Our Moment // Harry Styles

Day 5 - The signs

 Mijn wekker ging af. Wat ik raar vond, want ik had helemaal niet gezet. Met enige tegenzin stond ik op en drukte hem helemaal uit. Ik checkte mijn mobiel en keek naar gemiste berichten, maar er stond dit keer ook niets. Ik draaide me om of Ivy wel in haar bed lag, maar haar bed was leeg. Ik stapte mijn bed uit en kleedde mezelf om in een het nieuw jurkje. Het concert was vanavond al en ik zag er enorm tegenop. 

Er werd op de deur geklopt. Zacht geklop. Ik opende de deur en in de opening stond Ivy. "Je bent al aangekleed?" Merkte ze op. Ik knikte. "De wekker ging plotseling af," zei ik zonder dat ik liet weten dat ik wist dat er iets achter zat. "Het heeft dus gewerkt," zei ze met een hese stem. Ik keek haar vragend aan. "Dat je dan wakker zou zijn als ik terug zou komen," voegde ze toe. "Waar was je midden in de nacht heen?" Vroeg ik lichtelijk geïrriteerd. "Ik had een afspraak," antwoordde ze kortaf. "Dat wist je, toch?" Ik knikte maar keek haar indringend aan. "Wel apart dat Austin ook in de nacht weg moest... Vind je ook niet?" Betrapte ik haar. "Dat wist ik niet," zei ze met een rood hoofd. Het was overduidelijk. "Vroeger kon je beter liegen," zei ik vol met irritatie. "Hills, ik kan het uitleggen!" Riep ze smekend. Ik wilde haar wel een kans geven. "Nee, doe het niet!" Zei ik terug. Ivy ging op haar bed zitten en legde haar hoofd in haar handen. "Ik kan het niet vertellen, als ik dat doe dan..." begon ze met een zware stem. "Dan wat?" Onder brak ik haar. "Dan iets!" Zei ze met natte ogen. "Dus lieg je tegen je beste vriendin?" Vroeg ik haar. Ze knikte voorzichtig. Ik was er klaar mee, ze was niet eens geïnteresseerd waar ik al die tijd was. Misschien wel omdat ze het veel te druk had met andere. Belangrijkere. Terwijl ik gedumpt was door Harry Styles. Wat immers onze missie was. "Harry heeft me gezoend," zei ik dwars door de stilte die de ruimte vulde. "Wat?" Zei ze meteen. "Daarna was hij weggelopen en heeft me achtergelaten. Einde missie, we kunnen naar huis," ratelde ik. Ivy stond op en hield me vast. "Maar dit is geweldig!" Zei ze met begrip. Ze veegde een traan van mijn wang en knuffelde me. "We gaan niet weg, vanavond gaan naar Harry toe," begon ze. "Je houdt van hem, je kan het niet zomaar wegstoppen."

Ik had haar alles verteld, zelfs over die ene Nathan. "Harry voelt echt wel iets voor je, anders volgde hij je toch niet?" vroeg ze nadat ik was uitgepraat. Ik knikte, maar was niet helemaal overtuigd. "Maar hij liet me in de steek!" Zei ik hulpeloos. "En waarom zeg ik die tegen jou? Je liegt me voor!" Meteen draaide de knop in mijn hoofd weer om en stond ik op. "Eruit! Nu!" Gilde ik met een mijn wijsvinger naar de deur gericht. "Ga maar naar die belangrijker persoon!" Gilde ik nog steeds. De woede liep over tot ver boven mijn grens. 

Ivy deed precies wat ik haar vroeg en liep de kamer uit. "Ik pak later mijn spullen wel in," zei ze nog even snel voordat ik de deur dicht sloeg. 

Mijn bestelde koffie werd op het tafeltje gezet met de rekening ernaast. Zonder een woord te zeggen liep de serveerster weer naar de keuken toe. Lekker klantvriendelijk hier. Ik dronk een paar slokken van mijn koffie tot ik onderbroken werd. "Wat toevallig! Jij ook hier?" Zei Nathan in zijn uniform. "Nathan?" Vroeg ik verbaasd. Ik had hem hier zeker niet verwacht. "Ik drink even een koffie. En volgens mij kan ik beter vragen wat jij hier doet!" zei ik. Hij bekeek zijn uniform en het kleine winkeltje op de hoek. "Tja, hoe dan ook moet er geld binnenkomen," zei hij onverschillig. "Hoe dan ook...?" Vroeg ik. "Ik heb veel baantjes gehad, vaak na een paar dagen ben ik ontslagen en mag ik opzoek naar de volgende. Ik ben inmiddels zo ervaren kun je wel zeggen," probeerde hij grappig te zijn. Nathan ging tegenover me zitten en gaf even door dat dit belangrijk was. Tenminste, voor hem. "Bijgekomen van vannacht?" Vroeg hij. Ik zette mijn koffie op het tafeltje. "Nee niet echt. De wekker ging al om zeven uur," zuchtte ik. "Ik dacht dat je vakantie had?" Vroeg hij. "Dacht ik ook, het begin meer op een strafkamp te lijken," zei ik. "Niet zo medelijden met jezelf hé!" probeerde hij postief te doen. Ik glimlachte. "Ik moet weer aan het werk," begon hij. Nathan legde een papiertje met een nummer op tafel. "Je zou een kunnen bellen," knipoogde hij.