That One Wolf

☆Hoofdstuk 20!!XL☆

Ze richt haar kop naar de maan, en huilt. Een tinteling verspreid zich over mijn lichaam. Wat gebeurt er?

P.O.V Sarah
De tinteling verandert in pijn. Steken als messen door mijn hele lichaam. Spieren beginnen zich op te bouwen, en uit mijn bek komt een onmenselijk (?) geluid. Ik kreun hard, als er een pantser van ribben op mijn rug ontstaat, wat doorgaat tot mijn staart. Een schedel vormt zich op mijn kop, en mijn hoektanden worden langer. Mijn klauwen groter, en met één klik van mijn echte ruggengraat, is het klusje geklaard. Daarbij stroomt de pijn langzaam weg uit mijn lichaam.
"Wat heb je met me gedaan?" Zeg ik in een dierlijke stem tegen haar.
"Het zal je bevallen, geloof me"
Ik ren naar het water, en kijk in mijn weerspiegeling. Een figuur met dood staande ogen staart terug naar mij.

Ik schreeuw, en schrik wakker. We zijn in een sneeuwparadijs beland.
"Nee, nee, nee, nee, nee!" Gil ik.
P.O.V Chris
Ik voel heel veel beweging in mijn capuchon. Het is even stil, en daarna hoor ik een dierlijke grom. Samara trilt een beetje, en vraagt wat.
"Hoorde je dat ook?"
"Ja, het is vast niks" antwoordde ik.
"Dat denk ik niet. Blijf op je hoede"
Een piep komt uit mijn capuchon.
"Hey, ons prinsesje is wakker. Hoe gaat het? Lekker geslapen?"
Ze gaapt, en springt tijdens het lopen uit mijn capuchon. Ze rent achter een boom, en shift. Ik gooi haar een dikke trui en een joggingbroek toe, die ze met één hand net opvangt. Ik besluit even te wachten, terwijl Samara gewoon doorloopt. Ze loopt snel naar me toe, en loopt mee.

P.O.V Sarah
We kletsen wat, en ineens begint hij over mijn nachtmerrie.
"Had je een nachtmerrie? Die heb je normaal nooit"
"Ik sliep niet echt lekker in jouw capuchon" lieg ik.
Mijn hartslag verhoogt, maar ik houd het net op tijd in controle. Hij heeft het gemerkt.
"Weet je het zeker?"
We stoppen met lopen en hij kijkt me in mijn ogen aan. Ik knik. We lopen verder door het besneeuwde paradijs, tot we bij een open plek aankomen.
"Zullen we even pauze houden?" Vraagt Samara. Ik knik, en maak een bal van sneeuw. Mijn handen bevriezen zowat, en ik laat hem op de grond vallen. Dat geeft me een idee. Ik begin met het rollen van de onderkant. Chris volgt mijn voorbeeld, en roept
"Ik doe de volgende wel! Samara, rol jij het hoofd?" Een twinkelig verschijnt in haar ogen, en ze begint enthousiast met rollen. Als zowat de hele open plek behalve een vierkantje van sneeuw leeg is, beginnen we met stapelen. Ik zet de onderkant op het vierkantje, daarna tilt Chris de tweede erop, en als laatste duwt Samara het hoofd er op. Onze sneeuwvriend was compleet. "Wacht even, we moeten hem nog versieren!" Gilt Samara zowat. Ik begin met twee driehoekjes van sneeuw te maken als oren, en Samara geeft hem pootjes. Chris maakt een staart, en met een beetje plaksneeuw, plakken we alles op. Nú was onze sneeuwvriend pas compleet. We gaan in een kringetje om hem heen zitten, en beginnen te kletsen. Ik bedenk wat het verhaal van onze sneeuwvriend kon zijn. Was hij gebeten door een andere weerwolfsneeuwpop, of echt gebeten door een wolf? Misschien was hij wel een Alpha van de Snowmanpack, en had hij meer dan genoeg Alfazaken om te doen. Ik glimlach bij de gedachte van een sneeuwman waggelend tussen de weerwolven.
"Waar denk je aan?" Vraagt Chris.

Chris weer hoor, met zijn neus in al mijn zaken. :)

"Hoe de sneeuwman als Alfa kan functioneren. Dat is alles."

Hij lacht. Samara lacht ook, maar ik zie dat ze zich zorgen maakt. Ik ruik ook angst. Waarover maakt ze zich zorgen? Ze is duidelijk iets aan het verbergen, ik moet er achter komen voordat het onze dood nog wordt.

