Our Moment // Harry Styles

Day 43 - Go find love

Harry had me net opgebeld. Ik hing op, meteen barste ik in huilen uit. Dit kon niet waar zijn. Net voordat ik vetrok, moest dit nog even erbij komen? Dit kon ik er niet bij hebben. Vlak voordat ik naar hem toe zou komen, dan konden we samen zijn. Dan was er niets aan de hand geweest, maar nu? Nu was niet bepaald welkom. 

Ik probeerde mijn tranen weg te vegen, maar het was eindeloos. Er leek geen einde aan de te komen. Ik voelde twee armen om me heen gewikkeld. "Gaat het liefje?" hoorde ik een stem. Maar het enige wat ik op dit moment kon doen was huilen. 

"Wat is gebeurd?" vroeg de stem opnieuw. Ik probeerde mijn tranen de stoppen. "Har..." begon ik snikkend. "Wat is er met Harry?" vroeg ze. Ik kon het zeer waarderen dat ze me direct snapte. Dat scheelde een hoop tijd. "Hij..." Maar het lukte niet. Als ik er ook maar dacht, barstte te tranen er weer uit. "Lieverd..." klonk mijn moeder. En hielp al zeker niet. "Mam!" schreeuwde ik. Maar mijn moeder begreep me nu al helemaal niet meer. Dat was te begrijpen, aangezien ze niet wist dat het óns woordje was. Die van Harry en mij. "Kun je me vertellen wat er met Harry aan de hand?" vroeg mijn moeder. Ik schudde mijn hoofd. "Heeft hij het uitgemaakt?" vroeg ze. Nu werd het irritant. Klinkt cliché, maar nu had ik geen behoefte aan bezoek. Of aan mijn moeder. Laat me maar gewoon huilen.

Mijn moeder gaf op en stond op, ik zag haar uit mijn kamer lopen. Na enkele minuten kwam ze al weer terug, maar nu met een kopje in haar handen. Ik gokte dat het groente thee met honing was. Ze gaf de kop aan mij. "Geef een gil, wanneer je wilt praten..." zei ze zachtjes. "Ik weet hoe een gebroken hart voelt." Ik keek haar boos aan. Streek snel mijn hand over mijn natte wang. Ze keek me aan. "Maar boos zijn helpt daar niet tegen..." ging ze verder. "Mama!" schreeuwde ik. Ze keek me geschrokken aan. Daarna kwam ze weer op haar hurken voor me zitten. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze bezorgd. Ik zette de kop thee naast me neer. Ik schudde mijn hoofd. "Hij heeft..." begon ik snikkend. "Niet uitgemaakt." Mijn glimlachte. Alsof alles nu weer goed was, maar dat was het niet. "Hij ligt..." probeerde ik uit te leggen. Met een wazige blik keek ik mijn aan. Ze was bezorgd, dat was duidelijk op te maken. "-ligt in..." Ik was helemaal buiten adem. Van het schreeuwen, huilen en steeds opnieuw te proberen. 

Dit keer werd ik moe van mezelf. Ik wilde het uitleggen, maar het leek alsof iemand in me het tegen hield. Iemand die me lichaam over nam en alleen maar tranen produceerde. Ik kneep zachtjes in me vinger, niet dat het zin had, maar het voelde alsof ik nu de macht weer over mezelf had. 

Nadat ik klaar was, keek ik mijn moeder aan. "Hij ligt in het ziekenhuis..." zei ik uiteindelijk. Mijn moeder pakte mijn hand vast. Als teken dat ze mee leefde, dat had ik haar vaker zien doen. "Waarom?" vroeg ze daarna. Ik keek haar, nu kwamen me tranen weer. "Fans..." zei ik voordat er een traan over mijn wang rolde. Ze keek me verbaasd aan. "Harry liep op straat en werd min of meer aangevallen door fans die een foto wilden... Harry had alleen geen tijd en toen werd alles een beetje handhaftig," bracht ik zo voorzichtig mogelijk. Mijn moeder schudde haar hoofd, "dit kan echt niet." Ze vond het duidelijk heel erg, niet alleen voor Harry. Maar dat de fans zoiets deden. Tot het uiterstere voor een foto met hun idool. Ik begreep ze, maar hoe konden ze zover gaan dat Harry nu in het ziekenhuis lag? "Ik vind het zo kut dat ik bij hem kan zijn..." zei ik snikkend. Mijn moeder knikte en omhelsde me. "Overmorgen ga je er heen, dat hou je nog wel vol," klonk haar stem. Ik schudde mijn hoofd. "Harry heeft een hersenschudding, ja!? Ik wil verdomme naar hem toe!" riep ik boos. M'n moeder liet me los en ging opstaan. Ze zuchte even. "Twee nachtjes... Dat gaat zo voorbij." Ze liep de kamer uit, alsof de conversatie in één klap voorbij was. Ik zuchtte en liet mijn hoofd in mijn handen vallen. 

Met een enorm verpeste look, liep ik naar de beneden. "Is er nog wat te vreten?" vroeg ik aan Austin. Hij keek op. "Wat zie jij er vreselijk uit," zei hij lachend. Ik keek verveeld aan en negeerde verder wat hij zei. Ik liep naar de koelkast en opende de deur. Verbazingwekken, er was niets om te eten. "O en trouwens, sinds wanneer zeg je vreten?" vroeg hij terwijl hij een hap van een appel nam. Ik draaide me naar hem toe. "Sinds ik met Naomi om ga, nou goed?" zei ik een tikkeltje arrogant. HIj haalde zijn wenkbrauwen op en liep de keuken uit. "Ga je naar Ivy?" riep ik vragend. "Nee hoezo!?" hoorde ik. "Nee, laat maar!" Meteen kwam zijn gezicht weer tevoorschijn. "Wat boeit jou dat?" vroeg hij achterdochtig. Ik zuchtte. "Moet dit?" vroeg ik. Hij knikte, nu was zijn hele lichaam weer te zien. "Ga nou maar... Whatever je ook heen gaat," zei ik op Hanna Marin's toon. Ja, ik was nogal in-to de Pretty Little Liars de laatste tijd. Ik had toch niet veel te doen en keek daarom de serie bijna uit.