Bad Things

Επιλογος

Κλάψτε μαζι μου😭

Αγγελινα

Ο Τολης με κοιτάζει παράξενεμενος, αλλά εγω έχω φύγει και δεν έχω προλάβει να δω αλλη αντίδραση του. Το σπίτι του Δημήτρη ειναι σχετικά μακριά απο εδω, όποτε παρόλο που τα πόδια μου με παρακαλάνε να σταματήσω, εγω τα πιέζω όσο πιο πολύ μπορώ. Ευτυχώς δεν περνάνε πολλά αυτοκίνητα στον δρόμο και έτσι δεν έχω τον φόβο να χτυπήσω πάνω σε κανενα απο αυτά. Φτάνω έξω απο το σπίτι του και στέκομαι για ένα λεπτό περνώντας πολλές και συνεχόμενες ανάσες, μιας και είμαι και λιγο αγύμναστη εδω που τα λέμε. Χτυπάω την πόρτα με δύναμη, αλλά δεν απαντάει κανείς. Ξέρω πως ειναι κάποιος μεσα, ακούγονται μεγάλες και βαθιές ανάσες.
"Δημήτρη, άνοιξε μου!" Του ουρλιάζω και χτυπάω την πόρτα τόσο δυνατά που απο τα χέρια μου βγαίνει λιγο αίμα. Καλά, αυτο δεν θα με σταματήσει.
"Δημήτρη!" Συνεχίζω να φωνάζω" Θα καλέσω την αστυνομία να ανοίξει την πόρτα!" Συνεχίζω να του φωνάζω απελπισμένα, μέχρι να ανοίξει σιγά σιγά. Μπουκάρω μεσα και τον αγκαλιάζω φιλώντας τον χωρίς να πάρω καθόλου ανάσα. Εκείνος με κοιτάει με ένα στεναχωρημένο βλέμμα. Κατάλαβα ποσό λάθος ήταν να πάω με τον Τολη, έναν που ούτε καν τον ξέρω.

"Συγνώμη, συγνώμη αγάπη μου. Έκανα τρομερο λάθος. Συγχώρα με είμαι ηλίθια!" Κλαίω με λυγμούς και το ίδιο και αυτός.

"Εγω συγνώμη, δεν μπορώ να το πάρω πια πίσω." Τι εννοεί; Εκείνος με κοιτάζει θλιμμένα.

"Δεν πιστευω να χαρακώθηκες;" Σηκώνω γρήγορα τα μανίκια απο την μπλούζα του και το μόνο που υπάρχει ειναι οι παλιές πληγές του.

"Τι τότε;! Εξήγησε μου Δημήτρη!" Του φωνάζω υστερικά και ανοίγει το χέρι του όπου ήταν κλειστό τόση ώρα. Καθώς το ανοίγει κλαίει με λυγμούς.

"Σκέφτηκα πως δεν θα ειχα αλλά πρόβληματα απο εδω και πέρα αίματα έπαιρνα. Συγνώμη." Κλαίει και εγω του σκουπίζω τα δάκρυα του.

"Έλα ηρέμησε θα γίνεις καλά. Θα πάρω το ασθενοφόρο μόλις τώρα να έρθει να σε πάρει. Έχουν σωθεί άνθρωποι που έχουν πάρει υπερβολική δόση χαπιών. Έλα θα γίνεις καλά." Του λέω και τον κοιτάω στα μάτια τηλέφωνοτας στο νούμερο για το ασθενοφόρο.

"Δεν καταλαβαίνεις. Έχω δυο ώρες που τα έχω πάρει. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Συγνώμη." Βάζει το κεφάλι του ανάμεσα απο τα πόδια του. Όχι,όχι δεν γίνεται μόλις τον έχω ξανακερδίσει να τον χάσω. Ειδικά με αυτόν τον τροπο.

"Μην ζητάς συγνώμη δεν εχει γίνει κάτι, το ασθενοφόρο θα ειναι εδω σε λίγα λεπτά. Ούτε πέντε, θα γίνεις καλά σου λέω." Τον αγκαλιάζω σφιχτά και το ιδιο κάνει και αυτός.

"Θέλω να πεις στην Αριάδνη και στον Κωνσταντίνο ότι τους αγαπάω σαν την ζωή μου, εντάξει; Και εσένα ακόμα παραπάνω, εντάξει; Θέλω να μην με σκέφτεσαι συνέχεια, θα σε βοηθήσει ο Κωνσταντίνος να το ξεπεράσεις εντάξει; Προσπάθησε να σκεφτείς πως δε υπήρχα ποτέ." Μου λέει και εγω κοιτάζω την κορνίζα που εχει στερεωμένη πάνω στο έπιπλο της τηλεόρασης με εμένα και εκείνον. Την παίρνω στα χέρια μου και του την δείχνω. Ήταν απο την παραλία.

"Θέλεις να το ξεχάσω για πάντα αυτο;! Είσε σοβαρός; Δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Δεν θα ξεχάσω." Του λέω και εκείνος χαμογελάει μεσα απο τα δάκρυα του.

"Και όμως κάποτε θα ξεχάσεις, έλα να πούμε κάτι πιο αισιόδοξο, για να πεθάνω με τις καλύτερα αναμνήσεις." Συνεχίζει να χαμογελάει, αλλά εγω κλαίω.

"Όπως;" Προσπαθώ να χαμογελάσω και εγω με αποτυχία. Ακούγεται απο έξω το ασθενοφόρο. Και οι δυο κοιτάμε το παράθυρο.

"Τουλάχιστον εχει καλό καιρό. Μην ξεχάσεις σε αφήνω υπεύθυνη για την κηδεία μου, βρες να φορέσω κάτι καλό." Γελάμε και οι δυο καθώς βρισκόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Το χαμόγελο του Δημήτρη σβήνει απο τα χείλια του, όπως και η ψυχή του.

Παιδιά τελείωσε αλλη μια ιστορία μου και μου φαίνεται τόσο παράξενο. Ειναι η Πέμπτη ιστορία που τελειώνω και έχω το watt pad απο τον Ιανουάριο του 2016. Μπορεί να μην έγινε δημοφιλής όσο οι άλλες αλλά την αγάπησα εξίσου ίσα. Θα μου λείψει πολύ ο Δημήτρης μιας και ήταν ο αγαπημένος μου, παρόλο μιας και αξίζε να ζήσει, παρόλο τα πολλά πρόβληματα του. Αλλά τι να κάνουμε είμαι κακιά😂 Τέλος πάντων, αύριο θα ανεβάσω το Double Trouble, όποτε οι άλλοι χαρακτηρες, τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν θα σας λείψουν. Θα ανεβάσω ενημέρωση σε αυτο το βιβλιο ποτέ θα το ανεβάσω. Το ότι πατάω τώρα το κουμπί ολοκληρωμένη με θλίβει τόσο πολύ, θα μου λυψει να ζω μεσα στον κόσμο τους.

Τα λέμε σε άλλο βιβλιο μου, αντίο.

-Βασιλινα❤️