That One Wolf

☆Hoofdstuk 8☆

"HEY!" Roep ik boos. "Ooit gehoord van privacy?"
"Wat maakt het nou uit?" Gromt hij naar me.
  
     Dat zal ik wel eens laten zien...

P.O.V ???
Waarom moet ze nou in het ziekenhuis liggen? Ik ga het ziekenhuis binnen en stap snel in de lift. Er is niemand. Mijn moeder werkt hier op de 2e verdieping als zuster. Als ik de lift uitstap zie ik mam staan.
"Hai Chris. Ben je helemaal uit Ashville gekomen?" zegt ze.
"Ja mam. Gaat het goed met het meisje uit kamer 293A? Ik ken haar."
"Hippie wel eens aan dr verkocht dan?"
"Ja, ze bestelde twaalf kaiser bolletjes de laatste keer dat ik haar zag. Ze is dus hierheen gegaan.." mompel ik.
"Hoe staat het met haar?"
"Een litteken over dr oog en een stuk van dr oor. Het oor heelt nog wel maar t litteken zal dr altijd blijven"
Ik vloek binnensmonds.
Ik stap boos door naar kamer 293A en kijk door de luxaflex. Ze kijkt terug.
Ze ziet er zo zwak uit.
"HEY! Ooit gehoord van privacy?" Roept een stem mij boos toe. Ik kijk boos naar de man die dat net gezegd heeft. Ik grom boos: "Wat maakt het nou uit?"
"Ze moet geen mensen bij haar in de buurt hebben." Zegt hij kalm.
"Dat bepaal ik zelf wel." Zeg ik. In de mouwen van mijn jas heb ik mijn nagels alvast uitgeklapt. Hij staat op. Hij komt richting mij lopen. En ik haal mijn handen uit mijn mouwen. Hij kijkt ernaar, en fluistert:
                       "Alstjeblieft"
Ik heb respect voor hem. Ik laat me zakken op een stoel. Hoe kan dit gebeuren?

"Wat is er gebeurd?"

"Ze kreeg een paniekaanval. We kwamen erachter dat ze een Osore is."

Osore? Dat waren toch angstaanjagende enorme beesten? Zo lijkt ze niet. Straks word ze gepakt omdat ze anders is dan anderen! Ik zal haar bewaken. Met haar meegaan. Waar dan ook. Dat word mijn doel. Ik ga mijn vader nu bellen.
Ik sta op van mijn plek als ik de dokter afluister met mijn wolvengehoor.
"Ze is net wakker geworden, en haar oor is genezen. Er loopt nog een vaag litteken over haar oog."
Ik loop naar de dokter toe.
"Mag ze al bezoek hebben?"
"Ja, maar- wacht, hoe weet jij dat?"
"Jullie kunnen niet fluisteren" grinnik ik, als ik naar de kamer loop.
"Hai" glimlach ik.
"Hai" krijg ik terug.
Ze ziet er veel beter uit! Ik glimlach en ga naast haar op bed zitten. Ik strijk een pluk uit haar, en zie dat het stuk uit haar oor geheeld is. Er loopt wel een flink litteken over haar gezicht, maar met een beetje make-up is het wel weg. Ik zeg haar dat ik haar altijd zal steunen, en als ze haar mate heeft zal ik ook bij haar blijven. Ze glimlacht. Ze is zo schattig. In een opwelling druk ik een kus op haar voorhoofd. Ze wenkt me en wil wat in mijn oor fluisteren, maar als ik mijn hoofd bij haar oor breng, krijg ik ook een kus op mijn voorhoofd gedrukt.

P.O.V Sarah
Dat was geweldig. Hij kustte me.
"Wat was je naam nou?"
"Mijn naam is Chris."
Hij is zo lief. Maar is hij mijn mate? Heb ik die wel?
Duizenden vragen spoken door mijn hoofd. Wat gebeurde er? Hoe kom ik hier? Wat ben ik?
De dokter kwam alsof ik hem geroepen had. Hij zag Chris bij mij op bed zitten, maar hij besluit het te negeren.

"Sarah. Ik ga je wat vertellen, maar he je moet niet bang of boos worden, oké?"

"Is goed."

"Je bent een Osore. Je word sterker van angst en hebt buitengewoon sterke zintuigen. Je kan iedereen verslaan, en dat klinkt allemaal als rozengeur en maneschijn, maar zo is het leven niet. Je kan jezelf met veel controle misschien beheersen."

Holy guacamoly.

"Het gaat me lukken." Zeg ik.
.
.
.
.
Goeeeeeeedemiddag postcodeloterij hierrr. Misschien ligt u op een bedje van honderdduizend euroooooooooo!
Ik heb gister niet geschreven omdat Ik in glas ben gaan staan en ik het er probeerde uit te krijgen met een pincet. Het is er nog steeds niet uit. Mijn vader zegt dat het er wel uit gaat. I hope so.
Sie joe leetur!!
Silke🐣🦄