Bad Things

16ο κεφαλαιο

Αγγελινα

Προσπαθω με καποιον τροπο να σωσω αυτο που ειπα.
"Ε,συγνωμμη που ρωτησα,δεν πειραζει μην μου απαντας δικο μου λαθος." Λεει γρηγορα και αγχωμενα εκεινος ξυνει ελαφρα το σβερκο του.

"Δ-Δεν πειραζει,απλα δεν εχω και την πιο φυσιολογικη οικογενεια. Η μαμα μου πεθανε." Λεει αβολα καθως κουναει τα ποδια του μπροστα πισω. Εχει σκυφτο το κεφαλι του οποτε δεν μπορω να δω την εκφραση του προσωπου του.
"Χιλαι συγνωμμη,δεν επρεπε να ρωτησω εξαρχης." Του λεω σιγανα.

"Δεν πειραζει." Λεει σαν να κλαιει. Μα γιατι εγω η ηλιθια πρεπει παντα να τα καταστρεφω ολα; Φαινεται να κλαιει και ειναι και σημερα η μερα των γενεθλιων του.

"Εισαι σιγουρα καλα;"Σκυβω κοντα του,αλλα εκεινος απομακρυνεται απο εμενα. Επειτα σηκωνει το προσωπο του ψηλα. Με κοιταζει στα ματια χαμογελωντας με τα αστραφτερα του δοντια. Τα γαλανα του ματια ειναι κοκκινα απο το κλαμα και απο το τριψιμο. Εγω τον πλησιαζω και τον σφιγγω στην αγκαλια μου. Εκεινος φαινεται να εχει κοκαλωσει και δεν με αγκαλιαζει και εκεινος στην αρχη. Επειτα παραδινεται και σφιγγει και τα δικα του χερια γυρω μου. Μου αρεσει αυτην η κατασταση τωρα. Ειναι πολυ ζεστος και εχω βολευτει στην αγκαλια του.

"Ευχαριστω. Χρειαζομουν κατι τετοιο." Μου λεει δειλα και εγω τον αφηνω απο την αγκαλια μου. Αχ,δεν μπορω να τον βλεπω θλιμμενο. Καθε ανθρωπος αξιζει να ειναι χαρουμενος,αλλα εκεινον δεν τον βλεπω ποτε. Βεβαια,τωρα που ειναι με την Νικη,μπορει να ειναι ευτιχισμενος.

"Ψιτ! Παιδια,παρτε τους κωλους σας και σηκωθητε,φτασαμε!" Ακουω τον Κωνσταντινο να λεει και σηκωνομαστε. Περναει πρωτος και κατεβαινουμε επειτα κατω. Ο Τεο με πιανει απο το χερι και με τραβαει λιγο πιο πισω απο τους αλλους. Σταματαμε και με κοιταζει παραξενα,το ιδιο κανω και εγω.

"Τι σοι αγκαλιτσες κανατε με τον Δημητρη; Μην μου πεις πως εχει αρχισει να σου αρεσει κιολας!" Μου φωναζει οσο πιο σιγανα μπορει για να μην ακουστει. Εγω τον κοιταζω αναυδη. Γιατι να το νομιζει αυτο;

"Τι λες ρε Θοδωρη! Δεν μου αρεσει,οχι βεβαια. Και τον εκανα μια αγκαλιας φιλιας εχει περασει δυσκολα ο καημενος." Του λεω λυπημενα και εκεινος κοιταζει πισω για να δει που ειναι οι αλλοι και μετα με ξανακοιταζει. Με εχει πιανει λιγο πιο κατω απο τους ωμους μου και σκυβει λιγο για να με φτασει μιας και ειναι 1.90 στο υψος.

"Και τι,ετσι στα ξαφνικα σου ηρθε και τον αγκαλιασες;"Με ρωταει και εγω το σκεφτομαι για λιγο. Καλυτερα να μην του πω για την μητερα του Δημητρη,διοτι μπορει να μην ηθελε να το μαθει και αλλο ατομο.