Our Moment // Harry Styles

Day 15 - Important words

Geïrriteerd liep ik de trap af. Mijn moeder stond met de telefoon in haar handen. "Harry voor je," zei ze. Mijn moeder gaf de telefoon over. 

"Hallo?" zei ik twijfelend. Mijn stem trilde. Ik hoorde gesnik aan de andere kant van de lijn. Ik begreep niet waarom. "Het spijt me, maar ik kan niet komen vandaag," zei hij. Nu begreep ik het. Ik besefte me maar al te goed dat ik het nu moest vertellen. Nu was het tijd. "Ik heb met Nathan gezoend," ratalde ik snel. Het zou me niets verbazen als hij me niet verstond. Het was stil. Harry zuchtte. "De meeste meiden waarmee ik date doen dat niet..." kon hij als enige zeggen. Het liefst zou ik nu ophangen, maar dat ging niet. "Het spijt me zo..." zei ik nog redelijk luchtig. "Waarom?" vroeg zijn stem. Ook zijn stem trilde nu. "Omdat ik van hem hou..." zei ik zo langzaam mogelijk. Zoals het werkt met eten, misschien werkte dat ook met woorden. Laat het zo zijn. "En nu?" vroeg Harry. Ik haalde mijn schouders op, ook al kon hij het niet zien. Het voelde alsof hij me zien. Dan stond hij nu voor mijn keuken raam en keek woendend. Er viel een traan naar beneden en dat was mijn schuld.

"Ik wil je niet kwijt Harry," zei ik smekend. "Ik jou ook niet," zei hij snel terug. Dit gesprek ging to nu prima, het kon slechter. Ik was nog altijd niet gedumpt. "Kun je het me vergeven?" vroeg ik.

"Ik zal er alles aan doen om jouw vertrouwen terug te winnen. Ik blijf uit de buurt van Nathan, dat beloof ik je." 

"We kunnen het proberen. Ik zal zondag bij je zijn," zei hij.

"Dankjewel. Ik hou van je," zei ik terug.

"Ik ook van jou." 

Ik liep richting de voordeur om richting te school te gaan. Mijn hand zat op de deur klink, toen op dat moment er een envelop binnen kwam. Ik opende en las het in mezelf voor. "Je kunt jezelf een slet noemen nu. Dump Harry of ik dump hem voor je." Ik keek om me heen en propte het briefje in mijn tas. 

Ivy kwam naar me toe gelopen en keek me dringend aan. "Kunnen we dit niet op een manier oplossen?" vroeg ze. Ik knikte, maar mijn blik waar gevestigd op meneer Rascon die achterin de hal stond. "Ik kom vanmiddag naar je toe, oké?" vroeg ik. Ivy knikte en liep daarna weg. Ik greep mijn kans en rende op Aaron af. "Meneer Rascon, sorry dat ik u onderbreek, maar kunnen wij even praten?" drong ik mijzelf tussen het gesprek. Hij knikte en sloot het gesprek met een andere docent af en liep met mij mee. 

Hij deed de deur achter zich dicht en deed het gordijntje omlaag. "Ik weet niet wat uw bedoelingen zijn, maar het is vast een goed idee om dit onmiddelijk te stoppen," zei ik stanvastig. Hij keek verrast naar me. "Waar heb je het over?" vroeg hij. Ik keek hem door dringend aan. "Je weet best waar ik het over heb," zei ik. Aaron keek met een zeer verbaasd gezicht naar mij. "Ik weet echt niet waar je het over heb. Dat ik je help voordat de les begint?" vroeg hij. Ik deed een kreek uit en keek daarna weer naar hem om. "Flirt niet mij!" riep ik boos. Aaron's mond viel open. "Ik begin haast te denken dat jij dat met mij doet. Hard to get?" zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Shut up..." schudde ik mijn hoofd tegelijkertijd. Aaron kwam naar me toe gelopen. "Bijna alle leerlingen noemen mij bij mijn voornaam, ik denk dat je verkeerde intenties hebt," zei hij bezorgd. "Dat gebeurd wel vaker als je verdriet hebt over een jongen." Ik haalde zijn hand van mijn schouders en keek naar naar hem. "Ik heb een vriend waarvan niemand het mag weten..." zei ik zachtjes. Daarna liet hij me zachtjes los. "Het spijt me om dat te horen. Zolang jij het er mee eens bent, is het goed. Toch?" vroeg hij. Aaron was inmiddels op een tafeltje voor me gaan zitten. Ik bleef nog altijd rechtop staan. Ik knikte mijn hoofd. "Dankje, maar ik moet nu gaan," zei ik snel en rende zowat het klaslokaal uit. 

Ik liep de trap af naar de lange gang waar mijn kluisje was. Meteen zag ik Ivy onderaan de trap staan. "We kunnen dit nu ook doen," zei ze meteen. Sind wanneer opende we het gesprek niet met een groet? Dat maakte ik wel vaker mee. Ik knikte en liep met haar mee naar een leeg lokaal. 

"Het enige wat ik wil is dat je weg blijft van Nathan, die briefjes die je krijgt zijn van hem. Niet van jaloerse meiden," zei Ivy met een flinke bezorgde stem. Ik keek haar schuldig aan. "Ik heb met hem gezoend," zei ik luchtig. Ivy's gezicht werd rood van woede. Ik kon zien dat ze zich machteloos voelde, ik luisterde namelijk niet. Ik zuchtte. "Hoe weet je dat zo zeker?" vroeg ik. "Verdomme! Zie je dat nou niet!?" riep ze kwaad. Ik stond er maar een beetje bij terwijl zij uit haar plaat ging. Kon ik het helpen. Ivy kreeg tranen in haar ogen. "Ik wil je helpen, maar je laat me er niet toe!" 

Ik keek haar aan. Ik voelde me schuldig voor het gedrag dat Ivy nu vertoonde. "Sorry..." zei ik twijfelend. Ivy zuchtte en pakte haastig haar spullen bijeen. "Ik ga, je zoekt het maar uit," zei ze geïrriteerd. Nou wel meer dan alleen irritatie. "Ivy wacht!" riep ik toe. Ik greep haar pols vast, waardoor ze zich zelf omdraaide. "Nu opeens wel?" vroeg ze. Ik gaf geen antwoord. "Ja," zei ik. 

Ik zat tegenover Ivy. Poging twee. "Ik weet niet wat ik wil, dat is het probleem," zei ik. Ivy keek me aan knikte wat mee instemmend. "Kies dan gewoon niet," zei ze luchtig. "Hoe!? Ik wil ze allebei!" riep ik geirriteerd. Wanhopig. "Dan wint er geen één," zei Ivy.