back for you ~Jily~

XXVI.

'Wat is er gebeurd?' vraagt Lily terwijl ze opspringt. 'Is Harry-'

'Harry is oké,' zegt Sirius snel en zijn ogen schieten nog een keer over het perkament. 'Hij... hij had een soort droom, alleen was het geen droom het gebeurde echt. Dumbledore zegt dat Arthur Weasley is aangevallen door een slang en naar St Mungo's is gebracht. De Weasley kinderen en Harry kunnen hier elk moment aankomen met een Portkey.'

'En Harry droomde dat?' Sirius knikt, hoewel hij er net zo weinig van lijkt te snappen als Lily. 'Hoe wist hij dat?' Voor Sirius kan zeggen dat hij het ook niet weet klinkt er een luide knal en verschijnen de vijf kinderen uit het niets in de woonkamer. Ze zijn allemaal krijtwit en Ginny is op de grond gevallen door de klap waarmee ze op de grond kwam. Lily helpt haar snel overeind en draait zich om naar haar zoon. Hij lijkt is schok en behoorlijk verward maar er is nog iets anders... iets wat ze niet helemaal thuis kan brengen. Lily wil het liefst naar hem toe rennen en hem stevig in haar armen houden maar houd zich in.

'Wat is er nou precies aan de hand, Harry,' vraagt Fred nadat hij even vluchtig om zich heen had gekeken.

'Ja, ik wil dat zelf ook graag horen,' zegt George. De roodharige kinderen kijken Harry vragend aan, ze zien er allemaal een beetje verwildert uit en het is duidelijk dat ze net uit bed waren gerukt.

'Ik had... ik had een soort- visioen,' verteld Harry. 'Eerst had ik een gewone droom, niets bijzonders en toen ging dat opeens over in dat. Meneer Weasley zat op de grond te slapen en een enorme slang kwam op hem af. De slang begon hem aan te vallen zonder enkele reden en meneer Weasley bloede behoorlijk.'

'Is ma er al?' vraagt Fred snel aan ons wanneer Harry is uitgepraat en we schudden onze hoofden.

'Waarschijnlijk weet ze nog niet eens wat er is gebeurd,' zegt Sirius. 'Het belangrijkste was om jullie van Hogwarts te halen voor Umbridge zich ermee ging bemoeien. Ik denk dat Dumbledore Molly wel op de hoogte brengt.'

'We moeten naar St Mungo's!' zegt Ginny en ze kijkt naar zichzelf en haar broers die allemaal nog in pyjama zijn. 'Kunnen we geen mantels lenen?'

'Jullie kunnen niet zomaar naar het St Mungo's gaan,' zegt Lily snel.

'Natuurlijk wel,' zegt Fred koppig, zijn handen gefrustreerd in vuisten gebald. 'Het gaat om onze vader!'

'En hoe willen jullie daar verklaren dat jullie ervan weten voordat het ziekenhuis de kans heeft gekregen om zijn vrouw te contacteren?' merkt Sirius op.

'Wat maakt dat uit?' vraagt George verhit.

'Dat maakt heel veel uit, omdat we niet de aandacht willen vestigen op het feit dat Harry visioenen heeft van dingen die honderden kilometers verderop gebeuren,' zegt Lily vermoeid. 'Heb je enig idee wat het ministerie daarvan zou denken?' Het kon de tweeling duidelijk niks schelen wat het ministerie wel niet allemaal dacht.

'Iemand anders had het ons toch wel kunnen vertellen?' vraagt Ginny zwakjes en ze kijkt smekend naar Lily op wiens hart een beetje breekt door de hulpeloosheid in haar ogen. 'We hadden het toch van iemand anders kunnen horen dan van Harry?'

'Van wie dan?' zegt Sirius een beetje ongeduldig. 'Hoor eens, jullie vader is gewond geraakt terwijl hij voor de Order werkte en de omstandigheden zijn al verdacht genoeg zonder dat zijn kinderen ook nog eens een paar seconden na het voorval weten wat er gebeurd is. Jullie zouden ernstige schade kunnen toebrengen aan wat de Orde -'

'Die stomme Orde interesseert ons geen moer,' roept Fred.

'Onze vader ligt op sterven! Daar gaat het om!' schreeuwt George. Lily zucht.

'Ik snap dat het moeilijk is voor jullie,' zegt ze kalm. 'Maar jullie blijven hier. In ieder geval tot we iets van jullie moeder horen.' De tweeling staart haar even opstandig aan maar geeft het dan op.

'Nien, kun jij nog wat chocolademelk gaan maken?' vraagt Sirius en Nina knikt. Tonks volgt haar de kamer uit om haar te helpen en Sirius slaat een dekentje om de schouders van de trillende Ginny. Lily draait zich naar Harry die als enige nog niet was gaan zitten.

'Ben jij oké.' Hij kijkt haar aan en het is duidelijk dat hij op dat moment niet eens meer goed weet wat oké inhoud.

'Kan ik je even spreken?' vraagt hij zacht en ze knikt. Ze volgt hem de kamer uit en ze blijven onder aan de trap staan. Hij vertelt haar nog een keer over zijn visioen maar laat nu een bepaald gedeelte niet weg. Hij had het visioen niet vanaf de zijlijn gezien maar vanuit het oogpunt van de slang. Ze luistert rustig tot hij uitgepraat is.

'Heb je dit aan Dumbledore verteld?' vraagt ze en hij knikt.

'Ja, maar die vertelde niet wat het betekende... hij zegt tegenwoordig helemaal niets meer tegen me.' Een vleug van ergernis schiet door Lily heen maar ze bedenkt zich dat Dumbledore er vast wel een reden voor heeft, wel zou ze die graag willen weten.

'Als het ernstig was geweest, zou hij vast wel iets gezegd hebben,' zegt ze kalm terwijl ze zich eigenlijk alles behalve kalm voelt.

'Maar dat is niet het enige.' Harry fluistert bijna. 'Mam, ik geloof dat ik gek begin te worden. In de kamer van Dumbledore, vlak voor we de Portkey vastpakten... dacht ik heel even dat ik weer een slang was. Ik voelde me een slang - mijn litteken deed vreselijk pijn toen ik naar Dumbledore keek - mam, ik wilde hem aanvallen!'

'Harry, je wordt niet gek oké?' zegt ze zacht terwijl ze haar ongerustheid zo goed mogelijk van haar gezicht afhoudt. Ze slaat haar armen voorzichtig om hem heen, hij lijkt elk moment te kunnen breken van vermoeidheid. 'Je word niet gek maar ik zal met Dumbledore praten als dat je geruststelt.' Hij knikt zwakjes en ze drukt een kus op zijn voorhoofd. Wanneer ze de woonkamer terug binnengaan hebben de anderen een briefje van hun moeder gekregen. Waarin ze hen verteld dat hun vader nog leeft en dat ze snel die kant op zal komen. Lily stuurt de kinderen niet naar bed, dat is niet haar plaats en ze weet dat ze nu onmogelijk hun ogen kunnen sluiten. En dus blijft ze bij de kinderen wachten tot Molly Weasley vroeg in de morgen samen met de eerste zonnestralen het huis binnenkomt.