That One Wolf

☆Hoofdstuk 7☆

Ik leg mijn telefoon weg. Ik heb geen flauw idee hoe ik dit moet aanpakken. Ik ga naar het packhuis en plof me neer op mijn zijdezachte kingsize bed.

P.O.V Sarah
Ik word wakker in een ziekenhuiskamer, waarvan ik niet weet bij welke pack deze hoort. Mijn poten zijn handen geworden. Ik denk terug aan gisteren. Ik huiver. Ik besluit om het safe te spelen, en scan de omgeving. Wit bed, wit tafeltje, wit plafond. Ik ben bang, en er is niemand in de buurt. Nu pas valt het me op dat er iemand door de luxaflex aan het staren is. Hij kijkt me heel boos aan.

Wat heb ik gedaan?

Ik knipper, en de man is weg. Een forse, gezellige zuster komt mijn kamer inlopen, met een grote glimlach op haar gezicht.
"Hallew schat, hoe staat 't met de pijn?"
"W-w-wel ok-k-é" weet ik uit te brengen met een hese stem.
"Heppie dorst?"
"Ja" en meteen werd er een glas water aan mijn mond gebracht, en ik begin te drinken. Eerst deed het pijn in mijn keel, maar toen ging het beter. Binnen een paar seconden was het glas leeg. De vrouw kijkt me aan. Ze streelt mijn haar achter mijn oren. Het doet pijn, maar ik weet niet waarom.
"Ach meissie, heb je erge pijn?"
Ik vraag haar waarom ik pijn zou moeten hebben, en ze geeft me een spiegel. Ik schrik van mijn spiegelbeeld en zie wat er mis is.
Er loopt een groot litteken over mijn oog, en er is een stuk van mijn oor af.
"Zal het allemaal helen?"
"Nou je oor ken nog wel, maar n litteken zal je altijd houwen"
Ik begin zwarte vlekken te zien. Alles word draaierig. Ik hoor de verpleegster ongerust roepen.
Alles is zwart.

P.O.V Dylan (lololololol)
Ik word langzaam wakker nadat ik in mijn bed geploft ben. Ik heb geslapen!
Ik kreun, als een streep licht die tussen de gordijnen komt in mijn ogen schijnt. Ik kleed me uit en stap onder de douche. Een ijskoude straal loopt over mijn slaap, maar ik besluit het te negeren en koud te gaan douchen. Na een korte, frisse douche kleed ik me weer aan, en tijdens het tandenpoetsen word ik gelinkt
"Alfa, ze is wakker geworden"
"Oké, ik kom er aan" link ik, maar het komt er uit als
"Fwooke ik kwom ew aawn" ik hoor hem lachen, en ik verbreek de link.
Ik trek, al lopend een zwart colbertje aan terwijl ik naar het "Good Hope" packziekenhuis loop. Ik maak me zorgen. "Welke kamer?" Vraag ik aan de mevrouw die achter de balie staat. "Ze mag geen bezoek he-" "WAAR IS ZE?" roep ik nu in mijn Alfastem.
"In kamer 293A" zegt ze snel. Ik grom en loop naar de lift. Terwijl ik wacht op de lift, kijk ik om me heen. Er staat een vrouw naar me te lachen. Een grote, parelwitte lach. Ik krijg er rillingen van, en besluit naar mijn schoenen te kijken. De lift gaat open. Er staat al iemand in. Ik stap in en ga door met naar mijn schoenen kijken. Ik kijk op, en zie dat de man zijn klauwen uit heeft, en zijn tanden lamg zijn. Ik besluit mezelf maar even naar de andere kant van de lift te verplaatsen. Hij kijkt me dodelijk aan. Waarom gaat deze lift zo sloom? Hij gromt. Wie denkt hij wel dat hij Is? Ik ben de Alfa, verdomme.
"Laat het dan zien!"
Zegt Kevin, mijn wolf.
Voordat ik kan antwoorden, laat hij een luide grom uit mij komen. De man piept, en kijkt naar zijn schoenen. Ik stap de lift uit, en zie iemand bij kamer 293A naar binnen kijken.
"HEY!" Roep ik boos. "Ooit gehoord van privacy?"
"Wat maakt het nou uit?" Gromt hij naar me.
  
     Dat zal ik wel eens laten zien...
.
.
.
.
Hello, it's Silke here. Ik ga weer druk door met niks doen, begalve dat mijn moeder vandaag jarig was en mijn vader morgen jarig is. Het is dan best saai als er visite komt, dus kan ik schrijvuuuh!! Morgen weer een hoofdstuk van jegirl
Silke, XX🦄🐺💕