That One Wolf

☆Hoofdstuk 3☆ XL

Mijn handen worden poten, en ik hoor het doffe gekraak van mijn botten die breken, en op de juiste plek terug worden gezet. Ik verlies grip op de boom en val naar beneden. Ik doe mijn ogen dicht en bereid me voor op de val, maar ik plof zacht in twee gespierde armen. Alles is niet meer wazig en Ik kan Kayla weer horen. Ik voel me net zo'n onschuldige puppy die net op straat is gevonden. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en kijk omhoog naar degene die mij redde net. Het is......

Een man met een grote zwarte wolvenkop kijkt me aan. Ik kijk hem in zijn ogen aan. Ze zijn geel. Hij lijkt dwars door me heen te kijken. Ik voel hem. Zijn ogen doorzoeken mijn ziel.

"Wat ben Jij?"
Fluister ik zacht.

"Ik, mijn kind, ben een okami-oni"

"Wolfdemoon?"

"Ja." Hij glimlachte. Ik probeer me uit zijn armen te krijgen, maar het lukt niet. Ik stribbel tegen. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zei hij:
"Ik zal je geen pijn doen, ik doorzoek alleen je ziel."
Hij kijkt me weer aan. Weer die felle gele ogen, alsof het net aangestoken lucifers zijn.
"In jou, zit een ongemeten kracht jongedame, die je moet ontketenen door jullie zielen samen te laten smelten"

"WAT?!" Zeggen zowel ik en Kayla tegelijk

Ik schrik wakker. Ik voel aan mijn lichaam, maar ben geen wolf. Ik pak mijn telefoon en zet mijn selfie-camera aan. Mijn ogen. Ze zijn geel. Net zoals die van de Okami-oni.
the color of the eyes of the innocent
Shiiiiiiiiit. Ik moet brood halen, en naar Dawnville lopen. Met deze ogen! Krieltjes. A/N nieuw woord voor kut.

Dan maar in mijn wolf. Ik stap op. Nu naar de bakker.
"Hellooooo" zeg ik, met de extra lange o als ik hem zie. "Mag ik iets bestellen?" "Tuurli......." hij kijkt me verschrikt aan. "J-jj-j-je o-o-gen"
[INTERNAL SCREAMING]
Kayla is aan het rondrennen in mijn hoofd.
"Hoe fixen we dit." zeg ik
"Lenzen" hijgt ze me toe

"Lenzen, mooi hè?"
Hij kijkt nog steeds een beetje bang, maar ik hoor zijn hartslag kalmeren.
"Wauw. Ik schrok me dood man!" Lacht hij.
"Saved" jubelt Kayla
"Een dozijn kaiserbolletjes graag" glimlach ik verlegen.
"Komt er aan. Op reis?"
Hij kijkt me verontwaardigd aan, met zijn hoofd een beetje schuin. Dat doen honden toch? Wait. A. Minute.
Ik zie hem beter kijken naar mijn ogen. Zijn blauwe ogen lijken te gloeien. Fel, dof, fel, dof. Alsof hij iets naar me probeert te seinen.
Ik ben vast gek geworden. Ik betaal, en loop de winkel uit. Als ik bijna uit de winkel ben, roept hij me. "Wacht!"
Hij kijkt me aan. "Ben jij......"
Hij trekt zijn lip iets omhoog, net zo dat niemand behalve ik het kan zien. Waar zijn normale tanden zaten, zitten nu snijtanden. Ik steek mijn tong uit, en kijk voor de zekerheid nog even om, of er iemand is. Nee, het is zeven uur. Tuurlijk is er niemand. Ik laat een ondeugende glimlach zien, en met een zwierig gebaar van mijn hand, zitten er nu enorm lange, spitse klauwnagels aan. Ik draai me om, geef hem een knipoog, en loop snel weg.
Ik kijk op de kaart van Ashville, die in het winkelcentrum in het groot op de muren staat. Uit het centrum, staat er 2 km verder noordwaards een bos.
•×+°+ו
Bij het bos kom ik tegen twee kleine, grote, ENORME problemen aan.
1》het ruikt hier naar wolven.
2》ik heb zeg maar nog nooit getransformeerd in het echt.
1 is op te lossen, gewoon niet opvallen. Maar 2? Ik weet het niet.
"Vertrouw me." Zegt Kayla. Zo rustig is ze nog nooit geweest. "Oké. Ik ga je vertrouwen tot aan het puntje van mijn tenen. Kan je dat aan?"  Link ik.
"Eerst je kleren uit. Anders hebben we nog maar 1 paar." Ik scheld binnensmonds, ga achter een grote boom staan, en kleed me mopperend uit. "Kleren in de rugzak, en die wegleggen." Ik doe wat mij gezegd word, en volg haar stappen nauwkeurig. Ik vertrouw haar volledig.

"Vertrouw je me?"

"Volledig."

"Wacht. Nog een ding. Als jij het overneemt, kan ik dan nog steeds mezelf besturen?

"Als ik niet rustig ben, kan het wel eens gebeuren dat ik te sterk ben."

"Ben je rustig nu?"

"Ja, ben je er klaar voor?"

"Yup."

"Dit kan een beetje pijn doen hoor"
Ze had gelijk. Het deed echt heel veel pijn. Ik voel hoe mijn botten gebroken worden, en het doet verschrikkelijk veel pijn. Ik sluit mijn ogen, en klem mijn kaken op elkaar. Als ik mijn ogen open doe, voelt het alsof ik langer ben geworden dan mijn 1,65. Ik lig op de grond. Ik sta op, maar dat kan niet meer op 2 benen. Ik hoor een zachte
-klik- en ik kijk naar beneden. Mijn handen zijn er niet meer. Het zijn zwarte, sterke poten geworden. Mijn vacht. Ik weet niet waarom het zo anders is. Hij is zwart, met witte ringen die om mijn rug en buik lopen, van mijn nek, tot aan mijn staart. Mijn poten zijn zwart. Ik loop geruisloos door het bos. Ik denk dankzij mijn grote voetkussens. Ik loop nog steeds noordwaarts. Ik hoor geritsel. Wat doe ik nu? Gegrom. Krieltjes. "Verstop je in de varens, snel!"
Ik doe wat mij gezegd word, en verstop me in een hoop bosjes, achter de varens. Ik kan het zien wat zo langskomt, maar het kan mij niet zien. En inderdaad, er komt een wolf van minstens 1,85 langslopen. Hij, geloof ik, is pik, en pikzwart. Hij ruikt me. Ik kan hem horen snuffelen. Ik ruik hem ook. "Alfabloed" gromt Kayla.             Er ontsnapt een diepe grom uit mijn keel.
[Internal screaming]
Hij hoorde het. Hij snuift. Hij lijkt mijn kant op. Ik houd mijn adem in. Opeens hoor ik geritsel achter me. Ik draai me in een reflex om. Ik kijk voor me, en hij is weg.

                       "Hallo rogue"
.
.
.
.
Daar is het hoofdstuk. In totaal zonder dit stukje, 1001 woorden! Als je dat geen XL hoofdstuk noemt, weet ik het echt niet meer. Ik doe normaal 600 woorden. Er is veel gebeurd, dus eens kijken wie dat gaat zijn!
XX, Silke💘