back for you ~Jily~

XXXVIII.

Wanneer ze helemaal verkleumd is en haar ledenmaten niet eens meer voelt staat ze met een zucht op. Er is nu al een grote kans dat ze enorm verkouden zal worden maar het is nou niet bepaalt nodig om ook echt dood te vriezen. Ze loopt langzamer dan ze ooit heeft gedaan de trappen af en blijft even staan aarzelen op de overloop van de eerste verdieping maar loopt dan toch maar door naar beneden. Het heeft geen zin om nog een keer op James' deur te bonzen, ze zullen haar toch wel niet binnenlaten. Ze loopt een beetje verslagen de keuken binnen die nu een stuk leger is dan eerst. De meesten leden van de orde zijn vertrokken op een paar Weasley's, Remus, Sirius, Tonks en professor McGonagall na. De laatste zit stijfjes aan de keukentafel met een kop thee terwijl de andere met elkaar zitten te praten. Sirius kijkt op wanneer ze binnenkomt en loopt een beetje bezorgd op haar af.

'Waar ben je geweest, Red?' vraagt hij en hij kijkt haar doordringend aan. 'Je bent helemaal blauw van de kou. Probeer je jezelf ziek te krijgen of zo?' Ze haalt alleen haar schouders op maar laat zich wel in een stoel gedrukt worden en neemt dankbaar een kopje thee van Molly aan. Haar vingers beginnen te tintellen wanneer ze langzaam opwarmen en ze neemt kleine slokjes van de gloeiend hete thee terwijl iedereen om haar heen fluisterend gesprekken voert zodat ze het allemaal net niet kan verstaan. Maar het kan haar eerlijk gezegd vrij weinig schelen wat ze zeggen, ze zit gewoon verdoofd thee te drinken in de tijd dat ze net zoals de andere mensen in de ruimte wacht op nieuws van de twee helers. Ze heeft zich nog nooit zo hulpeloos gevoeld in haar hele leven.

'En?' De vraag kwam van Remus en het was het hardste dat er was gezegd in een lange tijd. Lily kijkt op vanuit de stoom van een nieuw ingeschonken kop thee. Lana en Max waren de keuken binnen komen lopen en iedereen kijkt hen vragend aan.

'Hij had een heleboel verwondingen, gebroken botten en zelfs inwendige bloedingen maar hij zal geheel genezen en er op de lange duur fysiek gezien niks aan over houden,' zegt Max zakelijk.

'Hij is nu bij bewustzijn en vroeg naar Lily en zijn zoon. En je kunt hem ook zien, Lily,' zegt Lana en ze glimlacht naar de jonge roodharige vrouw aan tafel. 'Hij wou niet in bed blijven dus we hebben hem tijdelijk moeten opsluiten.'

'En jullie dachten echt dat dat me tegen zou houden?' Iedereen in de kamer draait zich met een ruk om en ze zien, via een andere deur naar de keuken, de zwartharige man in kwestie naar binnen lopen. Hij ziet er vreselijk uit. Ze ziet dat hij door het witte shirt dat hij aanheeft een nog ongezondere witte kleur lijkt te hebben dan hij al heeft, ze ziet dat een van zijn armen in een mitella aan zijn nek hangt en dat hij nog behoorlijk veel kneuzingen en niet geheel genezen verwondingen heeft. Maar het staat als een paal boven water dat hij er een stuk beter uitziet dan een paar uur geleden en ze kan een glimlach niet van haar gezicht houden. Ze wil zo graag in zijn armen rennen maar het van pijn vertrekken van zijn gezicht terwijl hij beweegt houd haar tegen. 'Denk je niet dat mijn ouders dat hebben geprobeerd wanneer ze me huisarrest gaven? Maar toch is het me altijd gelukt om ongehinderd uit die kamer te ontsnappen en naar feestjes te gaan, leuk geprobeerd.' De twee helers zijn met stomheid geslagen.

'Meneer Potter, u moet direct terug.' Maar James luistert al lang niet meer naar hen en zoekt de kamer af naar een bepaalt persoon.

