Our Moment // Harry Styles

Day 1 - Kiss or nah?

Ivy zat tegenover mij, opgesteld met pen en papier in haar handen. Vier mobieltjes om haar heen en twee vaste huis telefoons op de tafel. Alles lag klaar. Mijn handen begonnen te zweten, de zenuwen gierde door mijn lichaam. Ik was er zeker van dat Ivy precies hetzelfde had. Ze beet op haar lip, blijkbaar deed het te zeer en gilde ze meteen. "Auw!" Riep ze. Ik lachte haar stiekem uit. Ze was onhandig, maar dan ook echt heel erg. Laatst was de over de stoelpoot gestruikeld en lag helemaal in een deuk, maar ondertussen was haar enkel gekneusd. 

Het liedje kwam eindelijk op radio, alsof het van Mars moest komen. "Pak die telefoon!" Riep Ivy als een idioot. Dit was het moment dat ze te kort handen had om alle telefoons te besturen. Als een beest dat geen controle over zijn lichaam had, vielden alle mobielen één voor één van de tafel. "Shit!" Riep ik toen de mobiel van mijn moeder van de tafel viel en met een barst in het scherm op de grond lag. Ivy keek er niet naar om en was veel te druk met alle telefoons op te bellen naar het radio station. We moesten die tickets winnen voor het concert in San Diego. "En de winnaar hebben we nu aan de telefoon..." Begon de stem van de man. Ivy wachtte gespannen af of wij het waren. Alle telefoons die nog niet van de tafel gevallen waren, lagen allemaal op te bellen naar de radio. "Goedmorgen Lola!" Werd er omgeroepen. Ivy schreeuwde het uit van woede en stond direct op uit haar stoel. "Ik heb koffie nodig." Klonk haar geïrriteerde stem die opweg was naar de voordeur. Ik had niet eens door dat ze helemaal naar Starbucks wilde, en zat daarom nog op mijn luie reet. Tot ik de voordeur open hoorde gaan besefde ik het pas. "Ivy! Wacht is even op mij!" Riep ik terwijl ik onhandig uit mijn stoel kroop. 

Samen keken we stug voor ons uit in de auto. De snelweg was lang tot we eindelijk bij de eerste Starbucks zouden aankomen. "Ga je nog een woord zeggen vandaag?" Vroeg ik aan Ivy die stuurde. Als een peuter die geen snoepje mocht keek ze voor zicht uit. "Nee," zei ze. "Ha! Ik heb je!" Riep ik misschien iets te enthousiast. "Houd toch op," zei ze. Maar stiekemd genoot ze van deze aandacht. "We kunnen toch tickets bestellen voor het concert in Los Angeles?" Stelde ik voor. Ik wist dat erg teleurgesteld was en dus wat opvrolijking nodig had.
"Dat is allang uitverkocht." 
"O." 
"En alsnog, we hadden het niet eens kunnen betalen." 
"Wel als we niet elke dag koffie gaan halen..." 
Deze opmerking werd niet goed opgevangen en meteen draaide Ivy haar hoofd om. "Laten we het even duidelijk maken," Begon Ivy. "Jij wilt die kus, niet ik!" Daar had ze inderdaad een punt, zij wilde gewoon mee om zo dicht mogelijk bij One Direction te komen. "En Niall dan?" Zei ik zeurend. "Moet hij dan jou prachtige verschijnsel missen?" Ivy proestte het uit en parkeerde de auto op de parkeerplaats. "We praten hier later wel verder over. Het is tijd voor koffie," Ivy haalde de sleutels uit de auto en opende haar deur. "Nee wacht," zei ik snel. Verbaasd keek Ivy om en ging terug in haar stoel zitten. Met een gezicht van 'moet dit nou echt?' keek ze me aan. "Wat?" Ik haalde diep adem en was meteen nerveus. Hoe moest ik dit haar vertellen? En was het überhaupt wel nodig? "Nou?" Vroeg Ivy opdringerig. Ik voelde dat ik rood werd en mijn handen begonnen te zweten. "Uhm..." Begon ik alvast. Ivy keek me nieuwsgierig aan, waarschijnlijk omdat ze geen flauw benul had van wat ik haar wilde vertellen. Het was nogal belangrijk en het moest gebeuren. Nu. "Mijn broer gaat naar Detroit voor school..." Ik haalde even adem. "Ik moet mee." Ivy's mond viel open. "Moest ik hierp wachten?" Vroeg ze. Ik knikte. "Kom op zeg, ik ga gewoon mee!" Riep ze meteen. Dat was typisch Ivy, meteen zichzelf uitnodigen en er een oplossing op bedenken. "Wanneer eigenlijk?" Vroeg ze nadat ze uitgelachen was. Ik sloeg mijn hand op mijn voorhoofd. "Overmorgen..." En opnieuw viel haar mond open. "Hilary!?" Riep ze met totale verbazing. "Waarom vertel je me dit nu pas?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik wist het pas sinds gister," zei ik nonchalant. Ivy stapte de auto uit. "Wat ga je doen?" Vroeg ik verward. "We praten binnen wel verder." En de auto deur klapte dicht. Het verbaasde me hoe ze dit opvatte, ik had een ergere reactie verwacht. 

