Bad Things

2ο κεφαλαιο

Ο Δημητρης εχει εξαφανιστει. Και το θεμα που με απασχολει ειναι οτι δεν τον νοιαζει τι θα του κανουν οι αλλοι,διοτι αμα τον ενοιαζε θα εκανε κατι για να προστατευσει τον εαυτο του. Δεν εχω ιδεα.
Βλεπω τον Θοδωρη να ερχετε στο μερος μου. Ειναι ευτυχως Παρασκευη σημερα.
"Θελεις να καθισουμε σε κανενα καφε ή σε κανενα σπιτι;"Με ρωταει ακι του γνεφω. Παιρνω τηλεφωνο για να ακυρωσω το αυτοκινητο που ερχετε να με παιρνει απο το σχολειο και περπαταω με τον Θοδωρη προς το σπιτι του. Ειναι κοντ αστο σχολειο και τον διευκολινει πολυ. Το κακο ειναι πως ειναι δυσκολο να ερχετε σε εμενα,αν και το κανει συχνα,επειδη ειναι πολυ μακρια σε σχεση με το σπιτι του.
"Με νευριαζει που ο Δημητρης ανεχεται αυτα που το κανουν." Παραπονιεμαι στον Θοδωρη και εκεινος ανασηκωνει τους ωμους του.

"Γιατι ασχολεισαι τοσο με αυτον; Δεν τον ξερουμε καν." Μου απανταει και ταυτοχρονα ξεκλειδωνει την πορτα του σπιτιου του.

"Καποτε τον ξεραμε." Ειπα και μπηκαμε μεσα στο σπιτι του. Οι γονεις του λειπουν και δεν εχει αδερφια. Αφηνω την τσαντα μου κατω και καθομαι στον βολικο καφε καναπε.

"Με δουλευεις; Τον ξεραμε στην τελευταια και την προ τελευταια χρονια του δημοτικου και εγω τωρα τελειωνω το λυκειο. Ειναι σαν να μην τον ξερουμε καν. Αλλαζουν οι χαρακτηρες μετα απο εξι σχεδον χρονια." Μου απανταει και ετοιμαζει κατι να φαει. Ενταξει,εχει δικιο.

"Ωραια,καταλαβα το λαθος μου. Ποτε δεν μου ειπες,πως πιστευεις θα τα πας φετος στην εξετασεις;"Τον ρωταω αλλαζοντας τελειως το θεμα.

"Ελπιζω να περασω αυτο που θελω αν και χλωμο το βλεπω." Μου λεει γελωντας και εγω στραβωμουτζουνιαζω.

"Δεν λεω,θα ειναι ωραια να σε εχω ξανα διπλα μου,αλλα πρεπει να αφοσιωθεις στο στοχο σου." Του απανταω και εκεινος ερχετε και καθετε μαζι μου.

"Με την Αριαδνη,τι γινεται;"Τον ρωταω και εκεινος ξυνει τον αυχενα του.

"Εμ,ξερεις ωραια κοπελα,αλλα δεν μου λεει τιποτα για την οικογενεια της και το παρελθον της." Μου εκμυστηρευεται και εγω του γνεφω.

"Παραξενο αυτο."

"Οντως." Μου απανταει.

Δημητρης

Εχω φυγει απο την τριτη ωρα περιπου και καθομαι απλα κουλουριασμενος στο κρεβατι μου. Δεν ειναι ζωη αυτην που ζω. Τους εχω πει επανειλλημενες φορες να μην με ενοχλουν,εχω χωσει μπουνια στον Τολη και εχω πλακωσει μεχρι λιποθυμιας τον Αρη,αλλα και παλι τιποτα. Συνεχιζουν να με ενοχλουν. Και το θεμα ειναι πως δεν ειμαι κατι διαφορετικο απο αυτους και εγω ανθρωπος ειμαι.
Αυτο που εκαναν με τον καδο,το παρατραβηξαν. Το θεμα ομως ειναι, πως δεν εχω κανεναν να με υποστηριξει και δεν θελω να φυγω απο το σχολειο δειχνοντας πως ειμαι δειλος. Το οτι η Αγγελινα, μια συμμαθητρια μου και παλια,πολυ παλια ομως, φιλη μου και ο Θοδωρης,οπου και εκεινος ηταν καποτε φιλος μου, με βοηθησαν σημερα και εγω δεν τους ειπα τιποτα. Ξερω,πρεπει να γινω πιο κοινωνικος,αλλα μου φαινεται πως κανεναν δεν μπορεις να εμπιστευτεις απο τον εαυτο σου.
Ολα στην ζωη μου πανε σκατα.