Our Moment // Harry Styles

Day 41 - Don't forget me when I'm gone

Mijn moeder kwam naar me toegelopen met mijn laptop in haar handen. Ik zag de bui al hangen, online school. Ze zette hem voor me neer. "Als je in de keuken wilt blijven zitten, moet je dat zelf weten, maar niemand houd rekening met je. Het is een openbare ruimte." Ik gaf geen antwoord op haar vraag. Mijn moeder deed sinds ik terug was een beetje vreemd, en ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan. Dus dit leek me de beste oplossing. "Als je vragen heb kun je bij je online coach terecht," voegde ze nog even toe. Mijn moeder greep een appel van de fruitschaal en liep vervolgens ongeneert weer weg. "Mam?" vroeg ik. Het zorgde ervoor dat ze stopte met lopen. Ik seinde dat ze naar me toe moest komen, maar dat bleek niet binnen te komen. "Ik moet je wat vertellen..." voegde ik toe voor de duidelijkheid. "Ik dacht dat het duidelijk was dat ik nog geen Styles baby's wilde," zei mijn moeder als eerste. Ik grinnikte even, maar mijn moeder bleek dat niet te waarderen. "Ik meen het." Ik schudde mijn hoofd. "Ik ben niet zwanger... je kunt weer ademhalen hoor," legde ik uit. Mijn moeder zuchtte opgelucht en kwam eindelijk voor me staan. "Wat is er dan? Wat is er zo dringend?" vroeg ze. Het klonk alsof ik haar van iets tegen hield, wat voor haar voorrang kreeg boven haar eigen kind. 
Het geen waar ik het meest bang voor was, kwam uit. "Wat!?" riep ze overweldigend. "Jij gaat helemaal nergens heen!" Ik keek teleurgesteld naar mijn vingers. Hoe moest ik haar nu vertellen dat alles al is geregeld. "Ik heb zo een afspraak bij makelaar in Los Angeles... Alles is al geregeld mam," probeerde ik zoz acht mogelijk te brengen. Mijn moeder liet verloren haar hoofd in har handen vallen. "Weet je vader hier al van?" vroeg ze. Ik knikte. "Wat vond hij ervan?" vroeg ze meteen daarna. Ze klonk zwaar gekwets, en daar was ik de oorzaak van. "Hij was blij voor Harry en mij," antwoordde ik tot slot. Mijn moeder was overduidelijk het tegenovergestelde. "Ik ga nu met je vader praten, jij blijft hier zitten tot ik terug ben." En weg was mijn moeder. 


Zuchtend begon ik aan mijn eerste keer op het online school systeem. Ik wist totaal niet wat ik meer van voor moest stellen en besloot dus gewoon te beginnen. Het kon alleen maar meevallen. Ik had tenslotte geen échte klasgenoten. Wat ik wel wist is dat ik soms via een videochat een les had. Waar ook andere naar keken, maar meer was mij voor als nog niet duidelijk. 
Na een uur was mijn moeder nog steeds niet terug. Ik besloot even te stoppen en mezelf een pauze te geven. Dat had ik immers wel verdiend. Voor de eerste keer in een bijna veertig dagen kon ik mezelf weer een student noemen. Ik was op school. Viritueel, maar het werd school genoemd. 
Gapend opende ik de koelkast. Vol verwachting keek ik erin, maar alles was teleurstellend. Ik dacht dat ze gister boodschappen had gedaan. Blijkbaar niet wat ik onder boodschappen versta. Snel deed ik de koelkastdeur dicht en keek achter me naar de keuken. Mijn ogen vielen op mijn auto sleutels. Ik kon nu wel even naar Starbucks gaan, koffie gaat er altijd wel in. Met een sandwich en mijn dag kon niet meer stuk. Ik greep mijn kans en pakte de sleutels van de counter af. Daarna deed ik mijn laptop dicht en liet richting de deur, klaar om weg te gaan.


Met mijn tas over mijn schouders en mijn haren in een snelle knot, liep ik de Starbucks vestiging binnen. Snel zette ik mijn zonnebril nog even op. Ook al was er geen zon binnen, het gaf me een veilig gevoel. "Kan ik u helpen?" vroeg een meisje achter de kassa. Ik knikte. "Een zwarte koffie..." begon ik. Het meisje tikte wat een vinger op een scherm en keek me daarna aan om te vragen of ik nog iets wilde bestellen. "-en een vega sandwich, alsjeblieft." Het meisje gaf de bestelling door aan de meiden die achter haar stonden. "Op welke naam kan ik de bestelling zetten?" vroeg ze daarna. "Hilary." Ze knikte en wees dat ik verder kon lopen. 
Voor ik het wist werd mijn naam al omgeroepen. Nou, ja soort van. "Hilary Styles?" roep een jongen om. Ik zag de meisjes giechelen. En eerlijk gezegd, het klonk niet eens zo verkeerd. Hilary Styles. 


