Our Moment // Harry Styles

Day 4 - I'm lost without you

Mijn eyeliner zat precies goed vandaag, de dag kon beginnen. "Dus we gaan eerst naar het hotel toe, daarna het concert gebouw," zette ik op een rijtje. "Precies!" Riep Ivy vol enthousiasme uit. Ik pakte het pasje waarmee je onze kamer kon openen en liep daarna de deur uit. "Waar is Austin?" Vroeg Ivy. Ik haalde mijn schouders op, ik had namelijk geen idee. We besteedden er geen aandacht meer aan, samen gingen we aan het ontbijt buffet zitten. 

Ik hield de stadsplattegrond op een tafeltje in downtown Detroit. "Het zou hier moeten zijn," zei ik. Mijn blik was gericht op een groot parkeerveld. "We zullen de kaart wel verkeerd hebben gelezen, dit kan het niet," Ivy trok de plattegrond uit mijn hadden en nam haar eigen weg. "We moesten nog rechtdoor, slimmerd," zei Ivy lachend. Ik blooste en liep haar achterna. 

Volgens Ivy was een inmens winkelcentrum wel waar we moesten zijn. Ik zuchtte en ging futloos op het bankje dat achter ons stond zitten. "Zoals je ziet, jij kan het ook niet," zeurde ik aan Ivy's kop. "We komen al dichterbij. Net stonden we nog voor een parkeerplaats," fleurde Ivy zichzelfs op. "Net? Je bedoeld twee uur geleden," zei ik. Ze kwam naast me zitten en bekeek de kaart nogmaals. 

In de verte kon ik de jongen met een zwarte hoodie zien. Ik tikte Ivy aan en wees naar hem. "Ren dan!" Moedigde ze me aan. Meteen stond ik op en liep richting het zebrapad. De hoodie liep de deuren door en verdween langzamerhand het winkelcentrum in. Eindelijk spatte het stoplicht op groen, ik stak over en rende de hoodie achteraan. 

Mijn voeten renden al sneller, ze rende mijn favoriete winkels voorbij en gingen verder. Ik gaf op en liep nog even verder tot ik bij de Starbucks zou aan komen. "Graag een gewone koffie," bestelde ik. Even later overhandigde ze mijn bestelling, ik ging zitten en dronk het snel helemaal leeg. 

Ik was bezorgd om Ivy, zal ik haar even bellen? Dat was ik haar meer dan verschuldigd. Ik graaide in mijn tas, maar ik voelde geen mobiel. Meteen bonkte mijn hart duizend keer sneller en werden mijn handen klam. "Shit," zei ik opgefokt. Ik pakte mijn beker en stond op, ik moest het verloren zijn. 

Ik stond midden in het winkelcentrum en dan ook echt het centrum. De vele mensen liepen mij voorbij, of beter gezegd, botsten mij voorbij. 

Het bankje dat even verderop geplaatst was, zag er aantrekkelijk uit. Ik liep er op af en ging vol overtuiging zitten. Ik besloot nog eens mijn tas te doorzoeken en pakte de tas en zette het op mijn schoot. Ik zuchtte en begon de items eruit te halen. Er kwam een tandenborstel uit. Ik had het nog nooit gebruikt, maar mijn mind dacht dat ik het ooit handig zou vinden als ik te veel knoflook had gegeten en wilde zoenen. Dat was mijn logica vier maanden geleden. Niet veel later kwamen de koekpapiertjes en verdwaalde lipglosses. De ruimte van het bankje naast mij was vol gelegd met de troep uit mijn tas. 

"Komt dit allemaal uit die kleine tas?" Hoorde ik een stem naar mij vragen. "Tja, zou je niet denken he?" zei ik volledig met hem mee eens. Ik keek even op wie eigenlijk tegen mij praatte. Je had kunnen zeggen dat mijn hart volledig ontpofte. Een zwarte hoodie stond voor me. Ik stond op en ging voor het staan. "Mag ik je zonnebril even weghalen?" Vroeg ik, mijn lichaam stond dicht tegen de zijne. "Heb je dat jurkje trouwens gekocht?" Veranderde hij van onderwerp. Mijn handen gleden langzaam omgood, langs zijn lichaam naar boven. Ze raakte de zonnebril. Ik wilde het omhoog schuiven, mijn vingers waren er klaar voor. En niet alleen dat, zelfs mijn eigen gedachten. "Wacht," zei hij snel. Zijn handen lagen op de mijne, met z'n vieren aan de zijkanten van de zonnebril. Zijn mond gleed langzaam naar mijn mond, voor ik wist drukte hij zijn lippen op de mijne. Het was kort, maar krachtig. Toen hij zijn lippen terug trok, deed hij zijn zonnebril af. Ik wist niet was me overkwam. Harry. Zijn ogen glunderde van liefde. De vonk was overgesprongen. Hij legde zijn wijsvinger op mijn lippen en kwam opnieuw een kusje vragen. Ik twijfelde geen enkel moment en gaf hem zijn zin.