Our Moment // Harry Styles

Day 40 - Big, bigger, BOOM

Ik dwong mezelf uit bed te gaan. Het was tenslotte al bijna middag. "Knock knock..." hoorde ik mijn moeder achter mijn gesloten deur zeggen. "Wie is daar?" vroeg ik. Alsof ik weer een klein kindje was en naar huis knock knock grapjes luisterde. Ze opende de deur en kwam met een bord vol lekkere dingen naar me toe gelopen. "Alsjeblieft, een heerlijk ontbijt," zei ze met een grote glimlach. Ik ging recht op zitten en keek naar het dienblad. Een kop koffie, broodjes en wat fruit. "Lekker én gezond," voegde mijn moeder vol trots toe. Ik grinnikte en nam een slok van de koffie. "Ik begon overgegaan," zei ze. Ik knikte. "Lekker eten is tenslotte ook belanglijk," zei ik. Mijn moeder ging aan het voeteneind van mijn bed zitten. "Inderdaad," zei ze. Ik begreep niet helemaal waarom ze daar ging zitten. Wilde ze me graag zien eten? 
Ik nam een hap van een broodje kaas. "Is het lekker?" vroeg mijn moeder meteen. "Is er iets?" vroeg ik. Mijn moeders hoofd leunde naar één kant. Waarschijnlijk van verbazing, dat doet ze altijd op die manier. "Ik maak me een beetje zorgen, dat is alles." Haar hand lag op de mijne. Ik keek naar het, toen liet ze meteen weer los. Alsof ze bang voor mijn reactie was, zo kwam het op me over. "Waarover?" vroeg ik. Ze haalde haar schouders op, ze wist het wel. "Austin," zei ze. Ik keek haar aan, ik wist dat het iets anders was. "Waarom ben je niet gewoon eerlijk?" vroeg ik lichtelijk geïrriteerd. "Ik wil gewoon weten hoe het met je gaat, wat je plannen zijn, hoe je erin zit met Nathan..." begon ze. Ik keek direct weg. "Ik heb je gemist en heb het gevoel alsof je nog steeds niet terug bent." Ik zag hoe moeilijk het voor haar was om het te zeggen. Echt hardop. "Ik ben het...Hilary?" antwoordde ik. 
Ik begreep niet wat ze bedoelde. Mijn moeder stond op en liep richting mijn deur. "Eet smakelijk." Ze kapte het gesprek totaal af, het baarde me zeker zorgen. 


Na een tijdje was ik aangekleed en klaar om de dag te beginnen. Het eerste wat me te doen stond, was een nieuwe telefoon. Ik pakte de autosleutels van het kastje en rende de deur uit. "Hils!" hield mijn vader me tegen. Ik keek hem geïrriteerd aan. "Ik heb haast..." zuchtte ik. Mijn vader vertrok geen spiertje, het boeide hem niet. "Toen je weg was hebben je moeder en ik een online school methode voor je geregeld..." zei hij. Ik rolde met ogen. "Welke?" vroeg ik. Mijn vader seinde dat ik moest komen. Ik legde mijn sleutels weer terug en legde mijn tas in een hoek. 
Mijn vader liet me een website zien waarop het hele systeem te vinden is. "Dit is je inloggegevens en dan log je hier in, en dan-" hij ratelde me daar door. Ik krabbelde awkward in mijn nek. "-je begint dus morgen." Mijn mond viel open. "Morgen al!?" riep ik stomverbaasd. Mijn vader knikte en sloot de laptop af. "Geen gemaar, dit was de deal. Je mocht naar London, daarna meteen beginnen." Ik kreeg het opeens even heel warm. Hoe ging ik mezelf hieruit halen. "Maar ik emigreer over zes dagen!" riep ik. Mijn vader was in één klap stil. Ik kon in zijn nek zien dat hij slikte. En nog een keer. "Wat?" vroeg hij nader. Ik keek hem verloren aan, ik had het zwaar met hem te doen. "Ik heb een appartement in London gekocht..."  probeerde ik voorzichtig over te brengen. Mijn ging volkomen paniekerig op een stoel zitten. 
Ik ging tegenover hem zitten. Dit moest uitgelegd worden, hoe dan ook. "Het spijt me dat ik het nu pas vertel," zei ik als poging om het te verzwakken. Maar mijn vader hield me al tegen. "Ik ben blij voor je," zei hij. Ik kon maar niet begrijpen wat ik zonet gehoord had. "Je geeft me... me toestemming?" vroeg ik. Hij knikte.
Mijn vader stond op en gaf me een knuffel. "Mijn prinsesje groeit op," zei hij zachtjes eenmaal in mijn nek. Ik liet hem weer los. "Mag ik nieuwe aanwinst misschien zien?" vroeg hij. "Ja, ja, ja! Natuurlijk!"  riep ik enthouasiast. Snel pakte ik de laptop, ging ik naar de site waar hij op stond en liet vol trots de foto's zien. "Wauw... mooi hoor," zei mijn vader. Ik knikte en glimlachte. Zijn reactie gaf me moed om het mijn moeder te vertellen. "Harry heeft me geholpen, en Naomi woont tegenover me. Dus het komt allemaal goed," vertelde ik. Mijn vader glimlachte maar zijn gezicht trok snel weg. "Vertel jij het je moeder?" Ik knikte. "Nou, ga nou maar, je had haast zei je?" Ik knikte. Ik glimlachte nog even, maar rende daarna het huis uit. 


