back for you ~Jily~

XXIII.

Lily was niet overtuigt. Toen ze James die dingen hoorden zeggen was het alsof ze terugkeerde naar dat moment, het klonk alsof hij was teruggekeerd naar dat moment. Ze bleef Sirius eraan herinneren dat als James echt volkomen weg was, hoe had hij dan die precieze woorden kunnen herhalen in zijn slaap. Ze geloofde in ieder geval niet dat hij ergens had gehoord dat James haar had gewaarschuwd om te vluchten en dat hij dat er van had gemaakt in zijn onderbewustzijn zoals Sirius dacht. Hij was uiteindelijk behoorlijk boos op haar geworden en had haar niet zo vriendelijk geadviseerd door te gaan met haar leven en het op te geven. Maar dat kon ze niet. Ze kon niet door gaan met haar leven als ze wist dat er een kans bestond dat haar James niet geheel weg was. Ze kon hem niet opgeven en ze begreep niet hoe Sirius dat zo gemakkelijk kon doen en door ging met zijn leven. En dus staat er een hevige spanning tussen de twee die elk moment kan ontploffen. Ze snauwen elkaar af waneer de ander niks verkeert doet en maken achterbakse opmerkingen. Ze weet dat ze kinderachtig bezig is en ze weet dat hij dat van zichzelf ook weet maar ze kan niet geloven dat hij James in de steek laat, hoe klein de kans ook is dat hij daaronder al die onzin nog leeft.

Aangezien Lily zelf geen idee heeft hoe ze erachter moet komen of ze gelijk heeft, loopt ze niet zodra James de kamer in komt weg, maar blijft zitten. Na een tijdje maakt ze zelfs af en toe een praatje met hem. In het begin dacht ze dat ze het misschien zelfs mis had over hem en hij gewoon een goede gast is maar daar komt ze al snel op terug. Hij mag dan misschien niet onaardig zijn alles wat hij zegt is gewoon zo verkeert. Hoe hij praat over muziek alsof hij het niet nog meer kan haten, hoe hij absoluut nog geen seconde naar een tekening kan kijken of dat hij het liefst nooit een ander land bezoekt omdat hij een hekel heeft aan buitenlanders. Ze heeft tot nu toe nog geen positief woord uit zijn mond horen komen, en ze vraagt zich af of hij überhaupt iets leuk vind. Ze heeft altijd geprobeerd om het goede in iemand te zien, maar als die gene zelf niks goeds ziet in de wereld... het is heel vermoeiend om om te gaan met zo'n bitter persoon als hij. Maar elke keer als ze het wil opgeven, denkt ze weer aan haar man die alles voor haar over had. En het is meer dan dat, ze blijft Nina's woorden maar herhalen in haar hoofd, "Wil je niet dat ze een vader heeft?". Het voelt alsof ze het haar ongeboren dochter verschuldigd is om hem een kans te geven.

Over haar dochter gesproken Lily is nu vier maanden zwanger en dat is nu ook te zien, en te voelen. Ze is behoorlijk actief daar in haar buik. Lily komt net van St Mungo's om te laten checken of alles goed was met de baby en alles is in orde. Ze had dat ook zelf thuis kunnen doen maar nu was ze weer even het huis uit. Wanneer ze met een zucht de woonkamer inloopt verwacht ze daar niemand te zien maar James zit toch op de bank voor zich uit te staren. Lily fronst. Allebei haar huisgenoten hadden aangekondigd dat ze niet thuis zouden zijn vandaag.

'Dus wat is er zo interessant aan die muur?' vraagt ze aan de man op de bank als die niet doorheeft dat ze binnen komt. Hij kijkt langzaam op en lijkt nogal verwart, nogal de weg kwijt.

'Niks...' Hij zakt naar achteren in de kussens van de bank. 'Ik zat gewoon te denken.' Lily blijft in tweestrijd staan. Het is nu heel erg gemakkelijk om gewoon weg te lopen en er geen aandacht aan te besteden maar ze verzet zich daartegen en gaat toch maar zitten.

