Bad Things

11o κεφαλαιο

Αγγελινα

Φοραω ενα μπλε τζιν και μια τυχαια μπλουζα. Τιποτα το ιδιαιτερο. Ισιωνω λιγο τα μαλλια μου και κατεβαινω κατω για να βρω τους γονεις μου. Εκεινοι εχουν ντυθει λες και θα παμε σε κανεναν γαμο. Η μητερα μου με κοιταζει τρομαγμενη.
"Θα πας να αλλαξεις τωρα ρουχα! Επισκεψη πας,οχι στο σπιτι του Θοδωρη!" Μου φωναζει και εγω βριζω καθως ανεβαινω πανω,φορωντας ενα γαλαζιο φορεμα στα γρηγορα με κατι μαυρα τακουνια.
"Ευχαριστημενη τωρα;"Λεω ειρωνικα και εκεινη μου χαμογελαει ψυχρα. Μπαινουμε στο αυτοκινητο μας,οπου ειναι διαφορετικο σε σχεση με αυτο που με πηγαινει σχολειο και εγω κοιταζω αμιλητη εξω απο το παραθυρο μεχρι να φτασουμε στο σπιτι τους. Πω,και μονο που το σκεφτομαι πως πρεπει να τους ξανασυναντησω με ποναει η κοιλια μου.
"Φτασαμε,θελω τροπους. Ενταξει Αγγελινα,αγαπη μου;"Με ρωταει η μητερα μου και εγω της γνεφω βγαινοντας απο το αμαξι. Το σπιτι τους ειναι πολυ μεγαλο και εξισου ομορφο. Χτυπαω το κουδουνι και μας ανοιγει μια γυναικα,λογικα η οικιακη βοηθος τους. Επειτα εμφανιζεται η μητερα και ο πατερας του Κωνσταντινου.

"Στελιο,Μαργαριτα!" Φωναζουν,αγκαλιαζονται και τα σχετικα. Το ιδιο κανουν και σε εμενα. Μπαινω μεσα και κοιταζω τον Κωνσταντινο απο πανω μεχρι κατω. Εξισου ομορφος με την τελευταια φορα που τον ειδα. Φοραει ενα ασπρο πουκαμισο με ενα μαυρο παντελονι. Μολις με βλεπει,με πλησιαζει με αργα βηματα. Μου πιανει το χερι και εγω τον κοιταζω σαν να εκανε κατι κακο.

"Στις ομορφιες σου σημερα, Λινα." Μου φιλαει το χερι και μου χαμογελαει. Ειναι ο μονος που με φωναζει Λινα και μου σπαει τα νευρα.

"Ναι,ευχαριστω." Απανταω γρηγορα και οι μεγαλοι πηγαινουν και καθονται στον καναπε και εγω καθομαι μονη μου σε μια γωνια,κοιταζοντας το πατωμα.

"Θελεις να σε ξεναγησω στο δωματιο μου; Εκανα πολλες αλλαγες απο την τελευταια φορα που ηρθες." Με ικετευει κοιταζωντας με με τα γαλανα ματια του.

"Αι καλα." Του απανταω και μου πιανει το χερι. Εγω κανω μια ξινισμενη εκφραση και φτανουμε στο δωματιο του. Πολυ μεγαλο. Μεγαλυτερο και απο το δικο μου. Καθομαι στο κρεβατι του και εκεινος μου χαμογελαει. Επειτα παιρνει μια βαθια ανασα και παιρνει μαι εκφραση που δεν τον εχω δει ποτε να παιρνει.

"Αχ,ευτυχως φυγαμε απο τους μεγαλους. Ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να προσπειουμαι πως ειμαι ευγενικος και γλυκος σαν το μελι; Απαισιο." Μουρμουριζει και εγω τον κοιταζω εκπληκτη.