Bad Things

Bonus chapter

Όχι ότι πρόκειται να το διαβάσει κανείς, μιας και θυμήθηκα αυτήν την ιστορία δυο χρόνια μετά 😂

Η Αγγελίνα αφουγκράζονταν στο γραφείο της, μιας και βαριόνταν πολύ αυτήν την ζέστη καλοκαιρινή βραδιά. Ήθελε απεγνωσμένα να κάνει κάτι, αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί τι. Δεν ήταν πολύ αργά, όποτε θα μπορούσε να τηλεφωνήσει στον Κωνσταντίνο, μιας και ζούσαν πια τόσο κοντά που μπορούσε κιόλας να κάνει μια ξαφνική εμφάνιση όποτε το ήθελε. Ξαφνικά, το τηλέφωνο της δονήθηκε και είδε ότι είχε ένα μήνυμα από τον Βικτωρ, στενός φίλος του Κωνσταντίνου και έπειτα δικός της, μιας και τον γνώρισε όταν πέρασε την τελευταία της χρόνια στο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε και ο Κωνσταντίνος. Έγιναν πολλά πράγματα εκείνη την χρονια, αλλά στο τελος κατάφερε να βγει και πάλι νικήτρια. Αρχικά ήταν λίγο απόμακρος, αλλά στην συνέχεια έγινε πολύ φιλικός και πάνω από όλα καλό παιδί. Άνοιξε γρήγορα το μήνυμα.
Από: Βικτωρ
Μήπως θα μπορούσες να βγεις για λίγο; Έχω κάτι να σου πω. Θα σε περιμένω στην γωνία στις 10.

Ήταν παράξενο που της ζητούσε τόσο ξαφνικά να βρεθούνε, αλλά εκείνη του απάντησε θετικά. Μάλλον θα ήθελε να ξεφύγει λίγο, μιας και πάντα τον προβλημάτιζε κάτι. Όποτε τον κοιτούσε, τον έβλεπε να την κοιτάζει παράξενα, με ένα προβληματισμένο ύφος. Αν και, όποτε τον ρωτούσε, εκείνος έκανε ότι δεν έχει τίποτα.

«Ώστε θα πας τελικά;» Την ρώτησε και εκείνη τινάχτηκε καθώς τον είδε. Τα ξανθά του μαλλιά ήταν το ίδιο με όπως τα θυμόντανε πριν τρία χρόνια, αλλά κάπως πιο θαμπά. Τον έβλεπε καθισμένο στο κρεβάτι της. Τα τελευταία τρία χρόνια, πάντα τον έβλεπε, σχεδόν κάθε μέρα, για αυτό και ο πόνος δεν ήταν και τόσο συχνός. Τον αισθάνονταν να είναι πάντα κοντά της. Όταν το είπε όμως στον Κωνσταντίνο, εκείνος την συμβουλέψε καλύτερα να μην του μιλάει, για να τον αφήσει πίσω της. Βέβαια, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Δεν μπορούσε να τον αφήσει τόσο απλά, τόσα είχαν περάσει μαζί.
«Ναι, μιας και ο Βικτωρ είναι σοβαρό άτομο. Θα πρέπει να είναι κάτι σημαντικό για να με φωνάζει τέτοια ώρα.» Του απάντησε και ο Δημήτρης της έγνεψε. Εκείνη, άρχισε να ετοιμάζεται. Φόρεσε κάτι πρόχειρο, μια φόρμα και ένα λευκό μπλουζάκι. Έπειτα, κάθισε δίπλα του μιας και είχε λίγο χρόνο ακόμα.

«Μου έχεις λείψει. Μακάρι να ήσουν εδώ.» Η Αγγελίνα μονολόγησε και έγειρε προς το μέρος του. Από μέσα της, ήξερε ότι έπρεπε να σταματήσει να τον βλέπει, για να προχωρήσει και να προσπαθήσει να βελτιώσει την ζωή της, αλλά ένιωθε ότι η ζωή της με αυτόν δίπλα της, ακόμα και έτσι ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να ζητήσει.