Ik liep de straat op richting de telefoon winkel. En omdat Fallbrook er geen kent, reed ik door Los Angeles. Gelukkig kent mijn favoriete merk geen winkel in downtown LA. Het was allemaal gewoon iets makkelijker wanneer ik alle drukte kon ontwijken. En zodra het mogelijk was, greep ik kans. Dus in dit geval, nu. 
Met mijn tas in me hand stapte ik de stoep op en liep ik nog een stukje tot de winkel zelf. Echt ver kwam ik niet, want er kwam een meisje voor me staan. "Weet jij soms wat een homo is?" vroeg ze. Jep, ik was weer in Los Angeles. Ik zakte een klein stukje door mijn knieën, zodat ik op z'n minst haar ogen kon zien. "Dat is een jongen die ook op een jongen valt," legde ik uit. Ze keek me alsof ze water zag branden. "Dus? Wat is dan het probleem?" riep ze geïrriteerd. Ik haalde mijn wenkbrauwen op en legde mijn hand op haar schoudertje. "Die is er helemaal niet." 
Ik ging weer rechtop staan en zette mijn wandelingetje voort. 


"Ben thuis!" gilde ik eenmaal ik weer terug was. "Hallo," zei mijn moeder vrolijk. Ik legde de autosleutels terug op zijn plek. Daarna liep ik naar keuken en haalde de telefoon uit zijn hoesje. "Mam?" vroeg ik. Ze draaide zich om en zette het pit van de koekenpan lager. "Kun je misschien alle belangrijke nummers aan me geven?" vroeg ik. Ze knikte en pakte pen en papier. "Ik ben echt alle nummers kwijt. Behalve die van Harry dan, die kan ik uit mijn hoofd," giechelde ik. Mijn moeder legde een notitie blaadje voor me neus en ging verder met koken. Wat ze ook aan het doen was. 

Mijn moeder bleef opmerkelijk stil voor een lange tijd. "Mam..." begon ik. Het moest toch ooit gezegd worden. Ze draaide zich om met een spatel in haar hand. "Kun we misschien-" 
"Ben er weer!" onderbrak het gegil van Austin mijn poging. Ik zuchte en pakte snel mijn spullen, ik was klaar om naar mijn kamer te gaan. "Aussie! Lieverdje!" rende mijn moeder enthousiast op hem af. Ik rolde met ogen, je kon best zeggen dat ik geïrriteerd was. "Hoe gaat het me je?" vroeg ze daarna. Met mijn nieuwe mobiel en papiertje liep ik de trap op. "Hils, kom je niet even gedag zeggen?" vroeg mijn moeder streng. Ik knikte. "Even dit wegleggen," loog ik. Ze knikte en ging door met Austin knuffelen. Blijkbaar was ik ingeruild.


Ik waagde een poging om Harry te bellen. Het verbaasd me dat ik hem direct aan de lijn had. "Hils! Ik zat al te wachten op je telefoontje!" klonk Harry opgelucht. Ik giechelde. Het was fijn om zijn stem te horen. "Ik mis je nu al," zei ik lachend. Gelukkig ging het op deze manier en niet op een huilende. "Mhm, ik jou ook. Maar het duurt niet lang voordat je weer hier naartoe komt," vertelde Harry. Ik knikte, met daarna snel het besef dat hij me niet kon zien. "Heb je het je ouders al verteld?" 
"Mijn vader ja." 
"En? Wat zei hij?" 
"Hij is blij voor ons." Ik hoorde een opgeluchte zucht aan de kant van Harry. Het was overduidelijk dat hij zich zorgde maakte over mijn ouders reactie. "Dus je mag?" vroeg hij nog even na. "Als het aan me vader ligt wel, maar ik moet het nog aan mijn moeder vertellen. En alsnog, als die nee zegt heeft ze pecht." Harry grinnikte. "Als je maar niet met problemen deze kant opkomt, alles moet wel oké zijn met jouw ouders." "Ja, komt goed." 

