Our Moment // Harry Styles

Day 39 - Float with me

Als ik aan vliegtuigen dacht, moest ik meteen aan Ivy denken. Geobserdeerd door het idee dat het kan zweven. Ik begreep haar nooit, ik knikte gewoon en keek vervolgens mijn raampje uit. Nu deed ik precies hetzelfde. Een irritante vrouw van midden twintig zat naast me. Dat had ik geweten ook. Ze ratelde maar door en door. "Wist je trouwens ook dat de zon altijd schijnt boven de wolken?" zei ze bijvoorbeeld. Ik knikte en legde mijn kussentje in mijn nek. Aangezien dit een vlucht van elf uur is, kon ik net zo goed mijn slaap inhalen. Maar dat kwam er zeker niet van, niet met zo'n vrouw naast me. Ik strekte mijn benen - met dank aan Harry - en rekte mijn schouders een beetje. "Als je krampen heb kun je het best even lopen," zei mevrouw irritant. Ik keek haar even een paar seconden aan en keek daarna snel weg. "Weetje wat me echt raakt...?" ging ze vrolijk door. "Nee..." zuchtte ik. "Je kent het verhaal van Nathan Halbrook toch wel?" begon ze. Meteen ging ik rechtop zitten, dit kon wel eens interessant worden. "Zijn moordenaar is gevonden." Mijn ogen puilden bijna uit mijn oogkassen. "Oh my god..." zei ik vol ion shock.

Grace rolde haar ogen. "Hij is dood, dus ze zullen nooit echt verhaal horen," zei ze geïrriteerd. Waarom zou zij geirriteerd zijn, dat was mijn vraag. "Wat? Maar dat kan niet..." zei ik. Grace knikte, "blijkbaar wel meid..." 

Ik liet mezelf even uitademen en het tot me door dringen. Aaron kon niet dood zijn... Hij was gevlucht? "Mag ik je nog vragen?" vroeg ik aan Grace. Ze knikte en legde haar magazine op het tafeltje voor haar. Aangezien we vooraan zaten zat die dus vast een een muurtje. "Wat is er met hem gebeurd?" vroeg ik nadat ze klaar was. Grace's haar gezicht bleef even stil. "Nog niet bekend volgens mij... Dit nieuws is pas bekend sinds we het vliegtuig instapten." Daarna draaide ze zich de andere kant om en las ze verder. 

Met het nieuws in mij kon ik elk moment in huilen uitbarsten. Waarom moest ik dat nou van háár horen. Op z'n minst door een nieuws vrouw, dat kon ik wel hebben.

Ik stond op en liep richting de toiletten een eindje verderop. "Kan ik u helpen?" vroeg een stewardess. Ik schudde mijn hoofd, liep snel langs haar. Ik werd door iedereen herkent, bijna het hele vliegtuig probeerde foto's van me te maken. Het was heel apart, en ook zeker niet het juiste moment. 

Met mijn hand half voor mijn gezicht sloot ik mezelf op in de toilet. Ik ging op de pot zitten en keek voor me recht de spiegel in. Ik keek diep in mijn ogen. Ik keek hoe een traan naar beneden viel en mijn shoot viel. Typisch. 

Voor ik wist was mijn hele wang nat. Het boeide me niet meer. Ik kon hier de rest van de vlucht wel blijven zitten. Geen Grace, geen mensen, gewoon ik.

Na - ik gok een uur- in het hokje te hebben gezeten, liep ik eruit. Nog snel voordat ik het verliet veegde ik mijn mascara van mijn wang en gooide mijn haren over mijn schouder. Ik deed deurtje achter me dicht en liep naar mijn gangpad toe. "Pardon," klonk de stem van een vrouw. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een stewardess. "Kan ik u helpen?" vroeg ze beleefd. "Nee bedankt," antwoordde ik haar en draaide me weer om. Met een vlug tempo liep ik langs alle stoelen en kwam uit bij Grace die lag te slapen. Mooi, dat is één persoon minder. Ik ging op mijn stoel zitten en legde mijn kussen goed. Tijd om mijn slaap in de halen. 

De vlucht kwam langzamerhand ten einde. Nog een uur te gaan en ik kon aan mijn oren voelen dat we al aan het zakken waren. De druk die zich in mijn oor verschuilde werd elke keer erger. "O, neem dit, dat helpt," zei Grace. Ze hield in haar handen een pilletje. Ik schudde mijn hoofd. "Mijn moeder zei altijd, neem geen voedsel aan van vreemden." Grace grinnikte. "Okidoki." Ik pakte de neusspray uit mijn tas en gebruikte het. "Die troep zit vol rotzooi," merkte Grace op. Ik keek haar aan nadat ik klaar was. "Anders die pil niet..." In mijn lichaam gaf ik mezelf nu een high five. Goede opmerking Hils, erg goed. Herhaalde een stem in mijn hoofd. "Ach, iederen zo zijn ding," zei Grace. "Inderdaad," antwoordde ik glimlachend terug. Mijn dutje had me zeker goed gedaan, nu kon op z'n minst met mensen praten. Dat was al een hele vooruitgaan. "Heb je trouwens... uhm..." begon Grace moeizaam. "Moeite met poepen...?" kwam er daarna uit. Ik keek haar vragend aan. Waar kwam dit ineens vandaan. Laat me raden, had ze daar ook een pilletje voor? "Omdat je zolang op de toilet zat..." legde ze nader uit. Ik keek haar verbaasd aan. "Je lag toch te slapen?" vroeg ik. Grace knikte. "Vertrouw nooit een actrice," zei ze lachend met een knipoog. "Erg typisch hoor, maar nee. Ik heb geen last van buik problemen."