Bad Things

70ο κεφαλαιο

Δημήτρης

Εχει περάσει ενας μήνας απο τότε που χωρίσαμε και εγω απλά κάθομαι στο δωμάτιο μου με ένα σεντόνι σκεπασμένος και απλά κοιτάζω τον τοίχο. Πολλοί όταν έχουν κατάθλιψη ξεσπάνε κάπου ή τρώνε πολύ, αλλά η αίσθηση της πείνας δεν κυριαρχεί ανάμεσα στις άλλες αισθήσεις μου. Δεν την έχω δει καθόλου αυτόν τον μήνα. Εγω μόνο ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω: Τι; Περνούσαμε χάλια; Φυσικά και όχι. Συναντιόμασταν κάθε μέρα σχεδόν και περνούσαμε υπέροχα. Με βαρέθηκε; Δεν νομίζω. Τότε γιατί να βρει κάποιον άλλον; Και μετά λένε πως συνήθως τα αγόρια απατανε τα κορίτσια τους. Χμ, τεράστιο ψέμα. Και σπίτι φαίνεται εκείνη απλά θα ειναι με τον Τολη τώρα και θα περνάει καλά χαμογελώντας του, και εκείνος να της ψιθυρίζει γλυκόλογα... Ενώ εγω κάθομαι εδω και χαλιέμαι για κάτι που δεν αξίζει.
Αλλά διάολε, όχι αξίζει. Άξιζε κάθε φορά που χαλαστηκα, διότι υπήρχαν αυτές οι όμορφες στιγμές που θα μου μείνουν για πάντα. Το πως αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία, το όταν ήταν η πρώτη της φορά που μου την χάρισε σε εμένα και εγω το ίδιο, το πως με βοήθησε να ξεπεράσω τα προβλήματα μου. Όλα αυτά και με πολλές άλλες αναμνήσεις σχεδόν ενός χρόνου το κάνει να αξίζει,αλλά δυστυχώς εκείνη δεν είδε τίποτα απο αυτές μας τις στιγμές. Απλά ήθελε να την προσπεράσει λες και ειναι τίποτα αποβράσματα. Αλλά όχι, δεν ήταν τίποτα τέτοιο, ειναι όμορφες μικρές αναμνήσεις που κανένας δεν θα τις ξεχνούσε.

Μόνο που εκείνη ξέχασε.

Κοιτάζω τις παλιές μου σχισμές που υπάρχουν στο σώμα μου αναμνήσεις. Δεν πρόκειται να αρχίσω να το ξανακάνω αυτο το πράγμα. Αν ειναι να κάνω κάτι θα το κάνω όταν αποφασίσω πως ήρθε η στιγμή. Όχι ακόμα.

_____________________

Είμαι στην κουζίνα και βάζω ένα ποτήρι νερό. Η αδερφή μου μιλάει στο τηλέφωνο, αλλά μόλις με βλέπει το κλείνει. Τέλεια δεν ήθελα καν να προσέξει πως υπάρχω.
"Δημήτρη, είσαι καλά; Διότι έχεις τα χάλια σου." Σχολιάζει και εγω βάζω τα παπούτσια μου,μιας και θέλω να πάρω λιγο καθαρό αέρα παρόλο που ήθελα να περάσω την υπόλοιπη μέρα μέσα στο σπίτι.
"Μια χαρά είμαι. Φεύγω." Της λέω κοφτά και εκείνη πάει να πει κάτι αλλά εγω κλείνω την πόρτα πίσω μου. Ο καθαρός αέρας, όσο καθαρός μπορεί να ειναι μέσα σε μια πόλη, με χτυπάει στο πρόσωπο μιας και εχει σηκώσει ένα χαλαρό αεράκι. Φτιάχνω λιγο τα μαλλιά μου με το χέρι μου και περπατάω στον δρόμο,προσπαθώντας να μην σκεφτώ τίποτα, απλά να περπατάω χωρίς να ενδιαφέρομαι για τίποτα και τον κανέναν.
Έτσι κάθομαι για λίγη ώρα σε ένα παρκάκι που ειναι κοντά στο σπίτι μου και κοιτάζω ένα ζευγάρι που κάθεται απέναντι και το μόνο μου κάνω ειναι να κλοτσισω ένα κάδο και να σηκώνομαι να φύγω. Νευριασμενος χωρίς κάποιον σημαντικό λόγο παίρνω τον δρόμο του σπιτιού μου. Φτάνω στην πόρτα και προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα αλλά τα χέρια μου τρέμουν παρά πολύ, που μου πέφτει το κλειδί απο τα χέρια.
"Γαμωτο!" Βλαστημώ και μαζεύω να το πάρω.