That One Wolf

☆Hoofdstuk 26☆

Net als we denken dat we veilig zijn, krijg ik een hand voor mijn mond gedrukt, en worden we een steegje ingeduwd.

P.O.V Sarah
De geur van Chloroform vult mijn neus, en ik besluit mijn adem in te houden. In shock zie ik dat Chase al naar dromenland is. Ik probeer met mijn klauwen de nodige schade aan te richten, maar daarmee haal ik niks uit. Ik laat de slaperigheid mijn lichaam overnemen, en voordat ik het weet lig ik in een diepe slaap.
+•×°×•+
Ik word wakker doordat ik zowat door de lucht vlieg, en vol met mijn hoofd tegen een hard ding stoot. Ik kreun, en besluit mijn ogen nog even dicht te houden.

Een stem:
"Shit"
Een andere stem:
"Kom op Mason, kan je echt niet even normaal remmen? We hebben twee patiënten in de achterbak hé"
"JA JACK IK DOE MIJN BEST" antwoord een andere stem, lichtelijk geïrriteerd. Iemand zucht. Ik open nu mijn ogen. Ik kijk rond, en zie door een geblindeerd raam dat we op de snelweg zitten. Ik probeer overeind te komen, wat me lukt. Daarna wil ik de doek van mijn mond. Dat lukt niet. Mijn handen zitten vast met tape. Deze mensen zijn geloof ik niet heel gewend aan om weerwolven in hun busje te vervoeren. Met mijn nagels scheur ik de tape door, en haal de knoop van de doek die om mijn mond  zit los. Vervolgens begin ik de tape om mijn voeten los te maken, en binnen een paar minuten ben ik los. Chase slaapt nog steeds. Door de chloroform kan ik nog niet ruiken, maar ik zie dat we in een ander gebied zijn dan ik gewend ben. Het enige wat je ziet is bomen. Bomen die ik nog nooit gezien heb. Het zijn metershoge gevaartes, met lange donkergroene naalden. En sneeuw. Heel veel sneeuw. Ik ben nog een beetje duizelig van wat er gebeurd Is, maar ik probeer mijn hoofd koel te houden. Als ik dat niet doe, ga ik full rage-mode. En dat wil je niet hebben. Ik kijk om me heen. Een witte binnenkant, met zwart interieur. Stalen banken, en twee raampjes. Één kijkt over de weg en is gevestigd op de achterdeuren, en één is voor het kijken naar de cabine.
Chase is nog niet wakker geworden, en het lijkt niet echt alsof hij dat de komende uren nog gaat doen. Ik moet een plan bedenken, om te zorgen dat we niet doodgaan. Als ik probeer op te staan, knalt mijn hoofd tegen het plafond. En toen kwam het woord dat  mijn leven voor eeuwig veranderde.
"FUCK"
Een aantrekkelijk gezicht draait zich om en kijkt recht in mijn ogen. Dat is waarschijnlijk Jack. We staren elkaar voor 30 seconden aan, en daarna begin ik te grommen. Luid. Hij doet het raampje open, en stopt zijn hand op mijn mond. Ik bijt hem in zijn handen, en hij kijkt me met grote ogen aan. Hij wil gillen, maar ik geef hem een als-je-roept-maak-ik-je-dood-blik. Hij haalt zijn nu bebloede hand van mijn mond, en maakt met zijn andere hand een ssst-gebaar. Ik knik raar genoeg. Ik neem plaats op één van de zwarte banken en luister hun gesprek af.

"Jack?"
"Ja pap?"
"Wat is er met je hand gebeurd?"
"Oh, niks. Ik schaafde mijn hand net"
Stilte.
"Zal ik even kijken bij onze gasten?"
"Nee! Uh... ik bedoel dat ik dat al heb gedaan. Ze slapen nog steeds."
"Als jij het zo zeker weet, dan is het zo"

Even later komt de auto tot stilstand.
Als Mason, de vader uit de auto stapt, draait Jack zich om.
"DUIKEN!"
.
.
.
.
Hey babes/boys, hoe gaat het? Ik heb lekkah vakantie en zit nu in de car naar Bataviastad. Vanuit Groningen is dat wel een uurtje of 2 rijden.... vet saai dus. Maarrrr, nu kon ik wel de laatste woorden afschrijven!!
Forever yours,
YOGIRL SILKE🐺💬💘