That One Wolf

☆Hoofdstuk 27☆

Even later komt de auto tot stilstand.
Als Mason, de vader uit de auto stapt, draait Jack zich om.
"DUIKEN!"

P.O.V Sarah
Ik sta stil. Deuren vliegen open. Mannen met geweren. Rookbommen. Wolfsbane.
Er komt beweging in mijn lichaam. Ik spring uit de bus, en ren weg. Waarheen? Geen flauw idee. Ik laat mezelf vallen in de sneeuw, kleed me uit, en shift. Met een bundeltje kleren in mijn bek loop ik door de sneeuw. Het is hier heel koud. De sneeuw komt tot mijn schoft. Ik kan nog net zien. Als mijn oogleden zwaar worden, en ik niet verder kan gaan, probeer ik wanhopig rond te komen om een schuilplaats te vinden. Zwarte vlekken vormen zich in mijn zicht, en ik stort neer op de koude grond.

Ik word wakker van zachte stemmen, en een warm gevoel. Ik ben in beweging!? Als ik mijn ogen open doe, zie ik links een klein meisje lopen, en ik word gedragen door een 17/18-jarig tienermeisje. Ze zijn geen weerwolven, anders rook ik dat wel. Het zijn mensen. Als ik shift voor de ogen van mensen, zal ik ze moeten vermoorden. Ik zie het kleine meisje links van me naar me kijken, en dan begint ze te giechelen.
"Hondje wakker! Hondje wakker!" Begint ze te kraaien. Oké, ik ben dus een schoothondje in hun ogen. Ik zal dus ook een tijd in mijn wolfvorm moeten blijven. Heb er nu al zin in.
Proef je het sarcasme al? Ik wel.
Degene die me draagt moet lachen.
"Nou hondje, dan moet je zo maar even bij de verwarming zitten"
Dat staat me wel aan, lekker eten, bij de haard zitten, en niks doen. Word ik ten minste ook niet vermoord. Alleen maar pluspunten toch?
We komen aan bij een modern huis. Wel een beetje raar, in het midden van een erg donker bos vol sneeuw. Het stikt hier wel van de herten. Ik begin al te kwijlen als ik er aan denk. Het is al heel lang geleden sinds ik een hert heb gevangen. In Dawnville hadden ze dat niet. Ze legt me heel voorzichtig op de grond, alsof ik een gewond babyhertje ben, dat bijna dood is. Maar ik sta gelijk op. Het kleine kindje schrikt een beetje, en rent snel naar haar grote zus toe. Die draait zich om, en ik heb een keuze te maken. Wegrennen en zwak worden, of blijven en aansterken voor de kou.
Ik kies voor het tweede. Ik lijk Chase wel. Over Chase gesproken, ik word gemindlinkt door hem.
"Hey, waar ben je?"
"Ik ben opgevangen door mensen omdat ik bijna doodging door de kou. Gaat het wel goed met jou, Chase?"
"Ja, ze bleven naar jou vragen, maar ik wist niet waar je heen was"
"Het is maar goed dat ik ontsnapt ben, anders was ik er denk ik niet meer"
"Nou gelukkig. Ik ben terug naar mijn territorium gebracht. Ik hoop dat ik je ooit weer zal spreken, Sarah. Je kan altijd om hulp vragen, vergeet dat niet."
"Dag Chase, ik ga je missen"

De link is gesloten.
Ze heeft na 5 minuten de deur opengekregen, en stapt binnen. Het kleine meisje volgt het voorbeeld. Even later komt de zus weer naar buiten.
"Kom maar" is het enige wat ze zegt.
Ik twijfel nog even, maar sta wel op.
"Kom alsjeblieft binnen"
Ik loop toch maar naar het meisje toe. Ziet ze niet dat ik wel heel groot ben voor een hond? Ik kom tot ver boven haar heupen, en ze lijkt er niks van te merken. Ik loop naar binnen, en zie dat het leuk ingericht is. Ze heeft geen andere huisdieren, dat is fijn. Als ik een geweer zie staan, en er een hertenkop inclusief gewei aan de muur hangt, raak ik wel een beetje bezorgd.
.
.
.
.
Hoi nog een hoofdstuk omdat ik ineens veel inspiratie heb nadat ik naar Bataviastad ben geweest
XX YOGIRL SILKE☇😍🐺