back for you ~Jily~

VII.

Iedereen in het huis rent gestrest heen en weer. Er worden een heleboel uilen verstuurd en Dumbledore is furieus naar buiten gestormd om op het ministerie wat dingen te regelen. Lily zit vooral een beetje toe te kijken terwijl er niks meer overblijft van haar nagels. Rond schemer tikt er een sneeuwwitte uil een beetje agressief tegen het raam. Ron en Hermione springen direct op en rennen naar het raam om die te openen.

'Hedwig...' mompelt Sirius naast haar en Lily trek haar wenkbrauwen vragend naar hem op. 'Harry's uil.' Ron rukt het raamt snel open en de prachtige witte uil wiekt naar binnen, ze laat een brief in Hermione's handen vallen en die vouwt hem vluchtig open.

'Harry is nogal boos,' zegt ze een beetje neerslachtig.

'Als Dumbledore ons nou gewoon liet schrijven wat er aan de hand is, zou- AUWH!' Ron's hand wordt aangevallen door Hedwig en hij schreeuwt het uit van de pijn. 'Hedwig!' Sirius schiet hem snel te hulp en grijpt de vogel uit de lucht. Hedwig blijft in zijn armen tegenstribbelen maar Sirius gooit haar uit het raam en sluit dat direct. Ron staart een beetje verbluft en met pijn naar zijn handen die zijn open gekrabd en gebeten.

'Waarom zou ze dat doen?' vraagt Hermione die een theedoek van tafel pakt en Ron probeert te helpen.

'Harry heeft haar er duidelijk toe aangezet,' mompelt Ron geïrriteerd en Sirius grinnikt.

'Ja, hij heeft je Evans-razernij van je geërfd Lils.' Sirius grijnst naar Lily.

'Wie zegt dat hij niet James' "razernij" heeft?' vraagt ze hooghartig en hij trekt geamuseerd zijn wenkbrauwen naar haar op. Ze weten beiden dat James maar zelden boos werd. 'Whatever... hier laat mij dat doen.' Ze loopt naar de twee kinderen toe als Ron boos zijn handen wegtrekt van Hermione als ze zijn wonden onhandig probeert te verzorgen met de theedoek. Lily pakt de theedoek van Hermione aan en haalt haar toverstok tevoorschijn. Met een simpel zwiepje van haar stok is het bloed van zijn handen verdwenen en zijn zijn wonden schoon. Haar toverstok gloeit blauw op als ze zijn wonden dicht en er is niks meer van de aanval van de uil te zien.

'Het ziet er uit alsof je dat eerder hebt gedaan,' zegt Hermione met lichte bewondering.

'Nou ja, ik ben ook een heler.'

'Dankje,' zegt Ron met een glimlach.

'Ik dacht dat je een auror was,' zegt Hermione fronsend.

'Ik niet, James was een auror.' Ron en Hermione kijken haar verbaasd aan.

'Ik dacht dat Harry's vader op hoog niveau quidditch speelde, dat heb ik volgens mij wel eens ergens gehoord...' Ron gaat nog een beetje verdwaasd over de rug van zijn hand.

'Hij kreeg een baan aangeboden voor het team van Engeland,' knik Lily. 'Maar toen werd zijn moeder vermoord en draaide zijn vader daarvoor de bak in.'

'Had hij zijn eigen vrouw vermoord?' vraagt Hermione ontzet.

'Charles had Euphemia niet vermoord,' zegt Sirius vermoeid. 'Hij werd er ingeluisd. Charlie en Euf waren de meest hartelijke mensen die ik ooit heb ontmoet. Alle Potters waren dat, toen ik uit dit hol wegliep namen ze me zonder twee keer na te denken als hun zoon in huis. Als je hun samen zag dan geloofde iedereen in true love.'

'James heeft er een jaar overgedaan om zijn vaders naam te zuiveren, tegen die tijd was Charles al gestorven in Azkaban.' De stilte die volgt is sterk gevuld met het verdriet dat voor de andere mensen in de kamer al zo lang geleden is en voor haar nog zo vers in haar geheugen. Dan komt Remus de kamer in stormen en is het moment gebroken.

'Je hebt geluk Lily, je krijgt Harry al wat eerder te zien dan je had verwacht. We gaan hem nu weghalen bij je zus.' Lily loopt vastberaden naar de deur maar hij houd haar staande.

'Waar denk jij heen te gaan?' vraagt Sirius met een zucht. 'Ze laten je dit huis echt niet verlaten, hoor.'

'Ik ga met ze mee,' zegt ze vastberaden, ook al heeft ze nog geen idee hoe ze Dumbledore zo ver krijgt haar te laten gaan.

'O ja, want Harry zal ook echt niet denken dat er iets vreselijks mis is als zijn overleden moeder plotseling in zijn slaapkamer staat...' zegt Remus geïrriteerd. 'En laten we eerlijk zijn je kan nog geen minuut op een bezem blijven zitten.'

'Maar-' Ze wilt er tegen in gaan maar ziet er geen goede reden voor, ze weet dat hij gelijk heeft.

'Ik laat niks met hem gebeuren, Lils. Bovendien hij kent en vertrouwd me,' zegt Remus geruststellend en ze knikt met tegenzin. Ze gaat op haar tenen staan en slaat haar amen om hem heen.

'Breng hem naar me terug,' fluistert ze tegen de huid van zijn nek en hij knikt met een glimlach als ze hem weer loslaat. 'Wanneer zijn jullie terug?'

'Over een paar uur,' antwoord hij. 'Dumbledore komt daarvoor waarschijnlijk eerder al terug. Ik heb net gehoord dat hij voor Harry in ieder geval een hoorzitting heeft kunnen regelen.' Remus verlaat de kamer en opeens wordt haar keel dichtgeknepen door de zenuwen. De afgelopen uren is het enige wat ze heeft gewild haar zoon weer in haar armen kunnen nemen maar ze begint zich ook te realiseren dat hij niet meer de baby is die ze voor het laatst zag. Hij is geen één meer, hij is veertien, bijna vijftien. Ze heeft geen idee wie hij is geworden, hij is een jongen die zelf overal een mening over heeft. Ze heeft geen idee hoe hij gaat reageren en of hij haar überhaupt nog wel nodig heeft...

'Stop met ijsberen, Red,' zegt Sirius geërgerd. 'Je maakt me nerveus.' Ze blijft versuft staan, ze had niet eens doorgehad dat ze was beginnen te lopen. Ze laat zich naast Sirius op de bank vallen en trekt haar benen op tegen haar borst. Ze voelt de paniek die ze de afgelopen tijd zo goed mogelijk heeft onderdrukt weer in haar borst opborrelen. Ze heeft zich nog nooit in haar leven zo alleen gevoelt, ze kan dit niet alleen...

Sirius blijft gewoon stil naast haar zitten en probeert haar niet te troosten, hij weet net zo goed als zij dat hij de enige persoon die haar nu gerust zou kunnen stellen nooit zou kunnen verplaatsen.