'Lily...' Zijn stem is schor maar er gaat een rilling door haar heen wanneer ze de wanhopige emoties door hoort klinken die hij niet onderdrukt krijgt. Zijn ogen boren zich in die van haar en de wereld om hem heen verdwijnt. Ze kan haar voeten niet tegenhouden als ze de meters tussen hen overbrugt en heeft maar nauwelijks door dat haar stoel met een knal de keukenvloer raakt wanneer ze hem in haar haast omver gooit. Ze botst tegen zijn borst wanneer ze tot stilstand komt en hij zijn armen om haar heen wikkelt. Ze klampen zich aan elkaar vast alsof hun leven ervan afhangt en Lily is er ook niet meer zeker van of dat niet ook zo is. Ze heeft haar gezicht in zijn hals verborgen en trilt licht onder zijn stevige grip. Ze heeft niet eens de tijd om zich te verbazen dat hij die kracht nog heeft (zeker met de arm die niet veel eerder nog in een mitella had gezeten) terwijl ze zijn geur inademt. Hij ruikt naar allerlei kruiden, zalven en toverdranken die in haar neus prikken maar ze glimlacht toch tegen de huid in zijn nek. Ze voelt hoe er tranen van opluchting over haar wangen lopen. 'Je bent echt oké...' fluistert hij opgelucht terwijl hij schokkerig ademhaalt. Hij laat haar een beetje los en kijkt haar enkele seconden lichtelijk verwildert aan voor Sirius naast hen verschijnt en James een arm van haar afhaalt om zijn broer te omhelzen. Lily wil net Remus bij de knuffel betrekken wanneer de twee helers hen van elkaar af proberen te pellen.

'De man die jullie hier zo leuk staan te pletten heeft drie gebroken ribben een tientallen andere verwondingen die nog niet fatsoenlijk hebben kunnen genezen dus misschien kunnen jullie een beetje voorzichtig met hem zijn?' Max kijkt James streng aan. 'Ik ga u nu terugbrengen naar je kamer, het gene wat u nodig hebt is rust. Daarna is er nog voldoende tijd voor dit alles.' James zijn ogen verwijden wanneer hij de arm van Max op hem af ziet komen en hij handelt vliegensvlug. Hij draait de helers arm in een vloeiende beweging om en duwt hem weg maar weet in de tussentijd ook zijn toverstok te pakken te krijgen.

'Ik ga daar niet terug voor iemand me verteld wat er met Harry is gebeurt,' sist hij en hij kijkt terug naar Sirius en Lily. Ze schrikt bijna door de doodsbenauwde blik in zijn ogen. 'Ze wilden die vraag maar niet beantwoorden. Waar is mijn zoon, wat is er met hem gebeurt?'

'Hij is oké,' zegt ze kalm terwijl ze geruststellend een hand om zijn gezicht legt. Zijn ogen sluiten terwijl hij verlicht van een heleboel zorgen uitademt en ze laat haar vingers aan de zijkant van zijn gezicht zijn haar in glijden. 'Hij is veilig en compleet in orde.'

'Mooi,' zucht hij. 'Ik zou- als er wat met hem was...' Ze ontmoet zijn blik en ze glimlacht zwakjes.

'Ik weet het.' Na te hebben gehoord dat zijn ergste nachtmerrie geen realiteit is geworden lijkt hem een heleboel energie te ontsnappen en hij moet zich aan Sirius overeind houden om niet door zijn benen te zakken. Hij fronst een beetje wanneer hij naar zijn beste vriend kijkt maar zegt niks. Hij ziet natuurlijk direct dat Sirius veel ouder is dan hij was de laatste keer dat hij hem zag maar hij laat die vraag voorlopig met rust.

'Maar je bent het dus echt?' Sirius kijkt hem grijnzend aan.

'Ja, ik ben het. Zou ik iemand anders moeten zijn dan?'

'Nee, je mag nooit meer iemand anders zijn,' zegt Sirius standvastig en James kijkt hem twijfelend aan.

'Wat is er gebeurd?' Maar voor iemand heeft kunnen bedenken wat ze in Merlins naam op die vraag moeten antwoorden heeft Lana haar stem weer gevonden.

'U moet echt terug naar uw bed, meneer Potter.'

'De jongen heeft net een week lange marteling overleeft,' zegt professor McGonagall die plotseling tussen de helers en haar oud-leerling staat en een hand op James' schouder legt. 'Ik denk dat hij het wel kan hebben om nog een halfuur niet in zijn bed te liggen. Laat hem luisteren naar wat we te zeggen hebben, hij heeft er meer dan recht op.'

'Dankje Minnie.' James glimlacht naar zijn favoriete professor en ze glimlacht terug terwijl ze hem een kneepje geeft in zijn hand.

'Goed dan,' geeft de mannelijke heler zich gewonnen. 'Maar ga dan in ieder geval zitten.'