Our Moment // Harry Styles

Day 19 - Progress

Maandag ochtenden blijven het zwaarst. Zeker met een zeurende moeder om je heen. Of zeg maar gerust, een overbezorgd moeder.  "Weet je zeker dat je naar school wilt?" vroeg mijn moeder nog eens voordat ik de voordeur opende. Ik knikte en liep door de deur opening. "Succes lieverd! En kom gewoon naar huis wanneer je dat wilt!" riep ze nog even snel toe. "Joe!" riep ik terug en reed met een snelle vaart het terrein af. Harry had drie maanden vrij voordat de nieuwe tour weer begon, dus daarom kon hij in zijn villa verblijven dat in Beverly Hills stond. Ik had afgesproken om daar komend weekend te komen. Hij zei dat hij ervoor zorgde dat de villa er klaar voor was. Dat maakte mij lachen en zo zorgde het weer voor een beetje positieve spirit. Dat kon ik wel gebruiken.

Ik kwam aan in de lange hal. De mensen liepen me zo voorbij, met een nablik die ik inmiddels wel gewend was. Ik probeerde het zo goed als te negeren en liep richting mijn kluisje. In mijn ooghoek zag ik Ivy huppelend aankomen lopen. Ze opende naast mijn kluisje, de haare. "Draagt madame Gates geen make-up? Ook voor het eerst," lachtte ze mij uit. Het maakte me allemaal niet uit wat mensen over mij dachten. Ik had het toch al zo goed als verpest. "Ik had geen tijd meer in de ochtend," zei ik alsnog. Ik gaf mezelf in mijn hoofd dat ik het alsnog probeerde te verdedigen. "Meestal sloeg je dan gewoon je ontbijt over. Jij deed alles voor op z'n minst een laagje mascara op je wimpers. Maar goed, wat jij wilt met je zwarte wallen," zei ze bitchy. Ik wist niet zo goed wat ik hier van moest denken. Ze kon me op z'n minst steunen. Ookal zat ik daar niet op te wachten, het idee is al genoeg. Maar nee, dat hoefde ik niet van haar te verwachten. Ivy huppelde, ze lachtte samen met Alli en Noëh. Zij daarintegen, belde me regelmatig. En vanochtend kwamen ze ook naar me toe.

"Kom je ook mee?" vroeg Alli. Ik knikte en pakte snel mijn boeken voor de les van Aaron. Sinds hij zei dat ik hem zo mocht noemen, had ik mij daar bij neer gelegd. Het gesprek van vorige week had veel impact op zijn lessen sindsdien. Hij had aangekondigd dat iedereen het zo móest noemen. Ik was opgelucht en bedankte hem na zijn les. "Hey meiden," zei hij toen wij achter elkaar het lokaal ingelopen kwamen. Ik kwam als laatste en meteen keek hij verrast. "Hilary? Ik had jou hier niet verwacht sinds wat er afgelopen weekend is gebeurd...?" zei hij maar eigenlijk op een vragende toon. Dat dacht iedereen. "En helemaal omdat dit jullie enige les samen was." Ik knikte wat mee in en ging op mijn plaats zitten. Niet veel later liep de klas vol met leerlingen en alle blikken waren op mij gericht. "Zij ziet er ook niet goed uit," hoorde ik twee meiden met elkaar fluisteren. "Ik kan jullie horen bitches!" riep ik geïrriteerd. Omdat alle blikken al op mij waren, veranderde er niets. Behalve de ogen van al die mensen. Geschrokken. "Hilary..." zei Aaron die voorin stond zachtjes. Vanaf toen keek iedereen naar hem. Exclusief ikzelf. Ik probeerde oogcontact te vermijden. Geen idee waarom, maar het voelde prima zo. "Goed, we gaan beginnen met het volgende parragraaf. Boeken graag op pagina elf openen," zei Aaron. Ik volgde zijn -bijna- bevel op. "Hils please, ga naar huis," fluisterde Ivy naast mij. Ik keek haar woedend aan. "Je moet rusten." Ik negeerde haar en luisterde naar Aaron's uitleg. "En nu denk je wel aan me? Flikker toch op," zei ik terwijl ik niet eens haar aan keek. Ivy bleef stil.