'Waarover?' vraagt ze met lichte tegenzin.

'Mezelf,' antwoord hij met een zucht. 'Over wie ik nou eigenlijk ben, ik heb geen idee.'

'En hoe komt dat?' Hij kijkt haar ongelovig aan.

'O weet ik veel, misschien het feit dat ik technisch gezien drie maanden geleden nog niet bestond?' snauwt hij sarcastisch en Lily krimpt in elkaar. 'Sorry...'

'Het is oké.' Dat meent ze niet. 'Ik weet niet wie jij bent maar ik weet wel wie je was misschien dat dat het gemakkelijker voor je maakt.'

'Oké.' Hij knikt en ze bijt even op haar lip ze had niet verwacht dat hij ja zou zeggen.

'Je was arrogant en een behoorlijke player tot je zeventiende.' Ze gaat wat verzitten en haalt haar vingers door haar rode haar. 'Maar je was nog zoveel meer dan dat. Je vocht voor waar je in geloofde, je was moedig en je was lief. En je was muziekaal, sportief en creatief. Maar bovenal was je er als iemand je nodig had. Er was een tijd in ons zesde jaar dat ik het behoorlijk moeilijk had en jij was de enige die me weer kon laten lachen, dat was het soort jongen die je was. Iemand die de mensen waarvan hij hield nooit in de steek zou laten en meer vertrouwen in je had dan jij zelf deed.' "En dat is waarom ik hem nog niet in steek kan laten..." maar dat zegt ze niet hardop.

'Dus wat je eigenlijk probeert te zeggen, is dat ik al die dingen niet ben?' vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen en Lily fronst.

'Geen idee,' antwoord ze. 'Daar moet je zelf achterkomen.' Hij staart haar aan en ze vind het moeilijk om weg te kijken. Zelfs al zit er niks van de liefde in waarmee James altijd naar haar keek, het zijn dezelfde bruine ogen als die de man had waar ze zo verliefd op was. Het is bijna fascinerend hoe koud zijn ogen nu zijn, er is nergens een spoor te bekennen van de gouden vlekjes die ze gewend was om in de irissen te zien dansen.

'Wat?' Haar vraag klinkt zacht en ze verwacht even dat hij geen antwoord zal geven maar dan voelt ze zijn vingers om haar gezicht. Ze kijkt hem met grote ogen aan terwijl hij haar gezicht in zijn handen neemt. Ze zit verstijfd als hij met zijn duim over haar gezicht gaat maar ze voelt niks. Geen rilling over haar ruggengraat, geen warme gloed die door haar heen trekt en haar maag maakt geen salto's.

'Ik begrijp eindelijk wat mijn eerdere zelf in je zag,' fluistert hij en hij komt langzaam naar haar toe. 'Je bent prachtig.' Zijn vingers glijden in haar haar en ze zit verstijfd terwijl hij steeds dichterbij komt. Ze weet niet waarom ze hem haar zo laat aanraken, misschien omdat ze al zo lang naar de aanraking van haar eigen James snakt en misschien omdat ze gewoon compleet in de war is. Ze had hem sinds dat hij bij dit huis aankwam nooit echt gezien, ze had hem nooit echt willen zien. Misschien was dat omdat ze bang was dat ze echt niks meer van James zou terug zien of misschien was het juist om dat ze bang was dat ze wel iets van hem zou zien. Nu ziet ze hem echter wel en beseft ze zich dat hij helemaal niet op James Potter lijkt, niet eens een klein beetje. Hij heeft zijn haar, zijn postuur en zijn gezicht maar voor het eerst herkent ze hem niet. Hij is niet meer dan een vreemde.

Zijn lippen vegen zacht langs de hare en hij sluit zijn ogen als de deur van de kamer openzwaait. Sirius staart ze furieus aan en zijn handen trillen van woede.

'Lily, kan ik even met je praten?'