Our Moment // Harry Styles

Day 49 - Through several minds

De awards stond op mijn nachtkastje. Het leek misschien een beetje op eigendunk, maar ik genoot er gewoon van. Het gevoel van iets winnen, iets bereiken, gaf mij voldoening. Harry keek toe hoe ik met een tevreden glimlach de award bekeek. 

"Ga je er nou de rest van je tijd naar staren?" vroeg hij. Ik knikte en draaide me naar en om. Harry kwam net uit bed en zijn ochtendkrullen zaten allemaal door elkaar. Overal, maar het leek nergens op. Behalve net-uit-bed krullen.

"Tja, dit is mijn eerste award en daar ben ik erg trots op," zei ik uiteindelijk. Harry zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij lachte mij uit. 

Harry liep naar de kast en kleedde zich snel om. Normaal verstopte hij zowat de klok, alles op z'n tijd. En ook altijd de afspraken in de middag maken. Zodat hij lekker kon uitslapen of in ieder geval rustig aan kon doen. Maar nu was het duidelijk niet het geval. 

"Heb je haar ofzoiets?" vroeg ik languit op bed. Harry knikte en trok zijn slaapshirt uit. Dat eigenlijk zijn ontbijt shirt is, hij sliep er nooit in. 

"Ik heb een afspraak over een uur..." zei hij zorgelijk. Ik haalde mijn wenkbrauwen op. Zelfs al was die 'afspraak' dichtbij zou Harry het niet redden. Harry zag dat ik niet echt positief was in zijn eerste poging.

"Ik moet nog een half uur rijden, dus ik mag wel opschieten," zei hij. Ik knikte, zonder me maar ook een enkele gedachten te laten gaan waar hij heen zou gaan. In plaats me druk te maken over niets, pakte ik mijn boek.

Ik las een boek over een jonge vrouw. Net iets ouder dan mij, schatte ik volgens het verhaal. Ze reisde de hele wereld over en in elk werelddeel zocht ze naar een nieuw persoon. Precies dezelfde man of vrouw, die haar overleden vader ook had ontmoet. Ze wilde meer over zijn dood te weten komen. En volgens haar moeder, moest ze naar die mensen toe gaan. Die zouden hem het beste gekend te hebben.

Een raar boek, maar het leek me interessant.  

Het lukte me maar niet om me goed te concentreren op het verhaal. Harry liep de hele tijd heen en weer door de slaapkamer. Van de badkamer naar de kast, en dan weer terug. "Harry?" vroeg ik toen hij in de badkamer zijn stop maakte. Zijn hoofd kwam om de hoek tevoorschijn. "Ja?" vroeg hij kalm. Ik keek hem aan en deed mijn boek dicht. Mijn nieuwsgierigheid leidde me voornamelijk af om eerlijk te zijn. "Waar moet je zo vroeg heen?" stelde ik mijn vraag. Hij glimlachte grijzend. "Niets bijzonders," zei hij en weg was Harry. "He!" riep ik.

Snel stapte ik het bed uit en liep naar de badkamer. Harry was druk voor de spiegel zijn haren in de goede positie te doen. "Je kapte je zin af, ik heb je wel door..." zei ik. Harry keek me bezorgd aan. "Heb je me door?" vroeg hij met grote ogen. Zijn wangen werden rood. "Je wilt gewoon niet toegeven dat je haast heb..." zei ik. Harry keek opgelucht naar me en knikte. Hij ging weer verder met zijn haren. "Nou... Laat ik je dan maar niet meer storen," zei ik en liep de badkamer uit. 

Poging twee om mijn boek te lezen ging van start. 

Harry gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Sst, ik lees," kapte ik het af. Hij giechelde en pakte zijn jas die ook in de kledingkast hing. Het viel me pas later op dat hij die jas alleen gebruikte voor speciale gelegenheden. "Ik zie je snel weer," zei hij. Ik knikte wat. Mijn gedachten zaten ver in dit boek. Wat zo suf leek, bleek eigenlijk een heel diepgangzinnig boek te zijn. Het kon me prima amuseren. 

Ik met een halve vermomming over staart op weg naar een supermarkt of lunchroom. Deze straat herkende ik van de rondleiding van Harry. Hij deed er nogal geheimzinnig over. Het was hier altijd donker. Donkerder dan de rest van de straten. Dat werd veroorzaakt door de hoge bakstenen gebouwen die de nauwe straat omving. De zon werd door geen enkel spleetje toegelaten.