back for you ~Jily~

XLII.

'Hé Potter, niet zo snel!' Ze volgt James te keuken uit en stapt de marmeren hal binnen die glimt door de zorg van de drie huiselven. James is al halverwege de trap en hoewel ze maar al te goed weet dat hij haar hoorde loopt hij door. Hij laat een spoor van water achter en ze glijd bijna uit als ze wat sneller gaat lopen maar houd zich nog net staande als ze de leuning snel beet grijpt. Als ze boven aankomt ziet ze hem aan het einde van de gang zijn kamer ingaan en ze volgt hem naar binnen. 'We moeten praten.' James staat bij zijn kledingkast en grijpt een shirt terwijl Lily de kamer verbaasd doorkijkt. James hield zijn kamer altijd heel netjes, ze was er altijd verbaasd over geweest dat hij alles zo geordend hield voor een tiener. Maar nu was het een behoorlijke rotzooi. Het bed is overhoop gehaald, op de grond liggen overal boeken, kleren zijn nonchalant op de grond gegooid, stukken perkament zijn aan stukken gescheurd of liggen in proppen op de vloer en een paar gebroken veren zijn over het grote bureau verstrooid.

'Ik wou eigenlijk even gaan douchen,' zegt James als hij zich naar haar omdraait, zijn haar hangt weer in zijn gezicht en hij lijkt er niet echt bij te zijn met zijn hoofd. 'Na te hebben gezwommen in ijswater en zo...' Ze fronst, hij had nog steeds alleen een zwembroek aan en om nu met hem te gaan praten zou dat haar ontzettend afleiden.

'Oké,' zegt ze en ze gaat op het bed zitten. 'Ik wacht wel. Ik ruim het hier wel een beetje op ondertussen.' James kijkt haar aan alsof hij haar eigenlijk wil tegenspreken maar knikt dan toch en loopt de kamer weer uit met een stapeltje kleding in zijn handen. Ze zucht en trekt het laken weer een beetje fatsoenlijk op het bed en gaat achter het bureau zitten. Terwijl ze al de gebroken veren begint te repareren met haar toverstok probeert ze zich te bedenken wat ze in Merlin's naam gaat zeggen.

'Dus waar wou je over praten?' Alle dingen die ze had bedacht vervliegen als hij weer binnen komt lopen. Hij heeft een donkerblauw shirt aan op een zwarte sportbroek, zijn gezicht is weer een redelijk gezonde kleur, zijn lippen hebben weer hun gebruikelijke rode kleur en zijn haar zit strak naar achter gekamd. Zijn haar heeft altijd snel gegroeid en Lily weet dat het altijd langer is dan normaal in tijden waar het niet zo goed met hem ging, zoals na de dood van zijn zusje of van zijn ouders. Nu was het zelfs nog langer dan het was na Melanies dood.

'Alles,' zegt ze en ze kijkt naar hem op vanuit de stoel achter het bureau.

'Ik ben oké, Lily,' zegt hij en hij glimlacht zwakjes.

'En je verwacht dat ik dat echt ga geloven?' James schut zijn hoofd en gaat met een zucht op zijn bed zitten. Zijn armen achter zich en zijn ogen dicht.

'Geef me gewoon wat tijd.' Hij opent zijn ogen weer en haalt een hand door zijn haar waardoor er een plukje juist weer over zijn voorhoofd valt. Het kost haar al haar wilskracht om niet naar voren te lopen en dat zwarte haar uit zijn gezicht te vegen. 'Als ik weer een beetje ben opgeknapt kom ik vanzelf wel met je praten.'

'James, mag ik je wat vragen?' Ze staat aarzelend op en gaat naast hem op het bed zitten. Hij knikt. 'Ik weet dat dit ontzettend egoïstisch gaat klinken, maar ik moet het gewoon vragen want als ik geen antwoord heb op deze ene vraag dan kan ik je niet helpen.'

'Waar heb je het over?' Hij bestudeert haar gezicht aandachtig, nog steeds zonder haar in de ogen te kijken.

'Ik heb met mijn eigen ogen gezien hoe mensen compleet van gedachte veranderen over wat ze willen met hun leven na zo'n vreselijke ervaring, over wie ze willen,' begint ze maar haar adem stokt als hij haar opeens wel aankijkt en er trekt een schok door haar heen als ze beseft wat voor enorme idioot ze de afgelopen dagen is geweest, zich zorgen makend over zichzelf. Ze krijgt door hoe veel hij niet aan het lijden was als ze in zijn ogen kijkt, en dat is meer dan ze zich had kunnen voorstellen. Ze staart in zijn bruine ogen en ziet alle pijn, wanhoop, schok, woede en... en liefde, zoveel emoties en zo sterk dat de meeste mensen er gek van zouden worden. En ze begrijpt waarom hij haar niet had willen aankijken, omdat hij wist dat zij de enige is waarvoor hij dit niet kon verbergen hoe hard hij het ook zou proberen.