Our Moment // Harry Styles

Day 10 - Happily

Samen met Ivy liep ik onze school binnen. "Ik ben nu al weer aan vakantie toe," zeurde Ivy al na één stap in school gezet te hebben. Ik was het helemaal met haar eens, een gebouw gevuld met hatende kinderen. Dat was niet zo mijn ding, nog zacht gezegd. "Ik heb eerst Engels, jij?" vroeg ik. Ivy was druk bezig in haar kluisje om haar boeken te pakken voor het komende les uur. "Engels," zuchtte ze. Dat viel nog wel mee, op z'n minst had Engels een leuke docent. Je kon het slechter treffen met wiskunde, wat ik dus had. "Ik zie je zo weer," zei ik en sloeg mijn kluisje dicht. Ik liep de lange hal uit naar het juiste lokaal. Om precies te zien de hal die nooit stopte voor je gevoel, toch kwam het lokaal wiskunde aardig in de buurt.  Wat ook wel logisch klinkt, het einde van de hal, kortom de hel. Wiskunde is hel.

Ik ging op mijn plaats zitten en opende mijn boeken. Meneer Press kwam het lokaal binnen gelopen en opende ook zíjn boeken. Langzamerhand liep het lokaal vol en werd het volume ook steeds hoger. Hier wilde ik toch echt niet dood gevonden worden.

"Allemaal de boeken open op pagina drie," riep de zware stem van meneer Press door het gehele lokaal heen. De stemmen van de leerlingen werd gedempt en eindelijk was niemand meer aan het woord. Misschien dat ik te vroeg juichte, want op dat moment werd er op de deur geklopt. "Goedemorgen, sorry dat ik laat bent. Ik kon het lokaal niet vinden," verontschuldigde een jongens stem zich. Ik herkende de stem direct, Nathan.

En inderdaad, Nathan kwam om het hoekje gelopen en kwam een tafeltje verder naast mij zitten. "Wilt voortaan iemand jullie nieuwe klasgenoot begeleiden?" vroeg de meneer. De hele klas bleef stil, inclusief ik zelf. Ik voelde me niet eens schuldig tegenover hem, ik voelde me eerder verantwoordelijk vor hem. Ik kende hem.

"Ik ken Hilary al," zei Nathan daarna. Ik had niet eens de tijd om iets terug te zeggen en ik werd al op mijn vingers getikt. "Waarom had jij Nathan begeleidt?" vroeg meneer Press streng. Ik probeerde het in eerste instantie voor me op te nemen, maar dat had toch al geen zin. "Goed, laat dit maar zitten. Pagina drie jongens!" zei hij.

Geërgerd keek ik naast me waar Nathan zijn pagina open sloeg. "Wat doe jij nou hier?" fluisterde ik. Nathan keek vol wraak in zijn ogen naar mij, ik was niet helemaal zeker waarom, maar eng vond ik het wel. "We moeten beginnen," zei hij terug. Mij vragen ontwijken was nou niet helemaal mijn bedoeling.

De bel ging, gelukkig. Twee en een half uur wiskunde aan één stuk door is eigenlijk te gek voor woorden. Ik liep het lokaal uit, maar al snel werd mijn pols vastgegrepen met een flinke knijp gehalte erin. "Auw!" riep ik dus al snel uit. Zijn grip werd minder en liet mijn pols een beetje ademen. Tenminste, zo voelde het. Gefrustreerd draaide ik me om en keek het gezicht van Nathan aan. "Sorry, dat was niet mijn bedoeling," zei hij schuldig. Ik knikte wat mee instemmend en wachtte tot hij verder ging. "Ik vroeg me af of je me kon helpen met mijn achterstand," vroeg Nathan", "ik had gehoord dat dit één van je sterke punten zijn." Ik lachtte Nathan min of mee uit. "Dan heb je dat waarschijnlijk van de verkeerde mensen gehoord," zei ik lachend. Nathan keek teleurgesteld naar de grond en wilde al langs me heen lopen. "Wacht," zei ik. Hij stopte met lopen draaide zich weer naar mij om. "Ik wil je heel graag helpen."

Ik liep samen met Ivy naar de kantine. "Wat moet die Nathan van je?" vroeg Ivy zich af. Ik haalde mijn schouders op terwijl we de hoek omliepen. "We worden vrienden denk ik," beantwoordde ik haar vraag. "Pas alsjeblieft op, volgens mij heeft hij hele andere bedoelingen," waarschuwde Ivy mij.

Het was al bijna vier uur en eindelijk kwam ik thuis. Ivy vroeg of ze samen huiswerk wilde maken en daarom kwam ze mee. "Wil je wat drinken?" vroeg ik. Ivy knikte en wachtte tot ik haar glas aangaf en naast haar kwam zitten. Het bleef een tijdje stil, waarschijnlijk omdat ze al door had dat ik haar iets wilde vragen.

Ik besloot het gewoon te vragen. "Wat stond er in die envelop van Austin?" vroeg ik. Ivy keek geschrokken mijn kant uit en keek daarna weer snel weg. Het lag dus duidelijk gevoelig. "Nou?" vroeg ik. Ze haalde haar schouders op en dronk haar glas verder leeg. "Ga je me nou antwoord geven of hoe zit het?" dramde ik door. Ivy stond op het punt om weg te lopen, maar iets hield haar tegen om toch te blijven zitten. "Dan niet," zei ik. Stiekem had ik mijn vermoedens al, maar ik wilde ze niet overhaasten. "Word nou niet boos, ik kan het uitleggen," begon ze toen ik opgestaan was. "Austin en ik zijn weer bij elkaar, maar hij wilt mij nu gebruiken om die Nathan bij je vandaan te houden," legde ze uit.

Ivy stond op en pakte hij spullen bij elkaar. "Ik ga maar," zei ze met een zielig stemmetje. Ik zuchtte en keek haar serieus aan. "Ben je het met hem eens?" vroeg ik aan haar. Ivy knikte. "Nathan is jaloers op je. Op jouw relatie die je maar eens in de maand ziet... Ik dacht dat je andere afspraken met Harry had gemaakt, maar blijkbaar is zijn carrière nu het belangrijkst," zei ze. Ivy liep ze gang in en even later hoorde ik een deur dicht vallen.