Our Moment // Harry Styles

Day 34 - Holding hands

Ik wreef de shampoo in mijn haren en zorgde ervoor dat alles goed verdeeld was. Want zoals altijd, mijn haren moest perfect in vorm zijn. Vaak vertelden de organisatie's dat je hún shampoo of conditioner moest gebruiken wil je volume krijgen. Ik geloofde er nooit in, maar stiekem probeerde ik het altijd uit. Dat was ook vaak de reden dat ik blut was, dure shampoo's uitproberen was vanaf nu echt verleden tijd. Tenminste, dat is wat ik altijd tegen mezelf zei. 

Harry had gezorgd dat zijn huis helemaal was schoongemaakt en dat er een voorraad eten in de keuken stond. Het kwam zeker nu van pas, want alle fans hadden door dat we thuis waren. Voor het huis stond een overvloed aan fans. Ze stonden te gillen, juichen, huilen en vooral foto's te maken. "Dat is dus de reden dat ik geen ramen aan de kant van de weg heb," zei Harry. Gelukkig kon hij er wel om lachen, maar echt praktisch was een ander verhaal. "Je kan toch nu nooit het huis uit?" vroeg ik bezorgd. Harry opende wat kastjes om te zien waar de koekjes stonden. "Ach, als dat wil, dan doe ik dat gewoon," mompelde hij. Harry had nog steeds geen koekje gevonden. Ik wees naar een kastje boven het aanrecht, "probeer die eens." Harry deed het kastje open en haalde een mandje vol met koek eruit. "Hoe weet je dat?" vroeg Harry. "Stond dat ook al in die plattegrond?" Ik grinnikte. "Nee, maar dat is een gewoon een logische plek," zei ik. 

Ondertussen ging de tijd vrolijk verder, maar mijn moeder was nog steeds niet ingelicht. "Harry, ik meen het. We moeten iets zoeken om haar te bereiken," zei ik op mijn serieuste toon. Harry mompelde wat en dacht na. "Ivy's nummer?" stelde hij voor. Ik schudde mijn hoofd. "Het enige nummer dat ik uit mijn hoofd weet is dat van de politie..." Harry pakte zijn telefoon en gaf het aan mij. "Bel hun op dan." Ik wist niet precies wat ik verder moest doorgeven. "En dan?" vroeg ik om het duidelijk te krijgen. Harry haalde zijn schouders op. "Misschien dat hun het aan je ouders kunnen vertellen?" Ik zuchtte en liet mezelf op de bank vallen. "Het is Los Angeles. Niet Holmes Chapel, de politie kan niet omdat ik mijn mobiel ben kwijt geraak, mijn ouders even inlichten," maakte ik de opmerking. Harry ging naast me zitten en knikte. "Daar heb je een punt," kon hij als enige zeggen. "Geen bericht is goed bericht?" probeerde hij. Weer schudde ik mijn hoofd. "Ik had het duidelijk afgesproken." Inmiddels verloor ik mijn positiviteit en kreeg ik de tranen in mijn ogen. "Mijn moeder denkt nu vast dat ik ergens in oceaan lig, omdat we zijn neergestort!" riep ik half in paniek. Harry pakte mijn hand en legde zijn handen eroverheen. "Vast niet... Heeft je broer Twitter?" vroeg hij daarna. Ik knikte. "Kunnen we het zo doorgeven aan hem?" Ik schudde mijn hoofd. Het was nou eenmaal een bizarre situatie opzich, maar dit maakte het er allemaal niet makkelijker op. 

Ik serveerde de lunch op tafel. "Laat me raden... Spaghetti?" zei Harry lachend terwijl ik zijn bord op tafel zette. "Nope, maar wel  vanavond," zei ik knipogend. Harry grinnikte en at zijn cup a soup op. "Niet voor lang trouwens, ik heb trouwens al voor kooklessen gekeken," begon ik na een tijdje stilte te hebben gehad. Harry keek op. "Ga je het doen?" vroeg Harry met grote ogen. Ik knikte. "Het is hier niet ver vandaan," legde ik uit. Harry knikte en at gewoon door. "Vanaf wanneer?" vroeg hij daarna. Ik haalde mijn schouders op. Niet omdat ik het niets wist, maar omdat ik er nog niet over na had gedacht. "Weet ik niet, we kijken wel even," zei ik glimlachend. 

De kasten die Harry mij had gegeven voor de komende zes dagen stonden in een kamer onder onze slaapkamer. Ik was bezig met uitpakken toen Harry naar boven kwam rennen. "Hils!" riep hij. Ik kon precies aanvoelen wat er aan de hand was, of zijn stem van paniek of enthousiasme was, kon ik er niet uithalen. "Moet je eens naar buiten kijken!" riep hij. Ik opende het gordijntje van de logeer kamer en keek naar de grote menigte dat buiten stond. "Wat moet ik zien?" vroeg ik nuchter. Harry sloeg zijn hand op zijn voorhoofd en wees naar een groep meiden. Maar aangezien bijna alles vrouw was, bleek het niet zo makkelijk te zijn. "Die meiden zijn aan het vechten!" riep hij bezorgd. Ik kon zien aan zijn ogen dat hij enorm bezorgd was. En het kwam er min of meer op aan dat ik er wat aan moest doen. "Haal ze uit elkaar! Please?" smeekte hij. Mijn ademhaling schoot in mijn keel. Moest ik dit echt doen? Dat ging ver uit mijn comfort zone. Helemaal als ik er voor naar buiten moest gaan.