Our Moment // Harry Styles

Day 2 - Crushes

Met uitpuilende ogen werd ik wakker. Ik was doodop. "De volgende keer slaap ik wel op de overloop," zeurde ik tegen Ivy. Ze keek me vragend aan. "Waar heb jij het ineens over?" Vroeg ze lachend. Ik rolde met mijn ogen en begon mijn spullen in te pakken.

"Je weet het heus wel..."  

"Blijkbaar niet," 

"Je snurkt!" 

Ivy viel om van het lachen. 

"Sorry, kun je daar mee leven?" zei ze niet al te serieus. 

Ik knikte en glimlachte. Aankomende nacht vertrok ons vliegtuig al, ik keek er naar uit. "Ga je nog mee?" Haalde Ivy uit mijn gedachten. Ik schrok op en pakte mijn tas en liep haar achterna. Ze had een afspraak met jongen die wel van inbreken af wist. Wat Ivy precies van plan wist, was me nog steeds niet duidelijk. Ze was in staat om alles te doen om binnen te komen. Alles voor de kus, en dat alleen voor mij.

Ik twijfelde of ik wel naar binnen moest gaan. De deur was van donker hout gemaakt en zag er zeker niet betrouwbaar uit. Alles wat binnen werd besproken zou je buiten kunnen horen. "Hils, kom..." probeerde Ivy me te overtuigen. "Ik weet niet of dit wel een goed idee is..." zei ik zachtjes. Ze kwam naast me staan en legde haar hand op haar schouder. "Denk aan Harry," ze gaf me een vieze knipoog en manipuleerde me totaal. Ik zuchtte en opende de deur. "Miss Gates?" Zei ze jongen achter zijn bureautje. Alsof hij er proffesioneel uit moest zien. Nou, het lukte totaal niet. Ik stak mijn hand uit en stelde mezelf voor. "Hilary Gates, aangenaam." De jongen keek achter me waar Ivy stond. "Goed ik ben meneer Dellavan," zei hij met een nep bekakte stem. "Uhm.. ja," ik haalde diep adem en probeerde mezelf kalm te krijgen. De jongen ging weer zitten en pakte er een aantal papieren bij. Ik snel achterom, Ivy keek uit haar ogen alsof ze vuur zag branden, maar dat liet haar niet stoppen. "Kom," fluisterde ik als een commandeur. "Is er wat?" Vroeg ze jongen. Snel draaide ik me om een glimlachte zwak. "Oh niets hoor," zei ik zenuwachtig. Hij haalde zijn wenkbrauwen op en opende de papieren. "Als je hier tekent zijn we klaar," hij wees naar een vakje onderaan het velletje papier. Ik bekeek het vel, maar kreeg meteen weer last van mijn geweten. "Hoeveel gaat het kosten?" Vroeg ik. Direct kwam Ivy naast de stoel naast mij gelopen en rukte de pen uit mijn handen. "Ze bedoeld hoe lang het gaat duren," ze knipoogde naar me en ging verder met hem het gesprek ik. 

De kamer was donker, voor de ramen hingen gesloten gordijnen en het enige lampje dat brandden was voor het papier. Zodat je ténminste kon lezen wat je eigenlijk aan het doen was. "Dan is het geregeld, dankuwel," zei Ivy. Ze stond op en gaf de zogenaamde 'meneer Dellavan' een hand. "Tot ziens," riep hij nog achterna. 

Zuchtend liet ik mezelf in de auto stoel vallen. "Waar sloeg dat nou op?" Vroeg ik meteen toen Ivy ook zat. "Ik heb geen idee wat je bedoeld," antwoordde ze. "Waarom sleur je me hier in?" Vroeg ik vol met verbazing. "Dit had ik totaal niet achter jou gezocht." Met een pokerface keek ik het raam uit. "Oké, sorry hoor," begon Ivy na een tijdje. "Ik wil alle kansen benutten." 

