Our Moment // Harry Styles

Day 21 - The shards of the mirror

Mijn moeder klopte op mijn deur en opende de deur. "Kun je voortaan even kloppen?" vroeg ik al meteen geïrriteerd. Ze knikte en zette een bord met een geroosterd broodje voor mij neer. "Alsjebliefd," zei ze alleen. Ik glimlachte en werkte het voedsel direct naar binnen. "Heb je al van Ivy gehoord?" vroeg mijn moeder op een bezorgde toon. Ik schudde mijn hoofd. "Ik ga vanmiddag naar het bureau om verhaal te halen, want ik geloof niet dat Ivy zoiets doet," legde ik uit. Mijn moeder knikte mee-instemmend mee. "Zal ik met je meegaan?" vroeg ze. Met volle mond zei ik: "Als je dat wilt... Maar het hoeft niet hoor." 

Ik kwam aangekleed en al mijn badkamer uitgelopen. Ik liet mezelf in de bureaustoel zakken en opende mijn laptop. "Huiswerk?" vroeg Austin's stem achter mij. "Tja... Dan mag je wel thuis blijven, maar school geeft je alsnog bakken met huiswerk mee," klaagde ik. Austin grinnikte en ging op mijn bed zitten. "Waarom ben jij eigenlijk thuis?" vroeg ik. Maar hij gaf geen antwoord op mijn vraag. "Weet mama dat je thuis bent?" Hij schudde zijn hoofd. "Die is toch boodschappen doen," klonk hij nonchalant. Ik lachtte en typte weer verder voor mijn essay. 

Ik hoorde Austin zuchten. "Ik ga, zie je vanavond weer," zei hij en hij liep al richting naar mijn deur. "Waar ga je heen? School ofzoiets?" vroeg ik íets te nieuwsgierig.

"Ivy,"

"Wat bedoel je?"

"Het politie bureau dus," 

"Ik ga mee," zei ik en stond direct op. Ik kwam haastig naar hem toe gelopen en pakte mijn autosleutels. "Je laptop staat nog open Hil," zei hij al wijzend naar mijn laptop. Ik bloosde en deed het snel dicht. "We kunnen gaan." 

Austin liep voorop. Ik was bloednerveus om Ivy te kunnen zien. "Wij komen voor Ivy Moccord," zei hij proffesioneel. Logisch als hij de business school volgt. "Mevrouw Moccord mag geen bezoekers krijgen," zei de agent achter een balie. "Behalve directe familie." Ik keek verloren naar de grond. Ik móest haar spreken, zij moest het uitleggen. "Oké, nou dank u wel," kon Austin als enige zeggen. We konden proberen wat we wilden, we kwamen toch nooit langs die beveiligers. Austin zuchtte even en draaide zich naar mij om. "Kom, we gaan," zei hij.

We reden terug naar Fallbrook. "Kan je afzetten bij school?" vroeg Austin terwijl hij naar de weg bleef kijken. "Prima," antwoordde ik bijna op een zuchtende toon. Hij knikte en nam de afslag. 

Niet veel later stopte hij voor mijn school. "Ik zie je vanmiddag," zei Austin monotoon. Ik bleef nog zitten. Ik bleef nadenken over Ivy. Het gevoel dat ze het opnam voor iemand, paste meer bij haar. Dat zou nog realistisch zijn ook. Ik bedoel, Ivy doet zoiets echt niet met opzet. Toch? De vele kanten van het verhaal kregen elke keer een andere wending.

"Stap uit!" dramde Austin door. Ik werd uit mijn gedachten gevist en stapte direct af. Austin's auto scheurde weg vlak naast mijn voeten. Hij was blijkbaar niet zo zorgzaam meer als normaal. 

Ik liep naar mijn les. Ik had eerste geschiedenis, daarna de les van Aaron. Het gekke was altijd gebleven, sinds het eerste incidentje, konden wij het goed opschieten. Daardoor werd mijn zin voor zijn vak steeds vergroot. Ik maakte de opdrachten snel en leverde ze sowieso op tijd in. Ik kreeg altijd een extra punt voor netheid en zo kan ik doorgaan. 

De bel ging. Dat betekende dat Aaron's les begon. En zeker ook dat ik Noëh en Alli tegenkwam. Minder, maar oké. Ik had niet veel keus. En inderdaad: De twee meiden kwamen naar me toe gelopen. 

