Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 37ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

(Nick's POV)
«Αυτο θες να κανεις; Να με καταστρέψεις; Σου είπα,θέλω χρόνο. Δεν γίνεται να την αφήσουμε να θυμηθει τα πάντα. Η αλήθεια της Lydia θα τα καταστρέψει όλα. Πραγματικά,πόσο εγωιστής μπορείς να είσαι;» ρωτώ φωνάζοντας.

Σηκώνεται τσαντισμενος.

«Πρωτον, εγώ είμαι ο εγωιστής; Σοβαρά; Τα δικά σου σκατα πληρώνουμε. Δεύτερον,δεν αφορούν τα πάντα εσένα. Είναι κάτι που και οι δυο μας ξεχάσαμε και αυτή θα δυσκολευτεί πολύ για να το χωνέψει.»ρωτα και περπατά προς το μεγάλο παράθυρο της αίθουσας.

Τι μπορεί να ξεχάσαμε;

«Οπως τι; Τι είναι πιο σημαντικό από αυτό;»ρωτω και τον πλησιάζω.

«Την αλήθεια για τον εαυτό της και οι συνεπειες της πανσελήνου σε μια εβδομάδα.»λεει και με κοιτά νευριασμένος.

Θεέ μου. Θα μεταμορφωθεί ξανά .

Κεφάλαιο 37ο

Το χάδι μοιάζει τόσο οικείο. Τόσο γνώριμο. Και τόσο ποθητό.
Μοιάζει...μοιάζει με ονειροπαγίδα,έτοιμο να πιάσει τους εφιάλτες μου και να τους ανταλλάξει με γλυκά όνειρα. Όμως η περιέργεια μου με σκοτώνει.
Γυρίζω πλευρό αργά αργά και ανοίγω τα μάτια μου. Πραγματικά ξαφνιάζομαι όταν βλέπω τον Nick να κάθεται δίπλα στο κρεβάτι μου.

Θεέ μου ,άργησα; Παρακοιμηθηκα;

«Ωχ όχι. Μην μου πεις πως είναι 7 η ώρα και εγώ κοιμάμαι .» ψιθυρίζω ξαφνιασμένη.

Χαμογελά στραβά και κουνά αρνητικά το κεφάλι του.

«Όχι, είναι ακόμα 4:30 . Απλά να...δεν μπορούμε να βγούμε σήμερα τελικά .»λέει ήρεμος και απομακρύνει το χέρι του.

Τι;; Όχι ...μα εγώ...

«Γιατι όχι; Εννοώ, προέκυψε κάτι άλλο;»ρωτω όσο πιο χαλαρή μπορώ,αλλά στη πραγματικότητα ήθελα πολύ να βγω μαζί του.

«Μπορείς να το πεις και έτσι. Αλλά ο πραγματικός λόγος είναι πως δεν έχουμε άδεια από τον Mark. Οι καλεσμένοι του θα έρθουν απόψε και θέλει να τους υποδεχτούμε όλοι μαζί, να είμαστε ευγενικοί. Άλλωστε θα έχουν κάνει μακρύ ταξίδι.»λεει και γνέφω με κατανόηση .

«Εμ...εντάξει. Υποθέτω θα το κανονίσουμε κάποια άλλη φορά ,έτσι;» λέω έχοντας θετική σκέψη.