Wat ze bedoeld is dat ze 'haar' kansen wilt benutten. Ivy had altijd goede intenties, maar vaak overdreef ze. En hier had ze het ook gedaan. "Je betaald geld aan iemand die je niets terug geeft!" Riep ik. Ik verbaasde mezelf erover dat ze het nooit zelf in zag. "Ik snap dat je het voor mij doet, maar je gaat te ver!" Ivy draaide haar gezicht naar de mijne. "Misschien is jouw wens wel te ver gezocht." Ze liep de auto uit en gooide de deur met een klap dicht. Ik dacht niet eens na en liep achter haar aan. "Geven we het nu al op?" Vroeg ik terwijl Ivy gewoon verder liep. Ik liep wat harder tot ik haar pols kon grijpen. "Vriendinnen?" Smeekte ik haar. Ruzie maken deden vrijwel nooit, simpelweg omdat we elkaar nodig hadden. 

"Ongelooflijk..." Zei Ivy toen we eenmaal op het houten bankje zaten even verderop. "Het is niet erg, had het geld toch niet nodig," zei ik. Ivy's gezicht  trok samen en het was duidelijk dat ze vol met zuchten zat. "Waarom zei je niets? Vroeg ze. "Jij wist dat het een oplichter was, ik had jouw geld nota bene gebruikt!" Ik haalde mijn schouders op. "Geen idee," zei ik. "Het spijt me... De volgende keer als zoiets gebeurd moet je me tegenhouden." Ik knikte. "Ik moet naar huis, spreek je later," ik stond op en stapte de auto in. 

Mijn moeder zette een bord met een tosti op tafel en ging naast me zitten. "Ik weet niet wat er tussen jullie speelde, maar ik wil even duidelijk maken dat Ivy hier niet meer welkom is..." Probeerde mijn moeder duidelijk te maken. Ik liet mijn tosti op het bord vallen en keek haar met grote ogen aan. "Wat!?" Riep ik uit. "Het spijt me..." Ik keek haar aan en gooide voor haar neus de tosti in de prullenbak. "Dan zie je mij ook niet meer," zei ik en rende de trap op. "Hilary!" riep mijn moeder. Ik stopte bovenaan de trap en keek naar beneden. "Hoe kun je zoiets doen?" Vroeg ik kwaad. "Hilary..." Begon ze als een moeder te spreken. "De politie kwam vanochtend langs." Ik slikte en keek haar aan. "Er ligt een envelop met geld voor je op tafel. Die jongen is opgepakt, maar ik snap niet waarom je zoiets toe laat." Ik zag de tranen in haar ogen komen. "We hebben het al uitgesproken." 

"Dacht je serieus dat hij de VIP tickets kon geven voor het concert? Voor maar honderd euro!?" Zei ze met verbazing. Ik haalde mijn schouders op en liep de trap af. Die envelop die was nog steeds van mij. "Je mag Hilary wel zien als je me beloofd dat je het niet zo ver laat komen. Laat je niet nog eens oplichten," sprak ze. "Beloofd," zei ik. Me moeder gaf me een knuffel en ging er vandoor. 

Ik opende de prullenbak en keek naar me tosti. Keek om me heen en ging met mijn arm in de prullenbak. Enkele seconde later hield ik een tostie die nog redelijk schoon was in mijn hand. Zonder enige twijfel nam ik een hap en at het helemaal op. 