Snel opende ik mijn deur en rende achter haar aan. Uitgeput kwam ik binnen en sloot achter in de rij aan. "Hehe," zei Ivy om mij te plagen. Ik rolde met mijn ogen en bedacht me alvast wat ik wilde bestellen. Het was me al snel duidelijk, wat ik altijd nam. "Voor hoelang blijven we daar?" Vroeg Ivy uit het niets. Ik moest lachen toen ze dat zomaar vroeg. "Voor drie nachten," beantwoordde ik haar vraag. "O! Maar dat kan ik wel!" Zei ze alsof we moesten gaan bungejumpen, maar het werd afgezegd. "Kom op zeg..." Zei ik. "En de vliegreis... Ik heb er zin in!" Zei terwijl ze haar bestelling aan nam. Ze liep alvast naar een tafeltje toe terwijl ik nog bezig was. "Dankjewel," zei ik tegen de verkoopster en liep Ivy achterna. 

Ik liep via de voordeur naar de keuken toe. "Mam!" Riep ik, maar ik kreeg geen antwoord. Ik zuchtte en startte mijn laptop op die toch al in de keuken lag. Meteen op dat moment hoorde ik de voordeur open gaan. "Hilary!" Hoorde ik. Mijn moeder liep de keuken in met haar hand vol tassen. "Bij Brandy Melvilla is uitverkoop, ik zou maar even heen gaan..." zei ze als eerste. "Dat is alleen maar zomer kleding voor Californië, ik ga toch naar Detroit..." zei ik terug. Ik zat niet echt te popelen om daar heen te gaan. Het weer is vreselijk en ik had nog maar acht dagen tot mijn school begon! "Hils?" Vroeg mijn moeder. Ik keek van mijn laptop af, mijn moeders gezicht keek niet zo vrolijk. "Ik betaal jullie verblijf daar, kom op even wat vrolijker." Ze begon haar boodschappen in de koelkast in te ruimen. "En trouwens, wanneer jullie daar zijn is One Direction er ook..." Direct keek ik op. "Echt?" Vroeg ik om het zeker te weten. Ze knikte nonchalant en ging voor me zitten aan de eettafel. Ze legde haar hand op de mijne, een echt moeder een dochter momentje. Ik had er een hekel aan. "Doe geen dingen waarvan je spijt gaat krijgen..." Zei ze zachtjes. "Ja, tuurlijk," beloofde ik. "Goed, ga je mee naar Sushi Palace?" Vroeg ze. Ik knikte en sloot mijn laptop weer af. 


Het was zeven uur en ik zat met de hele famillie aan de lopende band vol met sushi. Ik kwam hier bijna elke week, daarom was er niets speciaal aan. "Heb je er zin in Austin?" Vroeg mijn vader aan hem. Austin was het gelukskind dat iedereen wilde hebben. Tenminste, als hij thuis was. In de nacht ging hij uit en zoende hij met elk meisje dat benen had. Niet erg chique dus. En dan komt het verhaal van thuis, de jongen die aan de universiteit studeerde en elke maand in een andere stad moest wonen. Tja, het is maar wat je leuk vindt. "Ik hoop veel te leren," zei hij. Ik proestte het uit. "Het schijnt dat er lekkere meiden rondlopen..." Zei ik terwijl ik om mijn eigen grap moest lachen. Mijn ouders keken verward in onze richting, die hadden geen idee. "Hils maakt een grapje," probeerde hij te redden. "No I don't!" Riep ik, alsof ik het hilarisch vond om in een andere taal te beginnen. "Wat is hier aan de hand?" Vroeg mijn vader serieus. Ik lag nog steeds dubbel van het lachen, maar Austin veegde zijn zweethanden aan zijn broek af. "Ja leg dan eens uit Austin," zei ik sarcastisch. "Hilary!" Mijn vader sloeg met zijn hand op de tafel. Ik stopte met lachen en keek om mijn heen. Alle mensen in het restaurant keken in onze richting. "Ik heb nieuws voor je Aussie, er lopen alleen maar Directioners," voegde ik even toe en stond op. "Ik slaap wel bij Ivy." Ik knipoogde arrogant naar mijn ouders die in shock achter bleven. 

Ik ging op een bankje zitten en belde Ivy op. "Kun je ophalen?" Vroeg ik. "Joe!" Meteen hing ik op en wachtte tot ze me kwam halen. Ik was nerveus, straks zouden me ouders naar buiten komen. "Wat dacht je? Laat ik me broertje even te kakken zetten?" Ik schrok en ging meteen een zitplaats opzij. "Niet gedacht dat ik achter je aan zou lopen?" Zei Austin.  Ik knikte. "Eerder papa of mama," rolde ik met mijn ogen. "Kijk Hilary, als jij niet wilt dat ik over jou vertel, moet je dat ook niet bij mij doen," zei hij streng. "Oh ja, omdat jij de perfect zoon bent!?" Ik dacht even na. "Of moet ik zeggen 'was'?" Meteen was hij stil. Ik stond op en stapte in bij Ivy. "Alles wel goed?" Vroeg ze. "Prima, we kunnen rijden," zei ik met een nep glimlach. 

Ivy zette de bakjes chips op tafel en startte de film. "Hoe wil je dat gaan doen?" Vroeg ik aan haar. "Via de artiesten ingang, lijkt me logisch," zei ze. "We komen daar never nooit in! We lijken niet eens op celebrity's," constateerde ik. Ze moest lachen en kwam naast me zitten. "Of we zoeken hun hotel op en wachten net zo lang tot ze naar buiten komen?" Stelde ze voor. "Ik weet het niet hoor..." zei ik twijfelend. "Wil je kus of niet?" Riep Ivy geïrrireerd omdat ik niet met haar mee werkte. "Oké..." Begon ik aangevallen. "Dan doen we het op jouw manier."