Our Moment // Harry Styles

Day 421 - Till death do us apart

Ik keek in de spiegel. Een sluier die in mijn haren was bevestigd. Over minder dan een uur kon ik mezelf Hilary Styles noemen. Dit moment deelde ik met mijn moeder, die naast me stond. Vanaf het moment dat ik haar het grote nieuws vertelde, wilde ze maar al te graag mijn make-up doen. Ik kon daar geen nee op antwoorden en liet het maar gebeuren.

"Ik zal je een nude smokey-eye geven, goed?" zei ze. Ik knikte wat. Veel te zenuwachtig om maar dan ook éen teken van leven te laten zien.

De bruiloft werd gehouden in een klein wit kerkje in Holmes Chapel. Harry en ik hadden de hele bruiloft in tot elk detail geregeld. En onze voorkeur lag bij Holmes Chapel. Voor Harry zelf betekend het veel om in zijn geboorteplaats te trouwen, en wat voor Harry gold, gold ook voor mij. 

Daarna zou de receptie in het kasteel waar Harry me eens mee naar toe had genomen. Het stond nu bekend als het 'kasteel waar we je ene jurkje waren vergeten'. We konden er wel om lachen. 

Maar omdat de afstand tussen het kerkje en het kasteel behoorlijk was, hadden we vervoer voor ons gasten geregeld. De ceremonie zou intiel blijven, maar het feest was behoorlijk hoog ingeschat. Met veel gasten.

Mijn moeder begon met een make-up kwarstje wat op mijn oogleden te smeren.

"Een primer, om alles goed te laten zitten." Ik wist niet waarom mijn moeder alles uitlegde wat voor handeling ze aan het doen was, het zag wel komisch. 

"Haren in de krul," klonk haar stem na een tijdje. Ze wikkelde per stukje mijn haren in een raar apparaat, eerlijk gezegt krulde ik mijn haren vrijwel nooit. Ik zag het niet als iets dat je persé mooier maakte. Meer als iets extra's. Ook al zitten die twee erg dichtbij elkaar.

Er klopte iemand op de deur. Ik keek naast me, waar Naomi door een kleine schleuf naar binnen schoof. "Hey toekomstige Styles lady..." zei ze met een enorme knipoog. Ik giechelde, mijn moeder ging verder met mijn haren. 

Naomi had haar bruidsmeisjes jurk ook al aan. Ze zag er absoluut geweldig uit. "Door jou, zou ik zo nog een keer willen trouwen!" zei Naomi enthousiast. "Met Louis natuurlijk." Voegde ze zenuwachtig toe. 

Ik had twee bruidsmeisjes en één bruidsvrouwtje. En dat Dawn. Ik had haar gevraagd, de meeste vonden het raar. Maar Dawn zelf twijvelde geen minuut. Ze vond het geweldig. En inmiddels was Dawn min of meer mijn Briste moeder geworden, ik kon niet meer zonder haar. 

Mijn eerste bruidsmeisje was Naomi. Hoe kon ik haar nou vergeten. Ze was iemand die mij altijd opvrolijkte, het beste met me voor had. Ze betekende veel voor me. 

En de laatste. En de meest onverwachste. Een jaar geleden had ik dit zeker niet verwacht, maar in de tussentijd is er veel gebeurd tussen ons. Namelijk met Ivy. We hebben weer een contact opgebouwd, en zelfs na alles wat er gebeurd is, betekend zij nog steeds veel voor me. 

Naomi ging op een stoel tegenover mij zitten. Ik zat in mijn ondergoed op een stoel. "Trek je een beha aan in je jurk?" vroeg Naomi. Ik haalde mijn schouders op.

"Ik droeg er geen, mijn tieten bleven er gelukkig in zitten..." Naomi ging stuk van het lachen, maar ik bleef koud voor me uit staren. Naomi stopte met lachen en pakte mijn handen vast. Ze had door dat ik erg zenuwachtig was. "Zal ik anders een mop vertellen?" vroeg ze. Ik grinnikte, hoe kon het ook anders.

"Oké, hier komt-ie:" begon ze. "Wat is jouw favoriete deur?" vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op.

"Geen idee?"

"Mijn de koelkast deur!" 

Naomi ging opnieuw helemaal stuk, blijbaar was het echt hilarisch.

"Dat is toch geen mop?" vroeg ik. Naomi trok haar wenkbrauw omhoog, maar gaf daar geen antwoord op. Voor het eerst had ik haar de mond gesnoerd.