 De bel ging, het was pauze. Meteen stond ik op en liep zonder te wachten op de meiden het lokaal uit. Met een flinke pas liep ik richting mijn kluis en gooide mijn tas erin. Daarna rende ik naar de toiletten en sloot mezelf op in een hokje. Ik liet mezelf zakken op de w.c. en bekeek de teksten die in de deur waren gegraffeerd. Er stonden zeker niet de liefste dingen op. Mijn ogen vielen op mijn naam die er in een hoekje klein geschreven was. Het was duidelijk niet mijn handschrift. 

HILS IK HOU VAN JE XN 

Ik kreeg een traan in oog. Het was van Nathan. Ik kreeg meteen het beeld in mijn hoofd hoe hij dit gedaan had. Hij was simpelweg in de meiden toiletten gekropen en met en sleutel erin gegraffeerd. Ik veegde mijn tranen weg en gristte mijn potje uit mijn zak. Ik bekeek het transparante potje met daarin nog twee pillen. Ik dacht geen enkele seconde na en griste er één uit. Ik gooide het achterover en slikte het door zonder een druppel water. Een klein boertje ontsnapte uit mijn mond. Ik stond weer op en liep mijn toilet uit alsof er niets gebeurd was. Nog net voordat ik de deur wilde openen, stond ik even stil. Ik veegde mijn tranen weg en deed mijn hoge straat weer goed. Ik ademde diep naar mijn buik en liep daarna terug de gang in. Recht voor me stond Alli met haar armen langs haar lichaam. "Geef het maar toe, je kunt het nog niet aan. Hilary, doe mij een plezier en ga naar huis," smeekte ze mij bijna. Dacht het niet. Ik liep zonder iets te zeggen naar mijn kluis. 

Ik hoorde dat me mij volgde. "Ivy vindt het ook!" riep ze door de gang naar mij toe. Ik stopte en draaide me om. "Laat die bitch in de grond zakken! Het boeit haar niet. Zij is alleen maar blij dat Nathan dood is omdat ik niet naar haar luisterde! Ivy wist het allemaal zo goed en ik niet, toch? Zo zien jullie dat toch allemaal?" gilde ik met mijn wijsvinger op haar gericht. Alli keek mij teleurgesteld aan. Aanstelster. "We willen je helpen, wij allemaal," zei ze. Ik rolde met mijn ogen en pakte mijn tas weer uit mijn kluisje. Ivy en Noëh kwamen aangelopen en gingen naast Alli staan. "Zie je? Ze wilt niet geholpen worden," zei Ivy met een arrogant randje op haar stem. Ik reageerde niet eens en liep gewoon weg. Ze kregen eindelijk hun zin, ik ging naar huis. 

Ik zat aan mijn keuken counter en at een wortel op. Mijn moeder kwam de keuken ingelopen, nietsvermoedend. "Hey lieverd," zei ze met haar rug naar mij gericht. Ze zette een kop koffie.

"Mag ik ook?" vroeg ik. 

"Tuurlijk." 

Ze zette een mok voor me neer en deed er al melk en suiker bij. "Alles goed gegaan op school?" vroeg mijn moeder kalm. Ze ging naast me zitten en opende de krant. Ik las mee en zag een grote reportage over Nathan. Zonder dat ik erg in had, begon ik te lezen. "Sinds wanneer is er nog geen verdachte?" vroeg ik geïrriteerd. Mijn moeder schrok op en meteen vielen ook háár ogen op het artikel. "Ze zijn bezig om alle motieven te onderzoeken. Volgens mij duurt dat een maand, daarna kijken ze weer verder," zei ze. Ik stond op en gooide mijn mok met koffie op de grond. Je kon het nog beter 'smeet' noemen. Het glas dat nog helemaal vol zat, lag verspreidt over de grond. "Hilary!? Waarom?" riep mijn moeder meteen in paniek. Ik keek naar de koffie. Het schuldgevoel kwam naar boven en meteen liet ik mezelf op de grond zakken. Mijn moeder pakte mijn hand en hees me weer overeind. "Het al goed," zei ze terwijl ze mij omhelsde. "Sorry voor de koffie," bood ik mijn excuses aan. Er was een klein lachje te horen uit mijn moeders lichaam. "Het is te begrijpen lieverd," zei mijn moeder. Ze gaf een subtiel kusje op mijn voorhoofd en legde daarna de krant weg. "Zullen we vanaf nu niet meer op het onderzoek letten? Het komt vanzelf wel goed," zei ze vol met energie. Positieve energie. Voor de eerste keer voelde ik weer een lichtje branden in mijn lichaam. Ik had weer hoop. Ik knikte met mijn hoofd en knuffelde daarna mijn moeder weer.