De deurbel ging, ik liep erop af en deed open. "Is Austin thuis?" Vroeg een meisje die ik gek genoeg nog nooit had gezien. "Nope..." Antwoordde ik. "Hoezo?" Vroeg ik zonder dat ik nieuwsgierigheid liet zien. "Ik ben Kate, zijn vriendinnetje," zei ze. Blijkbaar had Kate gedacht dat wij over haar zouden weten, maar nee dus. "O," kon ik alleen maar zeggen. "Weet je waar hij kan zijn?" Vroeg ze. Kate leek me aardig, ze had lange blonde haren die tot ver over haar borsten kwamen. Ze droeg een strak rokje met een blouse tot in haar nek erin gestopt. En chique afgetopt met trendy accessoires. "Je kan wel binnenkomen, volgens mij komt hij zo thuis," stelde ik voor. Kate liep ons huis binnen en bekeek de foto's die op het dressoir stonden in de hal. "Wie is dat meisje?" Vroeg ze. Kate wees Ivy aan toen we met de twee families op stap waren. "Dat is mijn vriendin," zei ik. Ze keek me verrast aan. "Dé vrienin?" Benadrukte ze. Ik snapte haar al, ze dat dat Ivy en ik... ja, je snapt het wel. "O, o! Nee gewoon een vriendin," maakte ik snel duidelijk. "En dat One Direction T-Shirt dan?" Vroeg Kate. Ik werd zenuwachtig van al die vragen die ze stelde. "We zijn gek op hun..." vertelde ik met een hoog fangirling gehalte. "Je kunt best Directioners tegen me zeggen hoor, ik weet wat je bedoeld." Kate gaf me een knipoog en zette de foto terug op zijn plaats. "Dus..." Begon toen de slitle viel. "Ik bel Austin wel even," zei ze. Kate pakte haar mobiel en belde een zijn nummer. "Hei lieverd!" Hoorde ik zachtjes mee. Ik kon helaas niet horen wat hij tegen haar zei, maar ik kon tenminste horen wat zij zei. "Kom je nog thuis?" was het volgende dat ze zei. Ik liep naar de keuken en pakte mijn mobiel. Ik had berichtjes gemist. Onder andere van Austin. Niets vermoedend opende ik. 'Laat Kate niet binnen, leg het later uit' las ik in mijn hoofd voor. Oeps. 

Ik keek om het hoekje om te zien wat Kate deed. Maar nog steeds was ze aan de telefoon. Wat moest ik doen? "Uhm Kate?" Riep ik overdreven nep. Dat had beter gekund, maar het werkte. Ze kwam de hoek omgelopen en keek me vragend aan. "Wil je wat sap?" Vroeg ik terwijl ik een pak omhoog hield. "Nee dankje," zei ze snel en liep weer terug. "Kate!" Riep ik kortaf. Vol met haat keek ze me aan en liet de mobiel naar beneden zakken. "Is er soms iets?" Vroeg ze zachtjes zodat Austin het niet kon horen. Ik voelde dat mijn hoofd rood werd van verraad. "Uhm... niets hoor," ik glimlachte nepjes en liep weer terug de keuken in. Waar waren mijn acteer skills gebleven? 

Kate hing op en kwam bij de counter zitten. "Austin komt eraan," zei ze. Ik knikte wat mee in en dronk van glas leeg. "Weet je zeker dat je geen sap wilt?" Vroeg ik onhandig. Ze schudde nee en checkte haar mobiel. Ze keek moeilijk op haar schermpje, ik probeerde het af te lezen maar dat lukt niet. "Ik moet naar boven aan mijn huiswerk, Austin komt toch zo dus..." Begon ik terwijl ze nog steeds aan het lezen was. "Prima," zei ze zonder maar dan ook één blik van haar mobiel af te wijken. 

Dat was raar.

Ivy zou deze avond bij ons blijven slapen omdat we om twee uur 's nachts al vertrokken naar het vliegveld. En omdat ik een tweepersoonsbed had, sliep ze naast me onder haar eigen dekens. "Waar is die Kate nu dan?" Vroeg Ivy die op mijn laptop aan het surfen was. "Aan het zoenen met Austin... Waarschijnlijk," zei ik lacherig. "Ik wist niet dat hun bij elkaar waren. Altijd nog gedacht dat hij met Macy was," Blijkbaar niet, ik ging er verder niet op in en kleedde me om in de badkamer. 

Ik deed het licht uit en sloot mijn ogen. "Kun je voortaan buiten op me wachten?" Hoorde ik Austin fluisteren toen ik al in bed lag. Ik concentreerde me op het geluid en probeerde mee te luisteren. "Prima, ik ga," fluisterde Kate terug. Het geluid van gezoen was overduidelijk. Ik had al veel te veel gehoord.