back for you ~Jily~

LVI.

James gaat hen voor naar het grote kantoor dat ooit van zijn vader was maar nu aan hem toe behoort en hij ordent snel wat stukken perkament op het bureau terwijl de anderen plaats nemen.

'Wilt u wat drinken, professor?' vraagt James en hij gebaard naar de flessen met firewiskey die staan opgesteld op een klein tafeltje bij het raam en Dumbledore knikt. James schenkt een bodempje in een kristallen glas voor de professor en ook een voor hem zelf voor hij gaat zitten op zijn stoel achter het bureau. 'Dus...'

'Ja.' Dumbledore schraapt zijn keel en neemt een slok van zijn drankje voor hij verder gaat. 'Ik dacht dat het verstandig was om de gebeurtenissen van vanavond te verhelderen. Laten we beginnen met de reden waarom Voldemort je naar het ministerie had gelokt, Harry. Het zit zo, toen je nog een baby was maakte een voorspeller een profetie over jou en heer Voldemort-' James verslikt zich en kijkt professor Dumbledore woedend aan.

'Hij weet daar nog niet van af?' sist hij met grote ogen en hij zet zijn glas neer op het bureau voor hem. 'Hij had al het recht om dat te weten!'

'Wat weten?' vraagt Harry verwart.

'Ik heb het zo vaak willen vertellen,' zegt Dumbledore triest. 'Maar telkens stelde ik het uit, en ik weet dat als ik dat niet had gedaan vanavond niet eens aan de orde zou zijn geweest. Het spijt me vreselijk maar nu is het dus toch echt tijd om je alles te vertellen...' Harry kijkt de professor met grote ogen aan terwijl die praat en James en Lily kijken elkaar een beetje angstig aan. Dumbledore verteld alles over de profetie en wat het betekend en wanneer hij is uitgesproken staart Harry beduusd voor zich uit.

'Ik denk dat wij het nu wel overnemen, professor,' zegt Lily langzaam met schuldig gevoel. Ze had Harry al met kerst moeten vertellen hoe het zat, als ze dat had gedaan was Jyll nu misschien niet dood geweest en was hij die avond niet zo erg in gevaar geweest. Dumbledore knikt en verlaat de kamer.

'Ben je oké, buddy?' vraagt James bezorgd en hij loopt om zijn bureau heen. Hij knielt naast de stoel waar zijn zoon op zit en kijkt vragend naar hem omhoog.

'Ja... nee,' zucht die. 'Ik heb geen idee. Hoe kan ik Voldemort nou ooit doodde? En als ik het al kon, dan heb ik iemand vermoord.' James knikt langzaam en hij fronst.

'Ik weet het,' zegt hij zacht. 'Maar Voldemort heeft zoveel levens geëindigd en nog zoveel meer ongelukkig gemaakt, waaronder jijzelf tot je elfde. Hij verdient het, het zal jou geen slecht persoon maken.'

'Heb jij ooit iemand gedood?' Harry kijkt naar zijn vader bijna smekend en James schut uiteindelijk zijn hoofd.

'Ik wel,' zegt Lily zacht en ze draaien zich beide naar haar toe. Harry lijkt verbaasd maar James glimlacht alleen bemoedigend, hij kent het verhaal maar al te goed en had haar vele nachten vast moeten houden wanneer ze schreeuwend wakker was geworden nadat ze het had gedaan. 'Het was ons zevende jaar en er was een groot gevecht met dooddoeners. Je vader probeerde zijn zusje te helpen en had niet door dat er een dooddoener hem van achter ontwapende. Hij zou zijn vermoord als ik niks had gedaan, voor ik door had wat ik deed had ik hem vermoord.' Harry staart haar aan, maar niet met afgrijzen, gewoon verrast.

'Hoe?' Hij kijkt haar vragend aan. 'Met avada kedavra?'

'Nee,' antwoord ze fronsend. 'Er zijn meer manieren om iemand te doden Harry. Er zijn een heleboel spreuken die bijna net zo erg zijn als de vloek des doods. Geloof me, ik wist zelf ook niet dat het in me zat maar het was het waard. Voldemort vermoord mensen elke dag, als je de kans krijgt om daar een einde aan te maken zal het jou echt niet slechter maken.'

