back for you ~Jily~

L.

'Sirius?' Lily's stem galmt door de marmeren hal van Potter Manor maar ze hoort geen antwoord terugkomen. Ze stampt boos naar de trap en loopt de huiself die aankomt haasten bijna omver.

'Meneer Sirius is met meesteres Melanie naar buiten gegaan, meesteres Lily,' zegt Bonnie terwijl ze haar jas aanneemt. 'Hij vroeg Bonnie dat aan u te vertellen, dus bij deze.'

'Dankje Bonnie,' ze zucht diep en draait zich dan toch nog een keer naar de huiself die net wil weglopen. 'Je meester James is een ass.' Ze weet dat James er niks aan kan doen maar ze is zo ontzettend gefrustreerd dat ze het niet kan laten nu ze Sirius niet heeft om haar ergernis op uit te laten.

'Meesteres Lily,' zegt de huiself plechtig. 'Dat heeft Bonnie al voor jaren geweten.' Lily glimlacht zwakjes en loopt de trap op naar de grootste slaapkamer van het huis, die Lily in gebruik heeft genomen. Ooit behoorde hij tot de ouders van James en later tot James en Lily zelf maar James slaapt de afgelopen maanden weer in zijn oude slaapkamer. Ze sluit de deur achter zich en ze schopt haar schoenen niet eens uit voor ze zich languit op het bed laat vallen. Ze sluit haar ogen en probeert in slaap te vallen maar het duurt niet lang voor er op haar deur wordt geklopt. Ze zegt niks maar hoort de deur wel opengaan, als ze hem buiten had willen houden had ze de deur op slot moeten doen. Ze houdt haar ogen gesloten maar weet zonder te kijken toch al hoe James nu naar haar kijkt.

'Je hoeft je niet te verontschuldigen James,' zegt ze een beetje vermoeid wetend dat hij op het punt had gestaan om precies dat te doen.

'Ik heb het gevoel dat ik dat wel moet doen...' Ze gaat overeind zitten en kijkt naar hem omhoog. Hij heeft zijn handen diep in zijn zakken en zijn voorhoofd is gevormd in een frons.

'Je kunt er niks aan doen, James.' Ze haalt haar schouders op en zou willen dat haar gevoel naar haar woorden zou luisteren aangezien ze weet dat het klopt. 'Je was niet jezelf.'

'Maar ik-' Hij zucht diep. 'Oké, maar dat je het even weet, ik kan me er echt niks meer van herinneren. Van geen van hen, ik kon me alleen maar dat alles van Jane herinneren omdat ik haar weer zag en dat veroorzaakte de herinneringen naar boven te drijven.'

'Het is oké, James,' zegt ze nu lichtelijk geïrriteerd. 'Ik bedoel, het is niet alsof je nog maagd was voor wij samen waren.'

'Merlin, that escalated quickly.' Hij zucht weer. 'Sinds wanneer gaat het nu opeens over een paar domme fouten die we maakten van onze vijftiende tot onze zeventiende?'

'We hebben het over fouten die jij hebt gemaakt, niet ik...' Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt hem uitdagend aan. Ze heeft geen idee waarom ze het er überhaupt over heeft. 'En het waren er wel wat meer dan een paar. Donna, Julia, Johanna, Melissa, Jenna, moet ik nog doorgaan?'

'Nee.' James kijkt haar met samen geknepen ogen aan. 'Lily je weet dat ik nog wel een paar jaartjes had gewacht als ik had geweten dat ik je überhaupt ooit zou krijgen. Ik dacht dat we dit al lang achter ons hadden gelaten.' Ze haalt diep adem en knikt voor ze opstaat. James kijkt haar een beetje onzeker aan en ze knikt opnieuw.

'Het spijt me.' Ze haalt haar schouders op terwijl James opgelucht ademhaalt. 'Ik weet niet waar dit opeens vandaan komt. Het is gewoon moeilijk om te weten dat de man waar je smoorverliefd op bent heeft geslapen met letterlijk twee prinsessen.'

'Drie prinsessen,' verbeterd James haar en hij bijt op zijn lip wanneer hij haar blik ziet. 'Sorry... maar Lily, ik ben geen van hen getrouwd, ik ben nooit verliefd op hen geweest. Jij bent altijd de enige geweest voor mij.'

'I know,' ze schut geërgerd haar hoofd. 'En het is ook mijn eigen schuld. Ik liet je geloven dat ik je haatte, dat ik je nooit ook maar een beetje leuk zou kunnen vinden en je probeerde verder te gaan met je leven. Als ik boos wil zijn moet ik boos zijn op mezelf.'