Ik bekeek op mijn laptop het online school programma. Dat ik morgen van start moest gaan, het was raar om weer 'back on track' te gaan. Tenminste, dat is hoe mijn ouders het zagen. Ik kom me alleen maar op de verhuizing focussen. Ik ten slotte morgen een afspraak op het gemeente huis. Voor ik het wist kon ik weer terug vliegen.
Het enige waar ik me zorgen over maakte was het onderzoek. Aaron kon niet dood zijn, in geen enkele gedachten.

En het overkwam me opnieuw, ik vergat naar beneden te gaan. Dus besloot ik naar Austin's kamer te gaan. Er was een grote kans dat hij daar in bed lag, en ja, ik had gelijk. 
"Mag ik binnenkomen?" vroeg ik in de deuropening. Austin draaide zich om en knikte. Ik liep zijn kamer binnen. Het was omringd met zwarte en witte accesoires. "Heb je de kamer veranderd?" vroeg ik verbaasd. Mijn ogen vielen op een fotolijstje met Austin en Ivy in. Van verbaasd ging ik over op geschrokken. Ik pakte het op. "Wat is dit?" vroeg ik nietsvermoedend. Austin ging zuchtend rechtop zitten. "Ja, ik heb mijn kamer veranderd. Vind je het wat?" zei hij op een sarcastische toon. Ik tilde het fotolijstje een stukje hoger. "Ik bedoel eigenlijk dit," zei ik geirriteerd. "Waarom heb je een foto met Ivy en jou daarop? Jullie zoenen..." Austin haalde een hand door zijn haren. "Ivy en ik zijn bij elkaar," gaf hij eindelijk antwoord. Mijn mond veel letterlijk open, maar besloot er verder niet tegen in te gaan. "Veel plezier samen," zei ik geniepig. "Thanks." 
Snel liep ik de kamer uit. 


Mijn stalking skills kwamen nu weer goed van pas. Ik keek op de Facebook pagina van Ivy, misschien kon ik wel iets vinden. Ik hoefde niet eens ver te kijken en ik kon haar status verandering al zien. Dit had ik niet bepaald zien aankomen, maar prima. Ik scrolde nog een stukje verder door haar tijdlijn en kwam iets heel opmerkelijks tegen. 
'Het is zo makkelijk om iemand te winnen en te verliezen. Blijkbaar maken we het allebei mee...'
Ik wist meteen waar ze het over had. Ik had Harry, zij Austin, maar daarintegen hadden we onze vriendschap opgegeven. 
En ik wist niet of ik daar mee kon zitten.

Het regende in Californië. Niet iets dat elke dag gebeurd, meteen stond mijn hele twitter tijdlijn vol met tweets van vrienden. Nou ja, eerder mensen die mij kenden. Ik kon er wel om lachen, dit was wat ik de rest van mijn leven zal meemaken. Regen, regen en nog eens regen. "Weet jij waar mama is?" vroeg ik aan mijn vader. Hij zat languit op zijn stoel in de woonkamer een krant te lezen. "Volgens mij is ze boodschappen doen," gaf hij me antwoord. Ik zuchtte en ging op de bank zitten. "Elke keer wanneer ik het haar wil vertellen word ik onderbroken," legde ik uit. Mijn vader haalde zijn wenkbrauwen op. "Ze weet dat je haar iets moet vertellen en ontwijkt je nu gewoon..." Ik keek hem raar aan. "Wat bedoel je?" vroeg ik verward. Mijn vader legde zijn krantje weg. "Ik weet niet of je het weet maar Austin en Ivy zijn terug bij elkaar en daar was je moeder niet bepaald blij mee." Mijn vader rolde zijn ogen. "Hoe zijn ze bij elkaar gekomen?" vroeg ik. Mijn vader zuchtte belovend. "Ik heb geen idee, maar je moeder probeerd Austin nu wijs te maken dat ze het uit moeten maken door te slijmen bij hem." Mijn vader klonk zwaar geïrriteerd, ik kon hem wel begrijpen. Wat een bijzonder punt was aangezien we het nooit goed met elkaar kunnen vinden. "Ze zoeken het maar uit met z'n drieën," zei mijn vader terwijl hij opstond. "Zorg ervoor dat je snel je moeder bij je krijgt, want volgens mij moet er nog het één en ander geregeld worden..." Ik knikte en zuchte. Dit was nog niet zo makkelijk als ik gedacht had.