Our Moment // Harry Styles

Day 18 - Was is really an accident?

Harry opende de gordijnen. Het regende pijpenstelen in New York. Harry zuchtte en kleedde zich om naar een normale overdag look. Hij had niet door dat ik al wakker was en zo bleef ik hem aanstaren hoe hij zich sexy verkleedde. Ik stapte uit bed en liep richting hem toe. Ik knuffelde hem van achteren, dit had ik gemist. Een knuffel. Harry zei niets, hij knuffelde me stilletjes terug. "Dankjewel," zei ik nadat we beide gestopt waren. 
"Voor wat?" vroeg hij een tikkeltje verbaasd. 
"De knuffel," zei ik luchtig. 
Harry keek me aan en gaf daarna geen antwoord meer. Het had zo moeten zijn, dit moment. 


In het beginnende najaarsweer van New York City, liepen we hand in hand over straat. "Gaat het wel?" vroeg Harry na een tijdje. Ik haalde mijn schouders op en knikte mijn hoofd. "Waarom zou het niet gaan?" vroeg ik. Het irriteerde me in één moment. Vrijwel alles dat bewoog, praatte of dan ook een sein van leven maakte. Het mócht niet. "Hilary? Ik meen het, ik zie het toch?" dramde Harry door. Ik keek hem aan met mijn kwaadde ogen. "Was ik niet duidelijk ofzo?" zei ik nu al met iets meer pit in mijn stem. Als het nu niet duidelijk was. Harry rolde met zijn ogen en begeleidde mij verder door de straten. We kwamen aan bij een winkelstraat vol met bekende winkels. "Als we hiervoor naar New York kwamen, had ik net zo goed thuis gebleven. Als ik graag naar de Forever21 wil, stap ik in me auto en rijd ik er zo heen," merkte ik vol met irritatie op. Harry gaf geen antwoord en stopte na een minuut ofzo na mijn vreselijk verwende opmerking. "Ga je me nog vertellen wat the fuck er aan de hand is?" vroeg Harry dit keer niet zo lief meer. Dít keer rolde ík met mijn ogen en negeerde vervolgens zijn vraag. Hij liet met een zwaai mijn hand los en stopte midden op straat, tussen al die mensen, keek hij mij woedend aan. Zonder enige gezichtsuitdrukking bleef ik naar hem staren. "Toon eens wat emotie! Nathan die is dood, die komt niet meer terug! Hij zal niet meer terug komen door alle mensen alles te verbieden. En ook niet door te pillen slikken en jezelf gek maken! Jezus Hilary!" riep hij kwaad en luid door de straat. Gek genoeg keken de mensen er niet van op en liepen ons zo voorbij. Dat is blijkbaar het enige voordeel van deze stad. 


Mijn voeten bleven stokstijf staan. Mijn ogen hadden een pauze van knipperen en mijn hart stond stil. Harry bleef me vragend aankijken, met tranen in zijn ogen stond hij precies hetzelfde als mij. Ik hapte even naar adem en draaide me daarna om. Ik deed een stap vooruit. Toen kwam mijn rechter voet en zette nog een stap, linker, rechter, linker en rechter. Ik volgde met mijn ogen de voeten die zonder enige sein de straat uit liepen. Het werd stil om mij heen. Ik kon alleen de vogels horen fluiten en de regendruppels langs mijn lichaam horen vallen. 


De stilte die mij gerust stelde werd onmiddelijk verbroken door een stem die mijn naam riep. "Hilary! Stop! Stop!" gilde een stem die op die van Harry leek. Mijn voeten stopten. Een warmne hand legde zichzelf op mijn linker schouder. Ik draaide me om en sloeg mijn armen om hem heen. "Het is al goed Hilary," klonk de warmen stem. Mijn tranen stroomden langs mijn wangen naar beneden en vielen daarna in mijn hals. "Het was niet goed om je uit je vertrouwde omgeving te halen in zo'n proces. Je hoort te rouwen, je hield van Nathan... Dat had ik eerder moeten inzien voor dat het zo fout ging," legde hij uit. Ook al kwam de helft van zijn zin niet binnen, ik begreep hem. En voelde me veilig. "Wil je mij jou doosje geven?" vroeg hij daarna. Ik begreep hem niet en stopte daarom met huilen. De laatste kleine tranen vielen nog na.
"Je zogenaamde 'happy pills'?" 
"Wat?"
"De pillen van je," zei hij bot.
Ik slikte en dwarrelde af van zijn ogen. Ik hoorde hem zuchten van moeite. Hij pakte voorzichtig mijn hand en liep met me mee naar het einde van de straat om een taxi te pakken. Ik begreep het meteen.

Het warme weer van Californië verraste me vrolijk. Vergeleken met NYC was dit een sauna. En ik hield van deze sauna. Ik glimlachte en liep naar mijn auto. Harry sloeg met een klap zijn passagiers deur dicht en ging met een diepe zucht zitten. "Het spijt me Hilary," zei hij met een spijt in zijn stem. "Dat kon jij ook niet weten," zei ik terug. 


Ik stak mijn sleute in het sleutel gat en opende en een zweeper de deur open. "Dankje," zei Harry en hij liep het mini trapje na mij op. "Lieverd!" riep mijn moeder die naar mij toe gerend kwam. Ze knuffelde mij. Met nadruk op zíj míj. Harry lachtte me uit en checkte tegelijkertijd zijn mobiel.
"Ik had je nog niet thuis verwacht!"  zei ze. 
"We wilden graag naar huis,"
"Dat is te begrijpen ja,"


Mijn moeder zette voor Harry en mij een kop koffie neer en ging tegenover ons op de bank zitten. "Ik heb nog nieuws ontvangen over het onderzoek dat gaande is," begon ze opeens serieus. "Het is bekend dat Nathan is omgekomen via een auto ongeluk." Ik weet niet wat er toen gebeurde, maar mijn hart maakte een sprongetje. "Dus dat betekend dat het geen moord is?" vroeg ik enthousiast. Mijn moeders gezicht zakte in en schudde voorzichtig haar hoofd. Ze wist dat ik niet wilde dat het een moord was. Dan bleef ik altijd het meisje dat van hem hield en met de gedachte dat iemand hem dood wilde hebben. "Het was een gepland ongeluk. Dat houdt in dat iemand er heeft voor gezorgd dat hij betrokken was in dat ongeluk," legde ze opnieuw uit. Ik zei niets terug en beelde mezelf allemaal beelden in hoe en wat er gebeurd zou kunnen zijn. 


Er was een bord omgedraaid naar een verkeerd pas. Nathan dacht dat het zijn route was en nam de afslag. Niets was wat het leek en hij reed zo in een meer. De auto zonk voorzichtig, maar het was al te laat. Nathan probeerde zijn hamertje te pakken om het auto raam in te tikken, maar het lukte niet. Het water kwam al hoger. Nathan hapte naar lucht. Zijn keel stroomde vol met water, zo naar zijn longen. Hij stikte. 

Ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam. Harry's hand lag blijkbaar al die tijd al op mijn bovenbeen. "De politie doet vast zijn best om de dader te vinden en voor eeuwig achter slot en grendel te zetten, daar ben ik van overtuigd," zei Harry lief. Hij gaf een kus op mijn voorhoofd. Daar had hij gelijk in, zolang de dader maar gevonden werd. Degene die mij dit aan wilde doen. En voornamelijk Nathan zelf.