Our Moment // Harry Styles

Day 56 - Congratulations!

De volgende ochtend was het aan ons de beurt de weg te vinden naar de Eiffeltoren. "Hoelaat heb je repetitie?" vroeg ik terwijl ik mijn kleding aan deed. Harry was verder in de kamer bezig, niets bijzonders ofzoiets. Waarschijnlijk trok hij zijn shirt aan. Hij draaide zich om. "Uhm, volgens mij rond één uur, daarna hebben we de middag vrij." Ik knikte en pakte mijn handtas in. "Naomi  en ik gaan lunchen, ik zie je vanzelf weer hier?" vroeg ik. Harry mompelde wat, ik beschouwde het maar als een ja. 

Met een twee afspraken staan voor die dag, liep ik het hotel uit. Ik had een zonnehoedje op gedaan. Hoewel de herfst langzamerhand Parijs binnendrong, de zon was nog even vel. En ook gedeeltelijk om minder op te vallen. Ik wilde mezelf niet verbergen, maar een middag gewoon genieten gunde ik mezelf wel.

Naomi kwam naar me toegelopen. Ze zat tegenover het hotel, op een houten bankje. "Welkom in Paris," zei ze met een Frans accent. Ik rolde giechelend met mijn ogen. Naomi schepte graag over, hoeveel ze al van de wereld had gezien samen met Louis. Ze mocht mee naar Japan, de hele Amerikaanse tour leg en zo kon ik het lijstje nog langer door laten gaan. Ze bofte maar, alleen sprak Naomi dat heel anders uit:  "Louis heeft geluk met zo'n geweldige reispartner." Naomi knipoogde met een brede grijns op haar gezicht. Samen liepen we een drukke straat in. Het hotel stond midden in de stad, en vauit Harry en mijn kamer, konden we de Eiffeltoren erg goed zien. 

Ik liep met mijn schoenen moeilijk over de kleine stenen. Het stond allemaal schots en scheef, het stamde nog uit de eerdere jaren. Grappig om mee te maken, maar iemand die hier met hakken wilt lopen, wens ik succes. 

Een serveester kwam naar ons toe. We waren in een klein pittoresk bakkerij'tje gaan zitten. "Ik mag hopen dat jij Frans spreekt..." zei ik hopeloos naar Naomi. Haar ogen werden groot, dat zei al voldoende. Dit kon nog eens heel moeilijk worden. "Kun je echt geen andere taal dan je moedertaal?" vroeg ik verbaasd. Ze grinnikte. "Nope..." Naomi ging stuk van het lachen, maar ik maakte me alleen maar zorgen hoe ik aan mijn eten kwam. Ik verhongerde bijna. 

De vrouw met een kladblok in haar handen, kwam naast ons tafeltje staan. "Kan ik iets voor jullie betekenen?" vroeg ze in gewoon verstaanbaar. Naomi haalde opgelucht adem. "Een broodje gezond met oude kaas, walnoten en... met al die groenten." De vrouw keek haar vragend aan. Naomi pakte de menu kaart bij zich en wees haar gekozen sandwich aan. Maar de vrouw snapte het nog steeds niet. Ze sprak één zin Engels en daar bleef het bij, met haar bruine haren in een knot en foundation daar haar acné niet hoefde te verbergen, maar haar rimpels begreep echt geen woord van wat we zeiden.

"Nummer vier alsjeblieft..." probeerde Naomi. Haar wijsvinger wees het juiste broodje aan. De vrouw begon wat op te schrijven en keek daarna mij aan. "Hetzelfde graag," zei ik met mijn vriendelijkste glimlach. De vrouw krabbelde opnieuw wat. Het zou mij benieuwen. "En voor drinken..." begon Naomi, maar de vrouw liep al weer de zaak binnen. 

Daar zaten we dan op een terras zonder drinken. 

Naomi nam een hap vaan haar broodje. Gelukkig waren de broodjes goed gegaan. "Ik heb dorst, ga je mee ergens iets drinken scoren?" vroeg Naomi. Ik wilde wel, maar Harry had ook 'grote' plannen voor vandaag. Ik keek op mijn mobiel, ik moest snel terug wilde ik nog op tijd komen. "Sorry, Harry wacht op me," zei grinnikend. Naomi glimlachte. "Dan ga ik zelf wat regelen en ga ik met Louis weg," zei ze. Ik keekhaar vragend aan. Weg? "Rondje Parijs." Alsof ze begreep wat ik eigenlijk vroeg zonder het hardop uit te spreken gaf ze me antwoord. 

Ik stond op, gaf Naomi nog snel een knuffel en liep richting het hotel. We waren niet te ver afgedwaald, dus ik kon in mijn eentje prima terug lopen. En tegelijktijd nog even genieten van de prachtige stad. De romantiek voelde je overal. 

Harry stond inderdaad al in de kamer. "Het spijt me dat ik laat ben..." zei ik als eerste. Harry schoot in de lach. Ik begreep niet waarom. Harry wees naar mijn mond, wellis waar via zijn eigen, het was duidelijk. Ik veegde snel een stukje kaas van mijn lip af. "Oeps..." zei ik. Mijn wangen werden rood, dat voelde ik. Harry pakte zijn portemonnee en kwam naar me toegelopen. "Zullen we dan maar?" vroeg hij. Ik glimlachte en pakte Harry's hand vast. Samen verlieten we onze kamer.