Our Moment // Harry Styles

Day 12 - Ripped off your body

De ochtend ging al vlug voorbij en voor ik het mezelf ook maar besefte, ging ze bel. 

"Leuk dat we uit zijn, maar ik moet nog een Engels essay schrijven," zuchtte Ivy. Ik knikte, dat had ik ook nog te doen. En dat niet alleen, wiskunde, biologie, archeologie en zo kon ik door gaan. "We kunnen het samen doen?" vroeg ik. Eigenlijk wilde ik haar daarom niet bij mij thuis hebben. Eerder zodat Austin haar tegenkomt en weer de vonk zou voelen. Anyway, ze moest gewoon mee gaan. Dat was het plan.

We kwamen aan bij onze kluisjes. Er stond een enorme voor onze kluisjes, ik kon niet zien waarom. Maar het had iets lachwekkens moeten zijn,  iedereen stond te lachen. We wurmde ons door de enorme stoet mensen naar onze kluisjes. "Aan de kant!" schreeuwde ik naar al die mensen. Ze gingen aan de kant en bekeken ons grondig van top tot teen. Het voelde alsof iemand je fouilleerde met zijn of haar ogen. Alsof degene iets aan je zag, maar het niet wilde vertellen wát er nou eigenlijk was. 

Ik negeerde het gestaar en liep verder. Tot ik me besefte wat er gebeurde. 

De hele groep mensen keek naar mijn kluisje die was ondergeschreven met scheldwoorden. Het woord dat meteen opviel was 'hartenbreker' en zo ging het door. Ik slikte even. 

Mensen uit alle uithoeken bekeken mij, ze wilden allemaal weten wat ik ging doen. Ik deed expres niet wat hun wilde dat ik deed. Ik opende mijn kluisje gewoon zoals ik dat altijd deed en pakte mijn boeken waar ik huiswerk van had. Maar Ivy hield mij tegen. Ze gooide woest mijn boeken terug in me kluisje, daarna keek ze mee strak aan. 

"Doe je hier niets aan? Je gedraagd je alsof je het niet erg vindt!" riep ze kwaad. De mensen deden een stap achteruit, met de gedachte wat ze bij hún zou kunnen doen. "Donder op!" gilde ze naar de mensen. Langzamenhand stroomde de stoet weg. 

Ik keek naar mijn schoenen, tegelijkertijd wist ik wat er ging gebeuren. Ivy kreeg een woede aanval, ze was geïrriteerd door Austin en dit was blijkbaar de druppel. 

Maar dat gebeurde allemaal niet, Ivy ging op de grond tegen de kluisjes zitten en liet haar hoofd in haar hand vallen. Ze begon te huilen. Ik bleef ongemakkelijk rechtop staan met mijn overgebleven boeken in mijn hand. Wat moest ik doen? Ik kon wel naast haar gaan zitten, maar dat deed het huilen niet stoppen. Ik waagde een poging. 

"Dit heeft zeker niets met mijn kluisje te maken, heeft het?" vroeg ik toen ik eenmaal naast haar zat. Ze knikte en keek mijn aan. Op hetzelfde moment veegde haar tranen weg. Ik zuchtte. 

"Ik had dit moeten tegengaan, ík weet tenslotte wie dit gedaan heeft," zei Ivy. Ik kon aan alles zien dat ze zich schuldig voelde. "Wie?" vroeg ik nieuwsgierig. Maar Ivy gaf geen antwoord. Ze stond op en maakte haar kluisje open alsof er niets gebeurd was. Ik stond ook op en ging naast haar staan. "Wie dan?" vroeg ik nogmaals met een hardere stem. Ivy keek met een arrogante wenkbrauw omhoog gericht naar mij. "Denk toch eens na, dacht je nou echt dat Nathan hier vrede mee heeft?" vroeg ze mij met een arrogante ondertoon. Ik keek met een pokerface naar haar. Ik haalde mijn schouders op. "Dit los je lekker zelf op," zei Ivy. Daarna liep ze de gang uit. 

Ik deed met een ruk mijn slaapkamer deur open en plofte op mijn bed. Ik kon nog niet eens even rustig ademhalen of er werd al weer geroepen. "Lieverd! Harry voor je aan de telefoon," riep mijn moeder. Ik sprong op en rende de trap af met een snelheid van raceauto. 

Mijn moeder gaf me de telefoon aan liep direct weg. "Harry?" vroeg ik verliefd. "Hils!" riep hij opgewekt. "Kun je misschien de deur open doen..." vroeg hij langzaam. Ik keek verbaasd en vroeg wat hij bedoelde. "Waarom laat je me zo buiten staan?" klonk hij met zijn acteer stemmetje. Ik snapte zijn doel meteen en rende op de voordeur af. Ik gooide hemopen en knuffel Harry Styles helemaal plat. Mijn vriendje. 

Harry en ik lagen samen op mijn bed. Hij in zijn jumpsuit en ik in mijn pyjama. Zijn lichaam lag sierlijk onder mijn dekens en op die manier hadden onze handen elkaar vast gegrepen. "Ik wil dat je blijft..." fluisterde ik zwoel in zijn oor. Nog helemaal in de stemming geloof ik. Hij giechelde en knikte. "Dat kunnen we wel regelen, maar..."  fluisterde hij terug. "Krijg ik dan een kusje?" Ik knikte en gaf het hem direct. Je kon het eerder een zoen noemen, daar hadden we niets op tegen. "Nog één?" vroeg hij. Ik hoefde niet veel moeite te doen om mijn lippen bij de zijne te krijgen, want ze waren al min of meer aan elkaar vast geplakt. 

Ik legde mijn hoofd op mijn hart en luisterde naar zijn rustgevende hartslag. "Hoe laat is het eigenlijk?" vroeg hij verrast. Die vraag kwam uit het niets, maar wat hij ook zei, het klonk perfect. "Etenstijd..." antwoordde ik. "Hoe weet je dat zonder op de klok te kijken?" vroeg hij verbaasd. Ik lachtte en kroop omhoog. "Omdat ik honger heb," zei ik. Ik stond op het voor ik het wist stond ik in mijn bh en hipster voor Harry. "Kom je mee, dan gaan we wat eten?" stelde ik voor. Harry zei niets, maar kwam naar me toe gelopen.

Ik trok snel even wat kleding aan en wachtte op Harry. Hij kwam met zijn sixpack aangelopen en keek me aan. Ongeduldig wachtte hij tot ik de deur opende. Ik keek bekeurend zijn buik. "Hé, het is niet de bedoeling dat mijn moeder nog verliefd op je wordt. Trek even wat aan, alsjebliefd," zei ik lachend. Hij kon er ook nog wel om lachen en trok zijn shirt aan. Langzamerhand gleed zijn shirt over zijn buik en verdween het goddelijke lichaam achter een lap stof. Erg jammer weer. 

Ik schoof een bord met een pizza erop naar Harry die geduldig op zijn eten wachtte. "Waar is je moeder?" vroeg hij net voordat hij een hap van zijn pizza nam. Ik haalde mijn schouders op en keek even de gang in. "Weg of zo?" zei ik. Harry keek met een beteuterd gezicht in mijn richting en stond op van zijn barstoel. "Dus dan kan dit shirt ook wel uit, toch?" zei hij. Harry hield de onderkant van het shirt al in zijn handen. "I'd love to, maar doe maar niet," zei ik lacend.