Ik liep de zaak uit met mijn sandwich in een zakje en mijn koffie in de hand. Klaar om weer naar huis te gaan. En hopelijk een niet te boze moeder aantreffen. Laten we het hopen.


 Ik gooide mijn portier dicht en liep richting de voordeur. "Hilary!?" riep mijn moeder al hangend uit mijn slaapkamer raam. Ik keek omhoog en zag mijn moeder die een halve meter uit het raam hing. Ze keek niet echt vrolijk, zacht gezegd. "Ik dacht dat we een afspraak hadden!" riep ze boos. "Kunnen dit misschien binnen doen?" vroeg ik naar boven. Mijn moeder ging zonder antwoord te geven het raam in. 


Snel rende ik het binnen en ging aan de counter zitten. Ik hoorde mijn moeder de trap aflopen, en elke tree klonk harder. Ze naderde de keuken. 
En inderdaad, een paar tellen later stond ze voor me neus. "Niet boos worden..." smeekte ik haar bijna. Mijn moeder ademde zwaar uit, en weigerde naar me te kijken. "Hils.. please,' smeekte ze terug. Nog steeds keek ze me niet aan. "Ik kan gewoon niet geloven dat je weg wilt..." zei ze met tranen in haar ogen. En ja, ze keek me eindelijk aan. "Ik wil niet weg, ik wil naar Harry toe," legde ik uit. Mijn moeder's wenkbrauwen vertrokken zich. "Dat is precies hetzelfde!" zei ze een toontje hoger. "Nope, eigenlijk is het maar net hoe je het zelf ziet. Ik zie het in de positieve manier en jij het negatieve. Het is een keuze en jij neemt de minst leuke..." legde ik uit als een filosoof. En eigenlijk deed ik dat ook echt. Ik had het ooit ergens gelezen en al die tijd bleef het bij me. Positief of negatief, het is en blijft een keuze die je zelf maakt. En na al die tijd kon ik zeggen dat ik voor het positieve koos. 
Mijn moeder ging naast me zitten en opende mijn laptop. "Wil je me beloven dat je het senior year afmaakt?" al seinend naar de laptop. "Tuurlijk... Je weet dat school ook voor mij belangrijk is?" zei ik. Mijn moeder knikte en gaf me een knuffel. "Ik zal je ontzettend missen, lieverd." Ze bedoelde het lief, maar ik kon alleen maar lieverd denken. Harry Styles, zijn lieverd. 


Nu dat ook geregeld was kon ik weer normaal ademhalen. Ik pakte mijn papieren erbij om de emigratie spullen ook op orde te stellen. Het stelde niet veel voor. Het enige wat ik moest doen was het afleveren in Los Angeles en een handtekening zetten. Daarna kon ik het gebouw weer verlaten en was het min of meer geregeld. Ik vroeg me af waarom ze dat dan alsnog deden. Ik zag er nut er niet in, maar goed. Het was een wet en daar hield ik me liever wel aan voordat ik de bak beland. Net als Ivy...


"Mam, pap?" riep ik voordat ik vertrok. Mijn ouders kwam uit de woonkamer gelopen, alsof ik iets heel groots mee te delen had. Jammer, maar ik moest ze teleurstellen. "Ik ben even naar LA toe. Over een paar uur ben ik terug," zei ik. En ja, mijn ouders gezichten keken teleurgesteld. Nou ja, eerder onderschat. Ik grinnikte en liep naar buiten.


Met mijn papieren in de hand. Zo al voor het appartement in London, als mijn privé informatie. Alles had in een mapje gedaan en hield in mijn hand. Het gemeente huis stond op de promenade van Los Angeles. Dit was altijd mijn favoriete plek om te komen. Uitzicht over de oceaan was adembenemend. Mensen surften, zwommen en paddle boarden. Surfen kon ik niet en zwemmen hield ik absoluut niet van. Dus dan bleef er altijd één ding over; paddle boarding. En zelfs dát durfde ik niet. Je kan me best een watje noemen in dat soort dingen.


