Our Moment // Harry Styles

Day 13 - Truth or dare?

Zuchtend liep ik de school binnen en liep meteen tegen Nathan aan. "Kun je vanmiddag nog?" vroeg hij meteen. Ik moest eventjes bijkomen van het plotselinge bezoek. "Ja tuurlijk. Dat had ik tenslotte beloofd," zei ik een beetje ongemakkelijk. Hij glimlachte en liep daarna langs me naar zijn eerste les. 

Ik kwam aan bij mijn kluisje waar Ivy met een geïrriteerd gezicht mij aankeek. "Ik had je gezegd dat je moet oppassen voor die jongen," zei ze serieus. "I know..." zeurde ik terwijl ik mijn boeken pakte. "Kunnen we het hier later over hebben? Ik ben al laat voor Engels," vroeg ik. Ivy keek me arrogant aan. "Prima, vanmiddag?" stelde ze voor. Ik gooide mijn kluisje dicht en haalde even diep adem.

"Sorry, Ik kan niet mddag, morgen?" vroeg ik.

"Hoezo kan je niet? Is Harry is er nog?" 

"Nee, hij moest weer weg," 

"Waarom kan je dan niet?" dramde ze door. 

Ik negeerde het en liep al weg, ik wilde deze discussie niet aangaan. Niet in een stille gang waar iedereen ons kon horen, daar zat ik niet op te wachten.

"Ga je alsnog bijles geven aan Nathan?" vroeg ze boos, haar hand zat om mijn pols gewikkeld waardoor ík wel antwoord moest geven. 

Op dat moment ging de bel, fijn, ik was te laat. Ik trok me los en liep met een flinke pas al richting de directeur. "En bedankt trouwens, door jou ben ik te laat," riep ik nog na. Ivy keek met een achterdochtig gezicht naar de hal die langzamenhand leegliep. Nou ja, de enige die er nog liep was ik.

Ik gooide met een rot gang de voordeur open en rende snel de trap op. "Hils! Hier komen!" riep mijn moeder met een deuntje erin. Ik haalde even adem en telde tot tien. 

Dood leuk was mijn moeder een snack aan het klaarmaken. Ze schoof een bakje gevuld met wortel, brocollie en nog veel meer groentes naar mij toen. "Alsjebliefd," zei ze vriendelijk. Ik pakte het bakje op en gooide het op de grond. "Flikker een eind heen met je groenten!" schreeuwde ik woedend. Ik wist niet waar deze woede vandaan kwam, waarschijnlijk uit het verste uithoekje uit mijn lichaam. Zoiets als mijn teen misschien, maar één ding was zeker. Mijn moeder schrok. 

Huilend viel ik op de grond van woede en teleurstelling. Alles was op hetzelfde moment. Mijn moeder wilde mij overeind helpen, maar ik duwde haar terug. Daarna was de maat vol bij mijn moeder en zo stuurde ze mij naar boven. "Nu!" riep ze kwaad. Ik stond op en liep richting de trap. "Je heb huisarrest!" 

Ik pakte mijn mobiel en belde het nummer van Nathan. 

"Hey!" zei ik opgewekt. 

"Hei babe!" zei hij terug. Ik schrok van het woord, dat had ik niet van hem verwacht. Tot begon ik te blozen en voor ik het wist zei ik hetzelfde. 

"Cutie..." 

"Waarom bel je?" 

"Ik kan niet komen, lang verhaal... Ik kom morgen, oké?" stelde ik voor met mijn voorzichtigste stem. 

"Jammer! Ik zal je missen..." zei hij zwoel. Ik giechelde zachtjes en nam daarna afscheid. 

"Tot morgen dan, bye." 

Austin kwam mijn kamer binnengelopen en legde zonder een woord te zeggen een bord met eten op mijn bureau. "Ik moest dit van mama geven," zei hij. Ik draaide me om en stond op van mijn bed. "Laat me raden... Groenten?" Austin knikte en het was zeker te zien dat hij moeite had met het inhouden van zijn lach. "Misschien is het beter dat je Nathan met rust laat..." begon hij kort daarna. Ik zuchtte en liet me geïrriteerd weer op bed vallen. "Jij ook al?" vroeg ik. Austin keek naar de grond.

"Hoezo bemoei je met mijn vriendschappen!?" vroeg ik dit keer al wat harder. 

"Nathan en jij zijn wel meer dan just friends," zei hij adrem. 

Ik schrok. Hoe kon hij dit weten? Ik bleef hem vragend aanstaren tot hij eindelijk mijn seinen begreep.

"Ik hoorde je praten met hem. Eerst dacht ik dat het Harry was, maar daarna begreep ik het. Het was Nathan waar je cutie tegen zei," beantwoordde Austin. Ik voelde me betrapt en gaf geen antwoord. 

"Je gaat zowat vreemd." Daarna verdween Austin uit mijn kamer. Snel rende ik naar deur en deed het dicht. Ik liep me langs de deur naar beneden zakken. 

Het bord met groenten stond koud te worden op het tafeltje naast mijn kast. De hele tijd staarde ik naar de damp dat van het eten kwam. De damp dat verdween alsof het er nooit was. Het fasicineerde me, waarschijnlijk ook omdat ik niets beters te doen had in mijn kamer. Al starend liep ik op mijn bord af en begon te eten. Mijn buik ramelde alsof het verhongerde. Wat het min of meer ook deed, ik had sinds gisteravond bijna niets gegeten. Naast een koekje uit de snoepautomaar van school dan. Meer niet. Ik nam een hap van de sperziboontjes en binnen enkele minutwen had ik alles opgegeten. Ook dit verdween. 

Mijn mobiel ging af. Ik nam wilde snel opnemen, maar ik twijfelde even toen ik het nummer zag. Ik herkende het niet, ik dacht weer even na. Maar snel daarna nam ik op. 

"Hallo?" zei ik twijfelend door mijn mobiel heen. 

"Hils!" riep Harry blij. 

"Oh my god, wat is er?" vroeg ik opgewekt.

Ik ging rechtop zitten en meteen waren mijn mondhoeken omhoog getrokken.

"Ik wilde alleen je stem even horen. Alles goed?" 

"Ja prima, met jou?"

"Je goed,"

Daarna viel het gesprek stil. Ik wist niet wat ik moest zeggen, want ik kon het zelf amper geloven.

"Volgens mij niet..." merkte Harry op. 

"Tja.. de eerste week is altijd hectisch," zei ik. Ik loog. "En ik barst van het huiswerk." Ik loog opnieuw. "Dat snap ik. Zal ik morgen weer langs komen?" vroeg Harry. "Ja prima! Dat is geweldig!" Waarheid. "Dan zie ik je morgen babe," zei hij lief. Ik slikte. Babe... "Ik hou van je," zei ik zachtjes. Waarheid.