"Wat is er aan de hand Samara?"
Chris kijkt me niet-begrijpend aan.
Haar hoofd kleurt rood.
Chris lijkt het nu ook te snappen.
"Heb je ons wat te vertellen?"
Vervolgt hij mijn golf van vragen.
We klinken echt als broer en zus hier. Ze murmelt wat, maar ik kan het niet verstaan.
"I-Ik ben jullie wat vergeten te zeggen"
Chris en ik kijken elkaar aan, en dan kijken we terug naar Samara, wiens hoofd nu nóg roder is.
"Ik ben d-door de A-Alfak-koning gestuurd. Hij h-had al een v-vermoeden dat h-hier iets mis was"
"Hmmmmmm....." zegt Chris.
Ik open een mindlink.

"Wat gaan we nu doen?" Zeg ik.
"We kunnen haar moeilijk doden"
"Ik vind het niet zo moeilijk hoor"
"Sarah, nee. Gewoon niet"
"Aaaaahw, toeeeeeeeeee"
"Meen je dit nou serieus?"
"Nee tuurlijk niet, wat denk jij"
"We laten haar het werk doen, en wij lopen achter haar aan."
"Ik vind dàt nou een goed idee"
Hij sluit de mindlink af, en begint met ons plan uitwerken.
"Je word niet vermoord, hoewel; Sarah zou er geen moeite mee hebben."
Ze kijkt me verschrikt aan.
"We hebben wel een plan bedacht." Vervolgt hij zijn zin. Ze knikt.
"Jij wijst de weg, terwijl wij zorgen dat  je zegmaar.. niet dood word gemaakt."
Maak ik zijn zinnen af. Ze kijkt ons afkeurend aan. Hoe haal ik haar over?
Ik heb het! Kayla, doe je werk.
Ze laat mn tanden groeien, en mijn ogen gloeien geel. Mijn handen worden klauwen, en ik ga in gevechtshouding staan.
"We kunnen je ook uitschakelen" zeg ik. "Je weet wat ik kan doen, toch liefje?" Grauw ik, met mijn coole dierlijke stem. Ze begint te beven. Haar ogen worden dof, ze is aan het mindlinken. We geven haar de tijd, en ik loop een paar rondjes door de sneeuw.
"Wat moet ik doen?" Hoor ik galmend door mijn hoofd. Een andere stem;
"Wat ben je nou voor watje. Denk je echt dat ze dat zouden doen?"
Dat is haar wolf. Ze lijken twee compleet andere personen, bijna tegenpolen van elkaar.
"Ja. Je weet hoe ze huilde die nacht"
"Ach kom op, wees niet zo'n watje"
Ik ga wat uittesten. In wat, bedoel ik mijn Alfa-stem. Dit kan leuk worden.
"KAN JE OPSCHIETEN" Gil ik door hun conversatie heen. Ze schrikt even op, en ik begin vet hard te lachen. Ze geeft me een dodelijke blik, maar barst daarna wel in lachen uit. De dofheid in haar ogen is weggetrokken, en we lopen weer door.
"Ga je mee, of vries je dood?" Roept Chris.
"Of word je door mij opgegeten?" Roep ik er bij, zijn zin afmakend. Ze rent naar ons toe, maar maakt een boogje om mij heen. Ik grinnik. We lopen met zijn drieën verder, tot we iets in een boom gegraveerd zien.
"TERRITORIUM VAN DE FIREPACK"
staat er in grote letters op.
"Dit word leuk!" Lach ik. Ik kan niet wachten om mensen dood te maken. Niet dat ik moordlustig ben, ik vind het gewoon leuk om mensen dood te maken. We bespreken onze tactiek, voordat we binnentreden. Het is een kleine pack, want er staan geen wachters bij de grenzen.
+•×°×•+
We besluiten te doen alsof we handelaren zijn, en als we worden opgemerkt, de hele tent aan stukken te scheuren. Dat laatste was mijn idee.
We lopen het territorium binnen, en gelijk ruik ik dat er iets mis is.
Alfabloed.
.
.
.
.
Hallooooow. Dit hfdstk duurde lamg om te schrijven, 1200 woorden. Ik hoop dat jullie dit lekker doorlezen, en stemmen mag.
XX YOGIRL SILKE🤘❤🐺