Our Moment // Harry Styles

Day 26 - We're half way there

Het ontbijt voor de nieuwe dag was al opgesteld. Mijn moeder had voor het hele gezin een tafel vol gedekt met lekkere dingen. "Waar is dit goed voor?" vroeg ik. Er stonden zelfs pannekoekjes op tafel en naar mijn mening is dat niet het gezonde waar mijn moeder zo naar toe streeft. "We hebben toch wat te vieren?"  zei op een vragende toon. Austin rolde met zijn ogen en ik kon hem zo betrappen. "Wanneer ga je naar Harry toe?" vroeg Austin terwijl hij al een hap nam van een pannekoek. "Na het ontbijt," gaf ik hem stug antwoord. Ik zat niet echt te wachten op hun praatjes. Helemaal na gisteren. "Kun je effe aan hem vragen of hij deze foto's wilt ondertekenen?" Austin gaf me een stapel van zo'n vier centimeter met allemaal verschillende foto's van Harry zelf. "Wat is dit?" vroeg ik. Het verbaasde me niet veel dat hij me nu ging inzetten om zijn reputatie hoog te laten, maar dit kon hij echt vergeten. "Doe het nou gewoon," dramde hij verder. "Het wordt eens tijd dat jij het huis uit gaat," zei ik terug. Ik ging zitten en at snel wat naar binnen. 

Mijn ouders waren inmiddels ook aageschoven en staarden mij allebei aan. "Doe je de groetjes aan Harry?" vroeg mijn moeder. Ik knikte en pakte nog een pannekoek. "Vraag ook meteen of-ie een keer kan langskomen," zei mijn vader. Ik keek hem aan. "Ik zal het vragen." 

Ik rende terug de trap op en legde de stapel foto's in een hoekje en begon mijn tas voor de komende twee nachten in te pakken. De tas zat al snel vol met kleding en met de dingen die ik écht nodig heb als ik te logeren ben. Ik hoorde een zware ademhaling in de deuropening. Het was mijn moeder. "Kan ik even met je praten?" vroeg ze. Ik knikte en stopte met inpakken. Mijn moeder ging naast me op bed zitten en keek naar mijn kamer. De kamer die vol zat met mijn jeugd, oude knuffels die ik inmiddels vervloekte, het roze behang met witte stippen. Je kon best zeggen dat ik er veel te oud voor was geworden. De jaren bleven gewoon verder tellen en op het moment was ik achttien. "Je groeit veel te snel op," zei mijn moeder. Ik grinnikte. "Je maakt een grapje zeker?" vroeg ik lachend. Maar mijn moeders hoofd schudde serieus het tegendeel. "Nee echt niet. Nu je met zo'n beroemde kerel het leven doormaakt, dringt het tot me door... Misschien is het maar beter dat je dit huis verlaat. Je eigen regels maken en je eigen eten klaarmaken. Ik denk dat het je goed zal doen." Ik slikte even. Ze gaf me nu eindelijk de vrijheid. "Je bedoeld... dat ik mijn eigen appartment mag kopen?" vroeg ik even voor de zekerheid na. Ze knikte. "Oh my god! Yes!" Ik omhelsde haar hartelijk en gaf haar een dikke kus. "Dus zo voelt Harry zich altijd na een kus van jou... Oké." Ze stond op en glimlachtte even na. Toen ze eenmaal de deur dicht had gedaan sprong ik een gat in de lucht. Dit werd eens tijd. 

Na weer lange rit kwam ik bij Harry's stulpje aan. Ik voerde zijn toeganscode in en reed daarna verder. Inmiddels was de locatie niet al te geheim meer en moest er meer beveiliging ingeschakeld worden. Sinds het er ook híer fans wonen weet je het ook niet meer. De tuinman en Harry waren samen in de tuin was nieuwe boompjes planten, maar ik kon aan Harry's gezicht aflezen dat hij er alleen maar de lol van in kon zien. Erg volwassen hoor. Ik parkeerde de auto voor het huis en stapte uit. Ik liep naar Harry de tuinman en gaf hem een kus. "Welkom terug," zei hij schattig. Ik glimlachtte en bekeek hoe hij de plant erin had gestopt. Dit ging dus al helemaal verkeerd. "Ik wil je niet beoordelen ofzoiets, maar deze moet iets dieper de grond in wilt hij voedingstoffen kunnen opnemen." Ik gaf mezelf een schouders klopje. Harry keek me verbaasd aan en moest daarna lachen. "Erg grappig hoor," zei hij. "Eigenlijk is het nog waar ook," zei ik met mijn typische wenkbrauw. Hij lachtte en nam me mee naar binnen. 

Ik liep achter hem aan naar binnen. "Ik wist niet dat je tuinierde..." maakte ik een opmerking. Hij draaide even snel zijn hoofd om. "Tja, ik blijf je verrassen, niet waar?" vroeg hij. Ik kon hem niet zo serieus nemen en gaf mezelf al wat te drinken, eenmaal bij de keuken aangekomen. 

We zaten samen op de bank. Harry sloeg zijn arm om mijn lichaam heen. Ik leunde op zijn schouders. De herfst viel in Los Angels en ik kon aan Harry voelen dat dit perfect voor hem was. "Ik hou van het gevoel van thuis. Herfst dus," legde hij uit nadat er een aantal bladeren naar beneden vielen. "Ik ben niets anders gewend dan warmte," zei ik. Hij keek me aan en glimlachte daarna cheeky. "Logisch als je weinig het land verlaat." Harry lachtte. Dat was het enige wat hij kon op dit moment. "Wat is er?" vroeg ik hem. Hij gaf geen antwoord en voerde door waarmee hij bezig was. "Gewoon."