Ik liep rechtdoor, in een soort trans. Wanneer ik weet dat ik een stukje moet lopen, ga ik recht voor me uit staren en focus ik me daarop. Het heeft me een paar ongelukjes opgeleverd, maar ik deed het nog steeds. Tot ik opeens een bekend beeld voor me te zien krijg. Ik kende haar. Ze kwam al dichterbij en bleek mij ook te herkennen. En nee, dit was geen fan van One Direction. Ze kwam voor me staan. Ik kon m'n trans inmiddels wel vergeten. "Hilary?" vroeg het meisje. Ik knikte. Nu kwamen we bij het punt dat ik haar naam moest zeggen, maar ik wist het niet. Ze kon zien hoe ik nadacht om op haar naam te komen. "Grace...?" hielp ze me opweg. "Grace!" riep ik enthousiast. Ik wist niet waarom ik zo blij was om haar te zien. Ze irriteerde me enorm in het vliegtuig. "Gelukkig kán je wel lachen," zei Grace toen. Ik keek haar raar aan, ik vroeg om een benederering. "In het vliegtuig was je niet echt vrolijk," legde ze uit. Ik knikte. "Had me dag niet echt," zei ik. Het was min of meer een excuses. Ze had wel een betere buurvrouw verdient dan de chagerijnige ik. "Mag ik je iets vertellen?" vroeg ze. IK was verbaasd. "Dat is ook de eerste keer dat je dat doet. Normaal gooi je alles eruit wat in je op komt," zei ik al lachend om mezelf. Grace stemde in. "Omdat ik me er nu voor schaam..." begon ze. Ik wachtte tot ze begon met haar verhaal. "Mag ik?" vroeg ze na een tijde stilte. Ik knikte. "Ik weet nu pas wie je echt bent..." zei ze schamend. Ik keek haar vragend aan. Ik begreep niet veel zonder een verdere uitleg. "Vriendin van Harry Styles," voegde ze toe. Ik grinnite. "Daar hoef je je niet voor de schamen?" zei ik op een vragende toon. Grace haalde opgelucht adem. "Da's mooi." Ik lachtte. "Ik kwam erachter toen ik je in een roddelblad zag staan... Er stond bij dat je bij Harry in London zou gaan wonen." Ik voelde mijn wangen rood worden. "O," zei ik toen.  "Is het waar?" vroeg Grace nieuwsgierig. "Nee, waarom zou ik dan hier naartoe gaan?" vroeg ik. Ik loog. "Geen idee," gaf Grace me antwoord. "Misschien om je spullen op te halen, of dingen te regelen?" stelde ze voor. Ik schudde belemmerd mijn hoofd en keek daarna langs haar. "Weet je het zeker?" vroeg Grace mij. Ik knikte. Ik zag haar ogen op mijn mapje vallen. Haar handen gingen naar het mapje en pakte het uit mijn handen. Ik had geen idee waarom ik dit toe liet. "Appartement London..." begon ze giechelend. "Betrapt...?" zei ik blozend. Grace gaf de papieren lachend terug. "Gefelicteerd, miljoenen meiden zijn jaloers op je," zei Grace toen ze papieren in mijn handen liet vallen. "Thanks." 

Ik vroeg wat Grace hier deed. "Ik wilde wat ondernemen vandaag, maar..."
"-je bent alleen?" voegde ik toe. Grace knikte. Ik keek naar mijn mapje. "Ik breng dit even naar binnen... Zullen we daarna gaan paddle boarden?" stelde ik voor. Diep van binnen was ik apetrots op mezelf. Ik ging paddle boarden, en dat mocht de hele wereld zien. Grace knikte. "Als je blief blijft wachten ben ik zo terug." 

Zo gezegd, zo gedaan. Met z'n tweeën liepen we een strand huisje binnen waar deze activiteiten werden geregeld. Het was versierd met schelpen, surfplanken en peddels. Een echt strand thema was duidelijk zichtbaar. Grace regelde alles en betaalde. "Ik betaal je later wel terug," zei ik eenmaal toen ze klaar was. Grace schudde haar hoofd. "Cadeautje, omdat ik zo irritant was in het vliegtuig," zei Grace. "Ik was gewoon enorm bang. Ik heb  hoogtevrees dus vandaar..." gaf ze eerlijk toe. Ik zei niets, behalve mijn hoofd te knikken en haar te volgen. Een man hielp ons met de planken en de peddels. "O shit..." zei ik toen we eenmaal het water in moesten. Grace keek op. "Ik heb geen bikini bij me..." zei ik. "Of aan." Grace lachtte. "Boeiend. Je hebt toch kleding aan? Die drogen wel weer op, kom nou maar," haalde ze me over. Ik dacht niet na en liep zo met mij short en top aan, het water in. De spetters die in mijn gezicht vielen voelden als veren. Zo zacht dat ze waren. 

We stonden op de plank en peddelde in het water. Langs de rotsen. "Dit kun je niet in London hoor..." zei Grace lachend. Ze had moeite om in evenwicht te blijven staan. "Daar heb je weer andere dingen," gaf ik antwoord. Ze was de hele tijd al bezig om te zorgen dat ik wilde blijven. "Het heeft toch geen zin, want alles is al geregeld," zei ik lachend. Ik lachtte haar min of meer uit. Niet om haar onnodige pogingen, maar meer omdat ze bijna het water in viel. "Doe Harry de groetjes van me!" riep ze enthousiast. "Vergeet de andere jongens ook niet!"