Our Moment // Harry Styles

Day 27 - The day after

Ik opende mijn ogen en het eerste wat me opviel was het overduidelijke gesnurk van Harry. Ik rolde even met mijn ogen en gaf hem zachtjes een duw. "Harry... Please houd je neus dicht," smeekte ik hem te stoppen. Hij draaide zich om, maar wakker worden deed hij niet. Ik besloot om mijn krachten te besparen en gooide met een zwierp mijn benen uit bed. Ik haalde even adem en stond op. "Ben je nu al wakker?" vroeg Harry. Ik draaide me snel om en dook weer op het bed. "Goeiemorgen lieverd," zei ik. Harry gaf me een kusje en ging rechtop zitten. Ik liep al richting de kast om mijn kleding samen te stellen voor de komende dag. 

Harry liet een diepe zucht en liet zich daarna voorover op bed vallen. "Ik ben kapot," kwam er moeizaam uit. Ik moest lachen. "Je hebt geen conditie," maakte ik hem wijs. "Hé! Dat is niet waar, ik ga bijna elke dag naar de sportschool!" riep Harry om zichzelf te verdedigen. "Dat werpt dan niet bepaald zijn appels af." Gelukkig konden we erom lachen.

Harry legde een gebakken ei op mijn bord en kwam daarna naast me zitten. "Dankje," zei ik en meteen begon ik aan het ontbijt. Harry glimlachte dankelijk en nam ook zijn eerst hap. "Heb je trouwens dat ene jurkje nog?" vroeg hij zo uit het niets. Ik keek hem vragend aan. "Van die ene winkel waar we elkaar zagen en ik zei dat je die móést kopen?" 

"Wat heb je met 'die ene'?" 

"Geen idee, maar even serieus... Heb je 'm nog?" 

Ik knikte. 

Vele herhinneringen zaten gebonden aan dat 'ene' jurkje. En dat kon ik mezelf nog maar al te goed herhinneren. Het feit dat Harry het nog wist, betekende gek genoeg veel voor me. 

"Kun je hem aantrekken?" vroeg hij verlegen. Hij begon er spontaan van te blozen. "Tuurlijk," zei ik en ruimde snel mijn bord op. 

Ik kwam terug de kamer ingelopen met het jurkje aan en direct sprongen de mondhoeken van Harry omhoog. "Nog net zo mooi als toen," zei hij. Ik grinnikte en deed een klein pirouette. Harry kwam van zijn stoel af en knuffelde me. "Ik wil dit meisje en het jurkje niet kwijt, wat er ook gebeurd," fluisterde hij in mijn linker oor. "En ik deze slijmbal ook niet," antwoordde ik. Ik ging stuk om mijn eigen grapje, maar Harry kon alleen maar lachend met zijn ogen rollen. 

Vandaag zouden we naar mijn ouders toe gaan. Harry had al enkele keren aangegeven dat hij erg nerveus was. "Niet doen, het zijn maar een stelletje wortel eters..." Had ik elke keer geantwoord. "Alsof het Louis is," zei hij. Ik knikte, "precies. Stelt dus niet zo veel voor." Harry lachtte en wachtte tot ik de auto op het pad geparkeerd had. Daarna stapte hij uit en veegde zijn voorhoofd af. "Pfoe zeg, zelfs in de herfst is hier snik heet." Ik kon hem alleen maar uitlachen, maar hield het voor me. Hij was er tenslotte niet aan gewend, dan hoe ik dat was. 

We liepn naar binnen. "Mam!" riep ik naar binnen, maar ik kreeg geen antwoord terug. "Zijn ze niet eens thuis?" vroeg Harry. Ik haalde mijn schouders op. "Blijkbaar." Ik liep alvast te keuken in en opende de koelkast. "Wil je ook wat?"  vroeg ik aan Harry. Hij knikte. Ik schonk wat voor ons in en ging naast hem aan de counter zitten. Ik nam een slok en bleef stug voor me uit kijken. "Als je weg gaat... Wanneer ben je dan weer terug?" vroeg ik. Deze vraag bleef al de hele nacht door mijn hoofd spoken en ik kon het maar niet van me af zetten. Harry legde zijn hand op me bovenbeen en keek me aan. "Dat kan ik je niet zeggen..." begon hij. "Voor ik het zelf door heb, begint de tour al weer, het spijt me." Ik legde mijn hand op de zijne en haalde het van mijn been. Mijn natte ogen zorgden ervoor dat ik wazig zag en de wereld niet meer scherp kon zien. "Dus ik ben je al veel eerder kwijt?" vroeg ik om mijn gedachten te kunnen bevestigen. Harry knikte. Gelukkig was dat nog wel te zien. "We vinden er een oplossing voor, ik beloof het je," zei Harry met een liefdevolle toon. Hij pakte zachtjes mijn hand op en gaf het een kusje. "Weet je nog wat ik tegen je gezegd had?" vroeg hij. Ik knikte, "dat je altijd voor me terug komt."