Nie próbuj mnie ratować (Supernatural) [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 0

2 lata później

Jechałem, jak jakiś świrnięty koleś, któremu mają zamknąć sklep monopolowy, bo zorientował się w ostatniej chwili, że skończyły się mu zapasy piwa. Wyciągałem z Dzieciny więcej niż powinienem i doskonale zdawałem sobie sprawę, że będę musiał do niej zajrzeć, jak tylko rozwiąże się ta gówniana sprawa, jak tylko stanę przed tą lekkomyślną manipulantką i wyjaśnię jej, że musiała się zamienić na mózg z małpą, bo żadne inne inteligentne zwierzę nie wpakowałoby się w takie tarapaty.

Crowley miał rację. Kobiety potrafią spieprzyć wszystko, czego tylko dotkną. W nieskończoność analizują nieistotne sprawy, spółkują z wiedźmami, a potem sprzedają swoje dusze diabłu. Nie postępują właściwie, a już na pewno nie myślą logicznie! Nawet nie posiadają instynktu samozachowawczego i nie rozumieją, że są rzeczy, w które nie powinny się mieszać!

Jak mogła milczeć przez tyle czasu i ani razu nie napomknąć, że zbliża się data jej śmierci? Udawała, że wszystko jest w pierdolonym porządku, chociaż tylko odliczała dni do końca...

Na skrzyżowaniu jakiś idiota wymusił mi pierwszeństwo, wpychając się pod koła mojej Dzieciny. Zahamowałem w ostatnim momencie.

– Son of a bitch – warknąłem pod nosem, bębniąc palcami w kierownicę i czekając, aż ten debil dociśnie gazu do dechy i zacznie jechać jak normalny Amerykanin.

Nie miałem tyle czasu, ile bym chciał. Crowley dał mi godzinę, pieprzoną godzinę na dotarcie do miejsca, którego nawet GPS nie potrafił odnaleźć na mapie.

Jo wielokrotnie zapewniała mnie, że jej świrnięta i niezdarna koleżanka ma dość sporo oleju w głowie, będąc nadzwyczaj inteligentną i zaradną kobietą. Pomagała jej w większości spraw, które były równie beznadziejne, co cheeseburger ze zbyt małą, wręcz znikomą ilością sera. Może i świetnie dogadywała się z moim bratem, ale jeśli chodziło o bycie towarzyską... jej przebojowość mocno kulała, aż do pewnego dnia.

Tak, pamiętam to dokładnie. Weszła do baru jako ostatnia. Mieliśmy spotkać się i pogadać odnośnie wampira – prawej ręki Naczelnego, który zdążył uciec z gniazda. To była jej wina, więc jak tylko postanowiła dołączyć do poszukiwań, tuż po tym jak koncertowo spieprzyła całą sprawę, puściły mi wszystkie hamulce. Wampir zabrał ze sobą dziewczynę, którą mieliśmy uratować, więc jakim cudem miałem się nie wkurwić? Nie przebierałem w słowach, ignorując obecności Sama i Jo.

Zapłakana i roztrzęsiona błagała mnie, abym jej wysłuchał. Nie obchodził mnie jej ból, bo kierował mną nieposkromiony gniew. Zakazałem jej uczestniczenia w naszych polowaniach, skoro jeszcze żadnej sprawy nie udało nam się doprowadzić do końca bez niepotrzebnych komplikacji. Obok niej stanął Ketch, ledwo powstrzymując się od skoczenia mi do gardła. Słyszałem jego pierdolone, uspokajające słowa, co dodatkowo mnie wkurwiało.

Wszyscy wokół wymuszali swoją obecnością danie jej kolejnej szansy.

Do cholery, ile można dawać komuś szans, kto nie potrafi radzić sobie z tak prostymi czynnościami, jak schodzenie ze schodów albo smażenie naleśników na patelni?

Może dlatego, gdy pojawiła się wtedy w barze, zauważyłem w niej pewną zmianę. Nie od razu potrafiłem określić, co dokładnie się zmieniło, ale wystarczyło, że znalazła się w zasięgu mojego wzroku i zobaczyłem jej strój. Podeszła do baru tanecznym krokiem i zamówiła piwo. Nie potrafiłem oderwać od niej oczu. Poflirtowała z barmanem, po czym wróciła do stolika, usiadła obok Jo i w skrócie wyjaśniła, że sama zabiła kilka wampirów i odnalazła porwaną dziewczynę, a potem odwiozła ją do rodziców.

Już wtedy, te wszystkie zmiany powinny dać mi do myślenia! Nikt nie zmienia się w zupełnie nową osobę w ciągu kilku godzin. Nikt, rzucając rzutkami, nie trafia dziesięć razy pod rząd w sam środek!

Zatrzymałem się gwałtownie przed motelem, w której miałem ją znaleźć. Wysiadłem wzburzony z samochodu i od razu wyciągnąłem broń, odbezpieczając ją, bo wiedziałem co mnie czekało w środku. Musiałem zachować zimną krew, chociaż długa droga na to zadupie zmarnowała wszystkie moje zaległe pokłady cierpliwości.

Podszedłem do drzwi i nie bawiąc się w żadne pieprzone pukanie, wyważyłem je kopniakiem i wpadłem do środka. Zacisnąłem mocno szczękę, a potem wycelowałem lufę w bestię, która pastwiła się nad moją kobietą. Dwa celne strzały sprawiły, że usłyszałem tylko cichy skowyt, a potem intruz wyskoczył przez okno, rozbijając szybę.

– Cassie! – zawołałem spanikowany. Leżała w kałuży krwi i nie ruszała się. – Cassie!!!