Our Moment // Harry Styles

Day 42 - Straight to the plane

Nog twee dagen tot mijn vertrek. Alles was al tot in het uiterste geregeld. Op verzoek van mijn ouders had ik een lijst gemaakt met wat ik mee wilde nemen. Aangezien ik geen meubels mee nam, lag het allemaal aan de kleine dingetjes. "Wat hebben ze hier wel en in London niet?" vroeg ik aan mijn moeder. Ze haalde haar schouders op en ging door met ontbijt klaar te maken. "Ik weet wel iets wat ze in London hebben en hier niet." zei ze daarna. Ik keek haar verbaasd aan. Ik zag mijn moeder er wel voor aan dat ze nu alle boeken leest over London. Om te zien waar haar dochter gaat wonen. "Wat is het?" vroeg ik toen ze het nog steeds niet had verteld. Ze draaide zich snel om met een spatel in haar handen. "O, je wilde dat ik het ging vertellen!" lachte mijn mijn moeder. Ik knikte mijn hoofd. "In London barst het van de rontondes. Het schijnt zo in heel Europa te zijn," vertelde ze op een mysterieuze toon. Ik grinnikte. "Dat zou me een hoop tijd besparen, nu ik al die stoplichten niet meer heb," zuchtte ik grinnikend. "Niet te blij zijn, ze hebben er ook gewoon stoplichten. Dat weet je toch wel? Je bent er al geweest!" zei mijn moeder. Daar had ze een punt, maar ik had nooit echt op het verkeer gelet. En aangezien ik zelf niet reed, viel me dat soort dingen niet op. 

Mijn moeder legde een scrammbled egg op mijn bord met een bakje fruit. "Ga nou maar aan de slag," zei ze al seinend naar mijn laptop. Ik begreep meteen wat ze bedoelde, ik nam snel een hap van mijn ei en logde in op mijn school systeem. Hoe erg ik het nu al haatte, het moest toch gebeuren.

Drie uur achter elkaar had ik mijn lessen voor vandaag afgerond. Tevreden sloot ik af, pakte ik een banaan en rende de trap op. "Hilary!" riep een stem. Ik keek achter me. Mijn vader had zijn handen over elkaar en keek me streng aan. "Wat is er?" vroeg ik. Had ik soms wat verkeerds gedaan? "Het is beter dat je beneden blijft," vertelde hij me. Het maakte niet uit of papa het zo vertelde of meteen in de gebiedendewijs. Het kwam allemaal op hetzelfde neer. Ik vroeg me niet eens af waarom en liep gewoon verder de trap op. "Hilary!" riep hij dit keer boos. Ik keek om. Nu kon ik niet nóg enthousiaster zijn om dit huis te verlaten. Mijn eigen regels en ik kon doen en laten wat ik wilde zonder commentaar. "Ik wil gewoon naar mijn kamer, wat is daat mis mee?" vroeg ik geïrriteerd. Mijn zuchtte. "Kom even naast me staan..." zei hij al starend naar de grond. Hij liet een diepe zucht.

Ik deed wat hij me vroeg. Ik kwam 'even' naast hem staan. Maar een reden kreeg ik nog steeds niet. "Kun je me nu gewoon een fatsoenlijke reden geven waarom ik niet naar boven mag? Waar the fuck slaat dit op?" riep ik. Mijn vader liep naar de woonkamer, met de intentie dat ik hem volgde, maar dat deed ik niet. "Austin is boven," begon hij zuchtend. Ik keek hem aan, dit gaf nog steeds geen antwoord op mijn vraag. "Dus?" mompelde ik. Mijn vader keek me teleurgesteld aan. "Met Ivy..." Ik haalde mijn wenkbrauwen op. Het duurde niet lang voordat ik me weer omdraaide en de trap al op liep. "Hils..." zuchtte mijn vader. "Je valt ze niet lastig." Ik draaide me even om naar mijn vader. "Wat jij wilt," zei ik en liep daarna mijn slaapkamer deur binnen. 

Ik was druk bezig mijn koffer in te pakken. Ik kreeg het gevoel alsof ik een déja vu beleefde. Mijn hele kleding kast wist ik in mijn koffer te proppen. En omdat ik ging emigreren was het mogelijk om twee koffers aan te vragen. Dus in één had ik mijn kleding en in de andere mijn andere spullen. En natuurlijk was mijn moeder het daar niet mee eens. "Het is handig om het verspreid in te pakken, mocht er één kwijt raken," zei ze betweterig. "Ach dan heeft Harry altijd nog een jurkje van mij in zijn huis," zei ik. Mijn moeder keek me raar aan. "Hij heeft jouw jurkje?" vroeg ze verbaasd. Ik knikte, "hij heeft hem aan mijn kant van het bed gelegd. I know, het is een beetje raar, maar wel super schattig," zei blozend. Mijn moeder hielp me met kleding op te vouwen. "Jouw kant van zíjn bed?" vroeg ze na. Ik knikte. Ze was geschrokken dat het zo serieus was. "Doen jullie het wel veilig?" vroeg ze. Ik kreeg de indruk dat mijn moeder een verhoor sessie wilde creeën. "Mam!" riep ik lachend. Ze keek betrapt naar de koffer. "Sorry," zei ze direct erna. "Nee, je bent een moeder, het schijnt natuurlijk te zijn om zo te denken." Ik gaf haar een knipoog. Ze giechelde en stond op. "Als je me nog nodig heb, roep je me maar," bood ze haar hulp aan. Ik knikte. Daarna verdween mijn moeder uit mijn kamer.