back for you ~Jily~

XXV.

'Dus je bent nu eindelijk officieel gescheiden van die gast?' vraagt Sirius met opgetrokken wenkbrauwen. 'Waarom duurde dat in Merlin's naam vier maanden?'

'Je weet waarom.' Lily pakt vier mokken uit de kast en vult ze met warme chocolademelk. James maakte altijd warme choco voor haar als ze wat vermoeider was en het is haar nooit geheel gelukt om het zo lekker te maken als hij dat kon. 'Omdat het ontzettend lang duurde om op papier ook vast te leggen dat we weer leven. Blijkbaar zijn daar geen standaar procedure voor, om de een of andere reden.'

'Dus hoe voelt het om weer Evans te heten?' Ze ziet aan zijn gezicht dat hij er veel te veel van geniet om haar zo weer te kunnen noemen en ze rolt met haar ogen.

'Geen idee,' antwoord ze. 'Ik heb mijn naam niet terugveranderd.'

'Wat? Waarom niet?'

'Mijn man stierf, Snuffles.' Met een zucht doet ze in elke mok een dot slagroom. 'Ik ben niet van mijn James gescheiden.'

'Whatever... ik ben vooral blij dat hij eindelijk ergens anders woont.' Lily wist precies hoe hij zich voelde. Het was geweldig om niet telkens het gezicht van James Potter onder je neus te krijgen gedrukt. James had vorige week eindelijk toestemming gekregen van Dumbledore dat hij mocht verhuizen en hij was direct vertrokken. Het enige wat hij meenam was een extra setje kleren en zijn tandenborstel, alsof hij alleen maar even bij iemand ging logeren. Lily had hem sindsdien nog één keer gezien toen er legaal nog wat dingen moesten worden vastgelegd over de erving van James Potter. De ambtenaar die alles regelde was een oude vriend van James zijn familie en dat was behoorlijk gunstig voor Lily. Hij stelde vast dat de echte James Potter toch nog steeds dood is en zijn geld en huizen dus naar Lily en Harry gaan. James leek het niet echt leuk te vinden ook al had hij nooit geweten dat hij het had tot dat moment.

'Ik ook,' zegt ze en ze glimlacht even naar Sirius voor ze opstaat en de woonkamer weer in gaat met de drie dampende mokken. Tonks en Nina zitten daar te praten over jongens en ze glimlacht. Ze gaat naast Nina zitten en kijkt haar even met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Jij zult nooit veranderen, hè?' Nina schut haar hoofd. Kerst nadert en Lily kan niet wachten tot ze Harry weer ziet over twee weken. Het is al behoorlijk laat maar ze hebben het veel te gezellig.

'Nope, maar goed dat je er bent. Ik wil je mening.' Nina houd een tijdschrift op. Er staan twee halfnaakte tovenaars haar van de pagina's toe te lachen. 'Welke zou jij kiezen?' Lily kijkt gefronst tussen de man met het warrige bruine haar en de man met het blonde haar dat in een strak kapsel zit.

'Moet dit echt?' vraagt ze met een zucht. Dit laat haar terug denken aan een tijd waarin alles zoveel gemakkelijker was en ze met haar beste vriendinnen in hun slaapzaal over jongens zat te praten midden in de nacht.

'Tonks denkt dat de blonde knapper is, maar ik ben het er niet mee eens...' Lily wijst naar de man met het warrige bruine haar en Nina grijnst opgetogen.

'Dat is oneerlijk,' zegt Tonks. 'Je wist dat ze hem zou kiezen, haar man had zowat hetzelfde haar...'

'James was veel knapper.' Lily neemt een slokje van haar chocolademelk en Tonks rolt met haar ogen.

'Ze heeft wel gelijk,' zegt Nina. 'James was knapper. Lily kreeg een heleboel haat van zijn fangirls toen ze eindelijk met hem uit ging.'

'Remus heeft me verteld dat hij je eerst heel vaak heeft moeten vragen voor je eindelijk toegaf.' Lily glimlacht zwakjes door de manier waarop haar nieuwe vriendin Remus' naam uitspreekt. Ze heeft wel gezien hoe Tonks naar Remus kijkt. 'Maar hoe ging het precies, zei je gewoon op een dag ja?' Lily schut haar hoofd en haar hoofd neemt haar mee terug naar die dag.

~~~

'Hé, Evans!' Lily loopt snel de gang uit met een glimlach rond haar lippen. Had ze dat nou echt net gedaan? Ze wordt staande gehouden door de zwartharige jongen die een triomfantelijke grijns op zijn gezicht heeft.

'Wat, Potter?' vraagt ze alsof ze geen idee heeft waarom achter haar aan was gekomen.

'Je vroeg me net uit op een date.' James kijkt haar heel even onzeker aan alsof hij bang was dat hij het verkeert had begrepen en haar hart smelt een beetje.

'Dat weet ik.' Hij glimlacht zijn stralend witte tanden blood en gaat een beetje verstaan.

'Je vroeg me toch niet gewoon uit omdat ik je zoende gisteravond?' vraagt hij speels. 'Niet alleen omdat je denkt dat je het me verschuldigd bent?'

'Verschuldigd? Waarom zou ik het je verschuldigd zijn?'

'Nou Evans, laten we nou niet doen alsof ik niet een gigantisch goede zoener ben,' zegt hij met een grijns en hij gaat met zijn vingers door zijn haar. Lily bijt op haar lip bij de herinnering dat haar vingers door zijn donkere lokken gleden en moet zich er van weerhouden om zich niet uit te strekken en haar handen erin te leggen.

'Ik vraag me echt af hoe het is om zo arrogant te zijn...' Ze zucht en slaat haar armen over elkaar. 'Je was redelijk.' Lily was nooit goed geweest in liegen en moet dan ook nu een grijns onderdrukken.

'Redelijk?' vraagt hij verontwaardigd en hij zet een stapje haar kant op.

'Ja redelijk.'

'Weet je dat zeker?' Hij neemt nog een stapje haar kant op en als ze zelf een stap naar achteren zet komt ze tegen een muur te staan. Hij is nu zo dichtbij dat ze er bijna zeker van is dat hij haar hart wild kan horen bonken in haar borst.

'Ja,' antwoord ze maar haar stem is al een heel stuk minder vast dan eerst. Hij legt zijn lange vingers om haar gezicht en zijn aanraking laat een rilling over haar ruggengraat lopen.

'Weet je het heel zeker?' Ze heeft geen tijd meer om te antwoorden voor ze zijn lippen op de hare voelt. Ze strekt zich uit en slaat haar armen rond zijn nek terwijl hij haar hard tegen de muur pint. Als ze uiteindelijk van elkaar los komen is ze buiten adem en ze staart diep in zijn prachtige bruine ogen.

'Oké,' geeft ze toe. 'Je bent misschien net iets meer dan redelijk, Potter.' Hij grijnst breed en wint een plukje van haar rode haar om zijn vinger voor hij haar weer zoent.

~~~

Lily wordt ruw uit de herinnering geschut als er een rode vogel verschijnt uit een vuur dat plotseling midden in de lucht voor haar verschijnt. Ze staart er even een beetje geschrokken naar voor ze realiseert dat het de feniks van Dumbledore is. Hij laat een briefje voor hen vallen en verdwijnt weer op dezelfde manier als hij gekomen was. Sirius, die de kamer binnen was komen stormen door de geschrokken gil van Nina raapt het stukje perkament haastig van de grond en vouwt het open. Hij kijkt langzaam op met een gezicht dat een beetje is vertrokken van afschuw.

'We hebben een groot probleem.'