Bad Things

55ο κεφαλαιο

Αγγελινα

Το οτι τα ξαναβρηκα με τον Δημητρη ηταν οτι καλυτερο. Εχω μολις ξυπνησει και ειναι στην αγκαλια μου στο δωματιο μου. Εκεινος κοιμαται ακομα και εγω χαζευω το ομορφο προσωπακι του. Γιατι να πολεμησω κατι που ειναι αναποφεκτο να σβησει; Τελικα πηρα και ενα μαθημα ζωης.
Να δινεις δευτερες ευκαιριες εκει που αξιζει.
Σηκωνομαι ορθια για να ξεπλυνω λιγο το προσωπο μου και να καθαρισω.....γκουχου γκουχου τον καναπε,πριν ερθει η καθαριστρια και το δει ετσι.
Βγαζω ολο το καλυμα και το ριχνω στο πλυντηριο. Ενταξει,ολα ειναι μια χαρα.
Πηγαινω με τα ποδια μεχρι τον φουρνο και φερνω μερικα πραγματα για να φτιαξω πρωινο. Μπορειται να με πειτε τεμπελα,αλλα εχω ξαναφτιαξει το πρωινο μου μονη μου αλλες δυο τρεις φορες. Εχω παντα ατομα να μου το κανουν αυτο.
Ακουω βηματα,ωραια αυτο σημαινει πως ο Δημητρης ξυπνησε.

"Καλημερα. "Του λεω και εκεινος με χαιρεταει χωρις πολλα πολλα λογια.

"Εισαι ενταξει;"Φερνω τα πιατα μας στο τραπεζι.

"Ναι,απλα εχω πολλα στο μυαλο μου. Κατσε να σου εξηγησω τι εγινε χτες πριν ερθω να σε βρω." Μου απανταει αγουροξυπνημενος και του αφηνω το πιατο του μπροστα του. Καθως μου εξηγει τι συμβαινει εγω παθαινω ενα μικρο σοκ.
"Και η Αριαδνη εχει βρει μια λυση για το προβλημα μας,αλλα δεν ξερω κατα ποσο θα πετυχει. Στην χειροτερη περιπτωση θα μετακομισω μαζι της,αλλα ελπιζω να μην αναγκαστω να φυγω απο εδω." Μου λεει ανυσηχα. Φαινεται πως αυτο το θεμα τον απασχολει παρα πολυ.

"Ελα,ηρεμησε. Θα σε βοηθησω εγω με τα χρηματα. Τοσα μας περισσευουν. Οποτε αμα τυχον ξεμεινεις,παρε με ενα τηλεφωνο. "Του απανταω αμεσως. Ολα τα χρηματα που εχουμε σαν οικογενεια τα σπαταλαμε για ανουσια πραγματα. Ηρθε η ωρα να πανε καπου σωστα. Ο Δημητρης μορφαζει.

"Αγγελινα,δεν υπαρχει περιπτωση να δανειστω χρηματα απο εσενα. Ασε που θα το προσεξουν και οι γονεις σου." Μου απανταει και εγω κατσουφιαζω.

"Μα δεν ξερουν τι εχουν! Σιγα μην το προσεξουν. Τελως παντων,επειδη δεν καταληγουμε πουθενα,ας φαμε το πρωινο μας και μετα βλεπουμε." Προτεινω και εκεινος μου γνεφει. Ετσι συνεχιζουμε σιωπηλα το φαγητο μας.

_______________________________

Η ωρα περναει πολυ γρηγορα κανοντας πλακες ο ενας στον αλλον,ή λεγοντας πραγματικα της παιδικης μας ζωης. Ετσι,σφου εχουμε ξαχαστει και οι δυο το κουδουνι δεν αργει να χτυπησει. Ο Δημητρης σηκωνεται πανικοβλημενος.
"Μην μου πεις ειναι οι γονεις σου;!"Ρωταει σιγανα,αλλα προφανως ταραγμενα.