"Hey, alles goed?" vroeg Noëh. Ik knikte en vroeg hoe hun het maakte. 

"Minder, Aaron is er niet," zei Alli. 

"Waarom niet?" vroeg ik nog lachend. 

"Hij heeft ontslag genomen en is verhuisd. Waarheen weet alleen niemand," gaf ze mij antwoord. 

Ik haalde mijn wenkbrauwen op en liep het lokaal in. Een vreemde vrouw stond in het midden van het klaslokaal. "Goedenmiddag allemaal! Snel snel een plaatsje, dan kunnen we beginnen," zei ze enthousiast. Blijkbaar wist ze niet hoeveel wij van Aaron's lessen hielden. Níet van de haare. 

Ik ging naast Noëh zitten en wachtte tot dat zij begon. "Goed, jullie vragen je vast af waar de oude docent was," begon ze. "Ik ben mevrouw Covington, maar het is goed als je me Reachell noemen. Aangezien Aaron dat ook deed," sprak de vrouw van midden dertig. De klas haalde opgelucht adem. Er ging een hand in de lucht. Het was de mijne. "Uhm, jij daar. Wat is je naam?" vroeg ze geïnteresseerd. "Ik ben Hilary, maar ik heb een vraag," begon ik. "Vraag maar raak Hilary."

"Waar is Aaron naartoe verhuisd?" vroeg ik.

"Tja, daar kan ik je geen antwoord op geven aangezien ik dat ook niet weet. Misschien dat de directeur het weet...?" 

"O..."

Zoals Reachell ons aanbeveelde, liepen wij opweg naar de directeur. Alli ging met mij mee. "Straks komt hij nooit meer terug?" vroeg ze bezorgd aan mij. "Dan zie je hem niet meer," zei ik giechelend. Ik wist dat Alli stiekem een oogje op hem had, en daar wilde ik best mee spelen. 

We klopte op de deur van de directeur. Een state-ment deur, beklad met wijze uitspraken. Zoals:

Go to seek a Great Perhaps  ( from Looking for Alaska)

Met credit en al. Hij deed open en liep ons in het kantoor dat eerder op een bibliotheek leek. "Dames, wat is er aan de hand?' vroeg hij. "Jullie wilde mij dringend spreken had je gezegd dus..." 

"Ja klopt. We zitten met een probleem. Het gaat over Aaron," zei Alli. De directeur keek haar dringend aan. Ik moest ingrijpen voordat het zorgen bij hem opwekt. "Meneer Rascon," sprak ik tussendoor. Er ging bij een lichtje branden. "Ja, die is plotseling verhuisd naar een andere staat. Nog verdere vragen?" vroeg hij. "Welke?" vroeg Alli bijna met tranen in haar ogen. Haar kleine hartje werd gebroken en meer dan miljoenen scherven. "Daar mag én kan ik geen informatie over geven. Zijn we nu klaar...?" zei hij haastig en nerveus tegelijktijd. Het viel me op. "Waarom verhuisde hij?" vroeg ik achterdochtig. Maar meneer de directeur stond op en wees ons naar de uitgang. "Tot morgen dames," zei hij. 

Ik schonk een glas met sap in en dronk het binnen enkele slokken op. "Had je dorst?" vroeg mijn moeder. Ik knikte en schonk nog een glas in. "Aaron is verhuisd naar een andere staat..." zei ik tijdens het inschenken. "Je bedoeld meneer Rascon?" zei mijn moeder. Ze pakte een pak drinken uit de koelkast en liep richting de servies kast. "Ook goed, maar alsnog. Hij is 'opeens' weg?" zei ik vragend. Mijn moeder zuchtte. "Ga je nou achter elk dingetje aanzitten?" vroeg mijn moeder. Ik haalde mijn schouders een beetje omhoog. "Het is toch raar? Nadat Ivy in de cel vast zit, is hij hem zomaar gepeerd uit de staat!?" riep ik hulpeloos. Alsof niemand was onder de indruk was van mijn praatje. "En toen we het voorlegde bij de directeur keek hij zo nerveus als een... Een iets, oké?" 

Mijn moeder lachtte. "Hils, het is voor jou bedtijd. Alsjebliefd, ga slapen..." zei ze giechelend. Ze had een punt. Ik rende de trap op en dook mijn bed in.