Our Moment // Harry Styles

Day 8 - Mission Completed

"Klaar om naar huis te gaan?" vroeg Ivy met haar slaapkop. Opnieuw vlogen we in de nacht, het vooruitzicht was een lange trip naar huis. Ivy checkte ons in en zodoende waren we al vlug door de douane.

"Heb je Nathan nog gesproken?" vroeg ze toen in eens. Ik schudde mijn hoofd en liep richting de toilletten. "Weet hij wel dat je weg bent?" En opnieuw schudde ik mijn hoofd. "Als je weer de liefdes deskundige wilt uithangen, ben je aan het verkeerde adres, oké? Ik heb zojuist twee jongens laten zitten, waarvan ik beide houd. Hoe wil je anders dat ik reageer?" ratelde ik vol met irritatie. Ivy keek mij vol bewondering aan. "Je hebt Harry toch niet laten zitten?" vroeg ze. 

Het was gecompliceerd. Zeer gecompliceerd. Harry moest terug en had toch geen tijd voor me. Zelfs als hij mij beloofde dingen te regelen. Ik wist niet wat ik er van moest denken en zei gewoon ja. Maar in het diepste van mijn hart wist ik het wel. Dit ging nooit werken. 

"Ik blijf het zo facinerend vinden. Zo'n groot apparataar dat in de lucht zweeft..." zei Ivy vol bewondering, ze keek hoe het ene vliegtuig opsteeg na het andere. Ik keek tevreden in haar richting, ze was mijn beste vriendin. Misschien had ik niet eens meer nodig. "Je hoeft me opzich niet aan te staren, girl," zei ze met duidelijk aangegeven lettergrepen. Ik lachtte en bekeek het vliegtuig dat klaar werd gezet. "Daar zitten wij straks in..." zei Ivy. Ik knikte wat mee instemmend en liep daarna naar de wachtruimte voor ons toestel. 

We stonden in de rij om nogmaals een controle door te gaan. Dít keer met poortjes en al. 

Ivy drukte op mijn schouder. "Oh my god. Is dat..." zei ze. Ivy wees naar Harry. Ik herkende hem meteen. Maar één seconde in me bedacht zich dat ik moest blijven staan, maar de andere delen in mijn lichaam rende direct op hem af. Ik barstte in tranen uit toen ik hem omhelsde. Harry knuffelde mij stevig terug en zoende me. 

We lieten elkaar langzaam los. "Niet huile," fluisterde hij, Harry veegde mijn tranen weg en keek me aan. "Ik hou van je, ik zal je altijd blijven herhinneren," zei hij. Daarna trok hij me weer zachtjes naar zich toe en knuffelde me nog een keer. En nog keer, dit bleef een aantal minuten doorgaan. Het voelde als een afscheid, een afscheid van iemand die je nog maar net een paar dagen kent. Hoe vaker ik hier aan dacht, hoe meer tranen er over mijn wangen stroomden. Het bleef maar komen.

"Je moet gaan..." zei hij na een tijdje geknuffel. Ik knikte en veegde een aantal tranen in. "Ik zal mezelf altijd een Directioner noemen. Voor altijd," zei ik snikkend. Harry glimlachte. Daarna liet ik zijn handen los en draaide me om. Het ging perfect. 

Ik kwam weer naast Ivy in de rij staan, meteen moest ik door het poortje. Ik keek nog even om, naar Harry. Hij zwaaide en liep daarna terug naar de uitgang. Op dat moment legdeIvy een arm om mijn schouders. "Je hebt altijd mij nog," zei ze met een knipoog. 

We waren vroeg in de ochtend thuis gekomen. Ivy besloot op het laatste moment nog om bij mij te blijven slapen. Ik kon mij dat pas weer herinneren, toen ik mijn ogen opende. Ik zuchtte en keek op de klok die precies op twaalf uur sprong. 

"Lieverds?" klonk de stem van mijn moeder. Zonder een antwoord af te wachten kwam ze binnen gelopen. Mijn moeder liep naar mijn bed toe en kwam naast me zitten. "Liefdesverdriet heelt snel, ik beloof het je," zei ze. Ze gaf een subtiel kusje op mijn voorhoofd en keek richting Ivy die nog diep in slaap lag. "Ga nog maar even slapen, ik maak jullie later wel wakker als dat nodig is," daarna liep ze mijn kamer uit. 

Ik deed het mijn nachtlampje aan en liep daarna naar mijn gordijnen. Net een klein gleufje liet al voldoende licht binnen om mijn mobiel te zoeken. Ik voelde gewoon dat ik een berichtje had binnengekregen. Ik pakte mijn mobiel en opende het. "0 nieuwe berichten," las ik op het schermpje. Teleurgesteld legde ik het neer, maar meteen daarna besefte ik mezelf dat het daar nu nacht is en het logisch is dat ik geen berichtje terug heb gekregen. "Wat doe je?" vroeg Ivy slaperig. Ze was waaraschijnlijk nog maar net een minuut wakker, of nóg minder. "Mijn mobiel checken," zei ik. Ivy kwam uit haar bed en liet zichzelf naast mij zitten. "Harry belt je heus wel... Voor hem is het ook niet makkelijk hoor," zei Ivy lacherig. Ik keek haar aan. Daar had ze zeker een punt. "Vind je het erg als ik nog even in bed duik?" vroeg ze. "Tuurlijk niet, ik ga ook nog even," zei ik. 

Ik hoorde de deur van beneden opengaan. Ik hoorde enkele stemmen fluisteren, maar ik kon zeker niet herlijden wie het waren. 

"Hilary!" riep mijn moeder na een paar minuten. Ik had inmiddels al opgegeven om te stemmen te kunnen herkennen en had mezelf weer in de dekens gewikkeld. "Hils!" riep ze nog een keer. Dit keer besloot ik actie te ondernemen en uit mijn bed te kruipen. 

Met een slaapkop opende ik mijn slaapkamerdeur en keek over de railing naar de voordeur. Mijn moeder keek met een verradelijke smile op haar gezicht naar mij. "Wat is er?" vroeg ik geïrriteerd. Ook al voelde ik aan mijn water dat er wat aan de hand was. Iets leuks tenminste, anders lachtte ze niet. "Kom nou," hoorde ik een jongens stem zeggen. Ik herkende het. Meteen sloeg mijn hart op hol en begon het zijn eigen leven te leiden. "Harry...?" vroeg ik met veel onzekerheid. "Babe?" vroeg hij. 

Ik barstte in tranen uit en rende de trap uit. Harry stond voor me. Dit keer in normale kleding en met een bos rozen in zijn handen. "Je denkt toch niet dat ik je zomaar weg laat lopen?" zei hij blozend. Ik glimlachtte en liet mezelf in zijn handen vallen. Daarna volgde ik zijn seinen naar zijn lippen. De waren vastgeplakt. Ik zoende Harry Styles. Missie compleet.