Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 18ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Ρίχνω μία απογοητευτική μάτια στον Nick πριν τα βουρκωμενα μάτια μου αρχίσουν να ξεσπούν.
Τρέχω έξω από το δωμάτιο. Πρέπει να βρω την έξοδο.
Τρέχω στον κάτω όροφο ενώ όσοι με βλέπουν τρομάζουν και τρέχουν και αυτοί μακριά.
Όταν βλέπω τη κλειστή πόρτα μπροστά μου , η οποία αναμφίβολα θα με οδηγήσει στην κυρία έξοδο ,κυριολεκτικά τη σπάω στο πέρασμα μου και ο χαμηλός στον ουρανό ήλιος με φωτίζει.
Σταματάω να τρέχω αφου πηδαω τη μεγαλη πυλη και εισχωρησω στο δασος. Κοιτάζω γύρω μου. Δεν ξέρω αν είναι ο ήλιος και το φως ή το μπερδεμένο μου μυαλό αλλά όλα βγάζουν πλέον νόημα.
Ζούμε μέσα σε ένα χαοs όπου η μόνη έξοδοs είναι η καταστροφή,και αν χρειαστεί να καταστρεψω κατι παραπάνω  για να ελευθερωθω από αυτη τη κόλαση πονου,τότε ορκίζομαι θα το κάνω.

Κεφάλαιο 18ο

Περπατω εδώ και ώρες στο αχανές δάσος.Κάθε μου βήμα είναι πιο σταθερό από το προηγούμενο . Κάθε ανάσα μου πιο βαθιά . Νιώθω πως κάθε κίνηση μου είναι πιο δυνατή,σαν να αντλω ενέργεια κυριολεκτικά από τη Γη.
Ναι,η Γη είναι φίλη μου,αφού όλο το υπόλοιπο σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου.

Δεν με ενδιαφέρει καν αν με ψάχνει ή οτιδήποτε ο Nick. Δεν με νοιάζει. Δεν θέλω τίποτα άλλο αυτη τη στιγμή παρά μόνο την εύρεση της αλήθειας και έπειτα την μόνιμη γαλήνη μου.Γιατί αν δεν μάθω δεν θα ησυχασω.
Ακόμα και αν η ψυχή μου φτάσει στα έγκατα τηs ανυπαρξίαs ,το πνεύμα μου πάντα θα πεθαίνει από τα ψέματά του κόσμου.
Το μεγάλο δέντρο του Louis εμφανίζεται μπροστά μου. Αυτός ο προδότης.Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω μέσα ακόμα και αν το "Μεγάλο Πνεύμα του Δέντρου" με ποθει ταμαλα.
Προσπερνώ το δέντρο και απαξιωτικά συνεχιζω το υπερήφανο θυμωμένο περπάτημα μου.
Μα που πηγαίνω;Το κάστρο των Λευκών Λύκων είναι πολύ μακριά ... Πρέπει όμως να φύγω από εδώ ,μακριά από τον Nick και την φατρεια του .Και τέλος πρέπει να μάθω όπως και δήποτε την αλήθεια για τον θάνατο της μητέρας μου. Γιατί ο Mark είπε ψέματα για κάτι τόσο σημαντικό; Φοβόταν ή έκρυβε κάτι;Πρέπει να μάθω.

Άντε τρέξε μέχρι το κάστρο των Λευκών Λύκων και μάθε. Πολεμα για την αλήθεια και κάψε και κάνα γραμμάριο.

Ναι αυτό θα κανω,αν και δεν ξέρω πως θα χάσω το γραμ....Τέλος πάντων!

Είμαι έτοιμη να αρχίσω το τρέξιμο προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση μέχρι που ακούω ένα ουρλιαχτό λυκαινας να καλεί το όνομα μου.
Τι ήταν αυτό;Κοιτάζω πίσω μου. Δεν βλέπω κανέναν, ομως εκείνη τη στιγμή το ουρλιαχτό ακούγεται για μία ακόμη φορά. Ποιος με φωνάζει τέλος πάντων;
Κάνε να μην είναι για κακό...ή για τον Nick.
Τρέχω προς τη διεύθυνση από όπου ακούστηκε αυτή η φωνή.Βλέπω μία μαύρη λύκαινα.
Θεε μου , είναι η πεθερ...η μητέρα του Nick.