'Het komt goed, buddy.' James glimlacht geruststellend en Harry knikt. 'Je bent een geweldige jongen en ik ben trots om je mijn zoon te mogen noemen. Je bent in ieder geval veel beter geworden dan ik, op jouw leeftijd was ik waarschijnlijk bezig met een eiland te kopen en daar feesten te organiseren.'

'En er daarna een weeshuis op zijn begonnen?' James zijn glimlach wordt breder en zijn ogen schieten even naar Lily, tevreden dat ze hem dat verhaal had verteld.

'Het is goed om te weten dat je niet alleen slechte dingen over me hebt gehoord.'

'Nou ja ook niet alleen goede dingen,' zegt Harry aarzelend en James zijn glimlach verslapt een beetje.

'Je moeder vertelde dat inderdaad.' James gaat wat verzitten met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik ben niet trots op wat er die middag gebeurde, Harry, en ik heb er ook geen verklaringen om die acties te rechtvaardigen. Het enige wat ik kan zeggen is dat Snape en ik elkaar hebben gehaat van het moment dat we in dezelfde coupé gingen zitten net als dat ik vanaf datzelfde moment nooit meer naar een ander meisje kon kijken dan je moeder en die twee feiten staan meer in verband met elkaar dan je je misschien realiseert. En geloof me hij was ook niet zo aardig tegen mij.' Harry knikt kort en glimlacht.

'Ja, ik snap het.' Hij staat op en draait zich naar zijn moeder. 'Ik ga even kijken hoe het gaat met Hermione en Luna, is dat goed?'

'Natuurlijk,' antwoord Lily en ze omhelst hem nog kort. 'Als je het niet kunt vinden moet je het maar aan een van de huiselven vragen, ik denk dat Bonnie zeker al staat te popelen om je te ontmoeten.' James staat met een zucht op terwijl hun zoon het kantoor verlaat en leunt vermoeid tegen het bureau. Ze slaat haar armen om zijn nek en hij verbergt zijn gezicht in haar haar.

'Ik hou van je,' fluistert hij in haar oor en te kust hem teder voor een paar seconden en veegt zijn haar uit zijn gezicht.

'Ik ook van jou.' Hij neemt haar gezicht tussen zijn handen en drukt kusjes over een van haar jukbeenderen naar de hoek van haar mond en weer omhoog. 'Ik was je vanavond bijna weer verloren...'

'Hmmhmm,' mompelt hij en hij kust haar neus. 'Er is in de afgelopen vierentwintig uur te veel gebeurt.' Zijn vingers kammen haar rode haar naar achter. 'We zijn weer samen, we hadden een fantastische nacht by the way, was het altijd al zo goed?' Ze grinnikt en hij drukt nog een kus op haar neus. 'Ik heb eindelijk onze zoon ontmoet, Sirius is vader geworden en... Jyll stierf.' Lily zucht en rust haar voorhoofd tegen de zijne. Ze blijven zo staan voor een tijdje, dezelfde lucht in ademend en in elkaars ogen starend.

'Hoe kan het dat ik me toch meer mezelf voel dan in maanden?' Lily kijkt hem een beetje schuldig aan en hij glimlacht zwakjes.

'Ik heb geen idee,' fluistert hij. 'Maar voor mij geldt hetzelfde. We waren zo stom bezig door niet samen te zijn, klinkt het nog steeds niet te cliché wanneer ik zeg dat we bij elkaar horen?'

'Nee,' zucht ze. 'Ik denk dat dat gewoon de waarheid is.' James kust haar teder en ze verstrengeld haar vingers in zijn haar terwijl hun lippen synchroon met elkaar bewegen.

'Wanneer dit allemaal over is neem ik je mee, ver weg van alle ellende.' James kijkt haar serieus aan terwijl hij haar dat beloofd. 'Hoe klinkt dat?'

'Perfect,' zucht ze en haar hart slaat over wanneer hij haar intens aankijkt met die prachtige bruine ogen waar ze jaren geleden zo hard voor was gevallen.

'Elke toekomst met jou is perfect.'