Our Moment // Harry Styles

Day 45 - Blushing cheeks

“A dream is only a dream.. until you decide to make it real” 

Dat is waar alles mee begon. Zoals bij iedereen. Alles begint met een droom. Het is aan jou de keuze om er iets mee te doen. 

Zo begon het avontuur. En ik had nooit gedacht dat ik zo ver zo komen. Ik ging naar Harry toe. Voor altijd. Het was me nogal een beslissing, maar die was zo gemaakt. En sindsdien geen twijvels gehad ook. 

Mijn moeder stond voor me neus. "Ben je er klaar voor?" vroeg ze aan mij. "Al sinds ik Harry voor de eerst keer zag..." zei ik. "En dat was in een video clip. Dus ja, ik ben er klaar voor." Mijn moeder giechelde en knuffelde me. Net zo als mijn vader en Austin. Die helemaal vrij had gekregen van school om mij te kunnen wegbrengen. Hij gaf het niet toe, maar ik kon aan zijn houding zien dat hij het niet makkelijk vond om mij te laten gaan. En eerlijk is eerlijk, ik vond het moeilijk om hem achter te laten met twee gestoorde ouders. Tuurlijk, mijn vader en moeder ging ik zeker missen. Maar in zekere hoogte kon ik voor mezelf zeggen dat ik er klaar voor was. Om de was te doen en dat elke week een paar keer. Om voor mezelf te koken. Wellis waar vaak met Dawn zoals we dat hadden afgesproken. Ik zou gaan stofzuigen, strijken. Alles wat er bij kwam kijken. Waar Harry af en toe een schoonmaakster inhuurde, wilde ik alles zelf doen. Optimaal ervaren hoe het voor de rest van mijn leven zou zijn. Ik zag er naar uit. 

Ik zette mijn eerste stap als zelfstandige. Het voelde verlossend, alsof ik nu eindelijk een écht persoon was. Ik kon doen en laten wat ik wilde, zonder toestemming van mijn ouders nodig te hebben. Spannend kon je het wel noemen. Ik draaide me nog even om. Mijn moeder was nu al in de armen van mijn vader gevallen. Uit te huilen. Austin zwaaide mij uit met een glimlach. Het was fijn om iemand nog in normale toestanden te zien. "Doei!" riep ik zwaaiend. Mijn vader zwaaide terug, maar mijn moeder lag alleen maar te huilen. Ik giechelde even. Deze reactie was te voorspellen. 

Haar kleine meid liet haar achter. Binnen ander halve maand was ze met een celebrity en er zelf ook één geworden. En nu ging ze al voor hem verhuizen. Wat moesten ze wel niet van me denken. Ach, dat deed er niet meer toe, ze hadden me toch al toestemming gegeven. 

Voor ik zelf door had was ik achter de douane. Mijn ouders uit het zicht, dat had ik ingeruild voor de rijen winkeltjes en verschillende gates. Ik ademde even rustig uit. Ik keek om me heen hoe alle mensen profiteerde van de hoge prijsverschillen. Een aantal meiden in One Direction T-shirts kwamen met een big smile op me afgerend. Ik wist al hoe laat het was, maar ze hadden geluk, dit keer kon ik het wel waarderen.

"Oh my god!" riep er één ongelooflijk. De ander staarde me aan. "Hoi meiden," zei ik met een glimlach. Snel deed ik even mijn tas goed op mijn schouder. "Ga je naar Harry toe?" vroeg het meisje met ingehouden adem. Ik knikte. Waarom zou ik dat geheim houden. "Oh my god!" antwoordde de ander. Ik giechelde. Zo was had ik ook gereageerd. "Kun je dit aan hem geven?" vroeg de blondine in tranen. Ze gaf me een tekening van Harry. "Wauw..." zei ik. Het was precies Harry, inclusief alle schaduwen en moedervlekjes. "Ik zal er voor zorgen dat hij het ziet," zei ik tot slot. De blondine veegde een traan weg. "Niet huilen..." zei ik. Stiekem maakte ik me zorgen om de twee meiden. Ze klonken erg in de zevende hemel. "Ik hou zo erg van hem..." snikte het meisje. "Schrijf anders een bericht voor hem op de achterkant," stelde ik voor. Ze knikte en nam de tekening weer aan om vervolgens een hele tekst neer te zetten. Ook de brunette zette er wat op. "Ik een Niall girl," zei ze verlegen. Ik glimlachte, ik genoot opperbest van de aanwezigheid van deze meiden. "Ik kan misschien ook wat hem doorgeven?" vroeg ik. Ze haalde opgelucht adem. Ook bij haar kwam een prachtige tekening tevoorschijn. "Er staat al iets op de achterkant," zei ze terwijl ze de tekening aan mij overhandigde. Ik knikte en deed het voorzichtig in mijn tas. 

De blondine was ook klaar met schrijven en deed precies hetzelfde. "Kan ik nog iets doen voor jullie?" vroeg ik. Het zat altijd al in me, als ik fans kon helpen, deed ik dat maar al te graag. Inclusief alle fan mail die ík ontving voor de jongens. Die heb ik altijd aan ze gegeven en toegekeken hoe het stuk voor stuk lazen.