Our Moment // Harry Styles

Day 52 - The failure in herself

Mijn maag rommelde al een lange tijd. "Niets eten voordat ik er ben!" had Niall duizend keer herhaald voordat hij was gearriveerd. Hij wilde al een lange tijd langskomen om videogames te spelen. En aangezien Harry nog een afspraak had staan, kwam het perfect uit. Ik had niets meer aan mijn hoofd, Nathan's zaak was overgevlogen naar de Police Deparment of Beverly Hills. Tja, je kon zeggen wat je er van vond, maar mij kwam het goed gemakkelijk af. Het scheelde mij een hoop tijd die ik goed kon gebruiken om een nieuw appartement te vinden. Maar Harry trok zich naar niet veel meer van aan. Hij wilde graag dat ik bij hem in huis zou blijven. Ik weet niet wat ik ervan moest denken. Aan de ene kant heerlijk, want zo hoef ik geen rekeningen te betalen. Tenminste, daar hebben we het nog niet over gehad. Maar ik kreeg het gevoel dat ik dan erg eenzaam zou worden wanneer Harry op tour zou zijn. "Neehee! Het huis is helemaal niet dat groot...." zei Harry toen elke keer. Alle pogingen om mij hier te houden... 

Harry had wel gelijk. Het huis was erg knus ingericht en door de kleine oppervlakte huis, voelde het heel warm aan. Ook al wist ik dat mijn moeder me voor gek zou verklaren... "Nu al samenwonen?" Ik kon haar stem al indenken. Ze zou met grote ogen naar me kijken en voor - als dat kon - in de hoek zetten. "Ben je helemaal betoeterd!" 

Ik liep richting de koelkast om te kijken wat Niall en ik konden eten. Er lag niet veel in, tijd voor boodschappen. Niall kon elk moment aankomen, dus nog even snel naar de supermarkt zat er niet in. 

Het geluid van de poort dat openging klonk hard. Niall was er. Ik liep naar de eetkamer waar ook de voordeur was, wachtend tot hij de beschermde auto uit kwam. Beveiligers waren op dit moment wel nodig. Helemaal omdat de tour bijna begint en alle fans dus nog enthousiaster zijn. Helemaal omdat veel fans het huis van alle leden weten te vinden, in nadeel voor ons.

Een keer stond er een hele troep meiden voor het huis van Niall. "Het was een gekkenhuis en iedereen wilde mijn oogcontact," zei Niall in het gesprek van een paar weken terug.

Met zijn tas voor spellen, liep hij naar binnen. Meteen zette hij zijn tas op het bankje tegen de muur, hij liep naar mij toe. "Hilary! Gelukkig ben je nog oké!" zei hij opgelucht, ik gaf hem een knuffel. "Heb jij toevallig eten mee?" vroeg ik toen hij me los had gelaten. Niall grijnste en knikte. Uit zijn tas kwam een doos met Nando's tevoorschijn. "Ik heb twee pizza's, nando's en Ben & Jerry's. En nee, ik wordt niet gesponserd." Ik grinnikte en nam het voedsel aan. "Ik warm het eten even op," zei ik en verdween de keuken in. 

"Niet het ijs in de magnetron doen!" hoorde ik nog. Ik rolde met mijn ogen. 

Ik keek toe hoe de pizza's dwamte en stukje voor stukje Niall's mond in verdwenen. We keken televisie. "Heb je niets anders dan Disney Channel?" vroeg hij met een mond vol. Ik moest lachen, schudde mijn hoofd. 

"Laat me raden... Hannah Montana vinden jullie het leukst?" vroeg Niall. Ik keek vragend aan. Hij was niet echt specifiek in zijn vragen. "Jullie?" vroeg ik. Niall deed zijn rechter wenkbrauw omhoog. Alsof het logisch was dat ik deze vraag moest snappen. "Harry en jij!" riep hij na een tijd stilte. "Oo! Zeg dat dan!" 

"Vanaf nu moet je eraan wennen dat alles in de 'jullie' vorm is." 

"Wat weet jij daar nou van, jij hebt niet eens een relatie," zei ik. "Of soms wel?" 

Niall schudde zijn hoofd en nam zijn volgende hap. 

"Wen er maar aan. Jullie..." 

Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en legde mijn punt pizza terug op het bord. 

"Hoezo? We zijn niet getrouwd ofzo." 

Niall giechelde. Weer met zijn grijns op z'n gezicht. "Dat zal niet lang duren..." Zijn gezicht werd een beetje rood. Meteen kroop ik naar hem toe. "Jij verbergt wat! Wat is het? Ik wil het weten!" Niall's lach was oorverdovend door de enorme hoogte die erin zat. Ik schudde zijn hoofd. "Ik weet niet, maar kom op... Jullie relatie wordt al serieuzer." Ik haalde mijn schouders op. Niall keek me verbaasd aan. "Vind je het niet raar dat Harry continue 'afspraken' heeft?" vroeg hij met een raar toontje. Opnieuw haalde ik mijn schouders op. Ik was niet echt een achterdochtig type, als iemand iets tegen mij zei, ging ik er altijd vanuit dat het de waarheid was. Tot vele ergenissen van andere. Je kon het naïf noemen, ik noemde het liever goedgelovig.