That One Wolf

☆Hoofdstuk 19☆

Een grote wolf gromt, en loopt naar mij toe. De geur van angst prikt in mijn neus.

P.O.V Kayla
De sukkel staat er nog steeds. Ik loop zachtjes naar hem toe, en besnuffel zijn vacht. In een soepele beweging bijt ik zijn nek door, en al gauw vult mijn mond zich met de verukkelijke smaak van bloed. Ik heb dit gemist. De warmte van het bloed glijd door mijn keel. Ik open mijn bek, en de wolf zakt door zijn poten en ligt levenloos voor me. Ik link zijn soldaten.
"MOET DIT OOK JULLIE LOT ZIJN?"
Ze grommen, maar verzetten zich niet
"Als het zo moet" zeg ik nonchalant.
Ik loop naar ze toe, en als ik me op één wolf focus. Het is een iets grotere, amberkleurige wolf. Het is een zij, en ze lijkt geen angst te voelen, maar ze trilt wel een beetje op haar poten. Als ik het gevecht wil beginnen, roept Chris wat.

"Zullen we allemaal gewoon weggaan en ons met onze eigen zaken bemoeien?"

Typisch Chris.

"Laat me doen wat ik doe" link ik.
"Je zal mij nodig hebben om vrij te komen hoor" grinnik ik door de link.
Hij knikt naar me.

"Laten we doen wat hij zegt" zeg Ik. Hoewel, bloed smaakt lekkerder als ik het met plezier heb gedaan.

"Wij laten jullie voor deze keer met rust, maar als jullie hier weer komen-"
"-Zal ik jullie nekken één voor één doorbijten"
maak ik haar de zin af. Ze rennen hard weg. Ik besluit door te gaan met lopen.

P.O.V Sarah
Het is nu 5 uur, en het begint al een beetje te schemeren. Het is al bijna herfst, dus het word ook kouder. Ik maak mezelf kleiner om mijn lichaamswarmte beter te kunnen bewaren, en versloom mijn pas. Ik begin achter te lopen maar dat maakt me niet uit. Ik haal ze toch wel in. Als het begint te sneeuwen, ren ik toch maar naar mijn vrienden toe, en kijk ik Chris al vragend aan. Als ik dat doe, struikel ik over de wortel van een boom en val vol met mijn kop in de sneeuw. Hij lacht, en tilt me op zijn nek. Als ik daar zit, fluistert hij wat.
"Territoriumverandering"
Samara buigt zich naar de grond, en voelt met haar vingers de verse pootafdruk.
"Hij is nog warm, we moeten op onze hoede zijn. Als we worden gevangen, dan zijn we nog lang niet jarig"
Ik hup van zijn nek in zijn capuchon, bedekt met konijnenvel ofzo. Ik doezel weg, en val in een lichte slaap.

Als ik wakker word, staan we in een sneeuwparadijs. Alles is perfect hier.
Ik knipper met mijn ogen, en iedereen is weg. Als ik terug zou shiften, zou ik gelijk onderkoeld raken. Ik besluit me iets meer te laten groeien, tot volgroeide wolf. Ik kijk rond, en kijk dan pas achter me. Het witte paradijs is in een rode hel veranderd. Overal liggen dode wolven, en de sneeuw is felrood gekleurd.

Poten die in de sneeuw gedrukt worden.

Ik sprint de andere kant op, weg van het geluid.

Een witte wolf, die nu lichtroze kleurt.

Ik draai me weer om naar het bloedbad.

Ze staat in het midden van de ravage.

Ik stop met rennen. Ze is overal. Ik blijf staan. Geen angst laten zien, kalm blijven. Ze loopt naar me toe. Het bloed vaagt weg van haar vacht, met iedere stap die ik zet. De ravage verdwijnt, met iedere teug adem die ze neemt. Mijn hartslag kalmeert, met iedere zwaai van haar staart.
Het is de maangodin.

"Een oppergod hoort er wel anders uit te zien, is het niet? Meer als een demoon, en minder als een schoothond."

Ze richt haar kop naar de maan, en huilt. Een tinteling verspreid zich over mijn lichaam. Wat gebeurt er?
.
.
.
.
Hello babes, het is je nu vaker postende girl. Dit word een geweldig volgende hoofdstuk, ik beloof je. Misschien komt hij morgen wel online omdat het zo cool word. Ik hou van jullie,
XX YOGIRL SILKE🐺🤘💯